Αυτά εισπράττεις συζητώντας με τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ. Αυτά «διαβάζεις» στα μάτια τους, μαζί με τη στεναχώρια τους, αφού ξέρουν ότι μπορούν να μεγαλουργήσουν κάνοντας όλο και περισσότερο «το χώμα ατσάλι», μα οι κυβερνήσεις εδώ και χρόνια δεν τους αφήνουν. Σου μιλούν και σου δείχνουν τα χέρια τους, τις σακατεμένες μέσες τους, τα πνευμόνια τους που «βράζουν». Και από την άλλη το εργοστάσιο - ρημαδιό, που με πείσμα το κρατάνε όρθιο, με χίλιες δυο πατέντες, κόντρα στις μεθοδεύσεις για κλείσιμο ώστε πιο εύκολα να τους πετάξουν «σαν την τρίχα απ' το ζυμάρι».

Οσο για όλο αυτό το πλήθος που την Κυριακή πλημμύρισε τον χώρο μπροστά από τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου στη Λάρυμνα; Ηταν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές και μαθητές, γυναίκες της εργατικής τάξης, που όλοι μαζί έσπευσαν από τη Στερεά Ελλάδα, την Αττική - ακόμα και από τη Θεσσαλονίκη είχαν έρθει. Αλλά και αγρότες που άφησαν για λίγο μόνα τους τα τρακτέρ στα μπλόκα, για να σταθούν στο πλευρό των αγωνιζόμενων εργατών και των οικογενειών τους. Και με την παρουσία τους έδειξαν ότι δεν μιλάμε απλά για αλληλεγγύη, αλλά για κοινό αγώνα ενάντια στον κοινό αντίπαλο. Εκεί, μπροστά στο εμβληματικό φουγάρο, που εξακολουθεί να καπνίζει χάρη στις ηρωικές προσπάθειες των εργατών της ΛΑΡΚΟ, δόθηκε ξανά «σάρκα και οστά» στο σύνθημα που ακουγόταν διαρκώς από τα μεγάφωνα: «Ολοι για έναν και ένας για όλους!».

«Αλλος 30, άλλος 35, άλλος 40 χρόνια, εδώ μέσα δώσαμε τη ζωή μας. Και τώρα θέλουν να μας πετάξουν έξω. Ούτε σύνταξη ούτε αποζημίωση. Καμιά σαρανταριά έχουν εγκλωβιστεί. Είναι να βγουν στη σύνταξη και τους λένε για την αποζημίωση να πάνε στο "παρακαταθηκών και δανείων", να τα διεκδικήσουν μαζί με τους "πιστωτές". Τους λένε δηλαδή μετά από τόσα χρόνια δουλειάς που διαλύθηκαν μες στο εργοστάσιο ότι δεν θα πάρουν φράγκο», μας λέει ένας από τους φύλακες, που έχει κάνει χρόνια στα καμίνια και έχει διαλύσει τους πνεύμονές του. Και συνεχίζει με στεναχώρια: «Το εργοστάσιο έχει ρημάξει. Για τις επισκευές διαλύουμε άλλες μηχανές για να φτιάξουμε τις χαλασμένες, αφού οι προμηθευτές δεν δίνουν ανταλλακτικά, γιατί ξέρουν ότι θα χάσουν τα λεφτά τους. Εσπρωξαν τα πράγματα στο αδιέξοδο για να απελπιστεί ο κόσμος».

Τον ρωτάμε για τον οικισμό και τις πάνω από 300 οικογένειες που θα ξεσπιτωθούν αν προχωρήσουν οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί, και μας λέει: «Πάμε μαζί στον οικισμό να δείτε πώς είναι τα σπίτια. Χαλασμένα, διαλυμένα, δεν ζεις. Μπαίνει ένα νέο ζευγάρι να φτιάξει τη ζωή του, ρίχνει χρήμα για να τα κάνει κατοικήσιμα και τώρα του λένε "φεύγα", λες και μας έκαναν χάρη... Οι εργαζόμενοι έκαναν χάρη στην εργοδοσία τόσα χρόνια, που έμεναν δίπλα και ήταν διαρκώς stand by. Ασε τι γίνεται όταν φυσάει ο "λίβας" εδώ. Δεν μπορείς να δεις ούτε στα δύο μέτρα, το χώμα σκεπάζει 2 πόντους τα πάντα, με ένα σφουγγάρι στο χέρι είμαστε όλη μέρα».

Και τώρα τι θα γίνει; «Αγωνιζόμαστε για να μη μας πετάξουν σαν τα σκυλιά στον δρόμο. Πάντα έτσι ήταν στη ΛΑΡΚΟ. Ακόμα και όταν η παραγωγή ήταν στο φουλ, πουλούσαν φτηνά. Πάντα ήμασταν μέσα στην ανασφάλεια. Παλιότερα μας είχανε βγάλει και σε διαθεσιμότητες. Το εργοστάσιο είχε στοκ, δούλευε κανονικά, αλλά δεν χρειαζόταν τόσο προσωπικό. Πάλι εμείς την πληρώσαμε και τότε... Μας κρατάει όρθιους η μεγάλη στήριξη του κόσμου και τον ευχαριστούμε πραγματικά».

«Ναι, όλοι για έναν. Ετσι πάμε οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ. Γιατί όλοι τον ίδιο αέρα αναπνέουμε, την ίδια μαυρίλα βγάζουμε από τη μύτη. Εχουμε τη δύναμη να πιάνουμε το χώμα και να το μετατρέπουμε σε ατσάλι. Δεν έχουμε τη δύναμη να προστατεύσουμε την δουλειά μας τα δικαιώματά μας; Ο πατέρας μου δούλευε εδώ και πέθανε στα 67 από καρκίνο, ο αδερφός της μητέρας μου πέθανε εδώ μέσα και ήταν 32 ετών», μας λέει ο 40χρονος Δημήτρης Γκριτσάκης και συνεχίζει: «Σε εργολάβο δουλεύω εδώ και 2,5 χρόνια και παίρνω 800 ευρώ. Εδώ μέσα δεν ξέρουμε τι σημαίνει ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, και τώρα θα μας πετάξουν κι έξω; Αν τολμούν ας έρθουν. Είμαστε αποφασισμένοι και σήμερα το δείξαμε ότι δεν είμαστε μόνοι, έχουμε όλους τους άλλους εργαζόμενους με το μέρος μας. Θα το πάμε μέχρι τέλος».

Ο Αργύρης Καραμέρης είναι 28 ετών. «Εδώ μεγάλωσα, στον οικισμό, και δουλεύω στη ΛΑΡΚΟ. Ο πατέρας μου δούλευε 35 χρόνια εδώ μέσα. Τώρα μας ξεσπιτώνουν και μας διώχνουν. Και πού θα πάμε; Αντε να ζήσεις με 500 ευρώ και να κάνεις και οικογένεια. Μας κορόιδεψαν, όλες οι κυβερνήσεις. Αλλοι λήστεψαν τη ΛΑΡΚΟ για το κέρδος και τώρα εμείς πληρώνουμε τη νύφη. Εχουμε δώσει το αίμα μας και σου λέει φεύγεις. Εμείς τους λέμε ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα πια, μόνο να κερδίσουμε, με τον αγώνα μας, και έχουμε τον κόσμο, όλους τους εργαζόμενους με το μέρος μας».

Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου παρεμβαίνει: «Θέλουν τον χρυσό που βγάζουμε. Με τόσους τόνους πολύτιμων μετάλλων που βγάζουμε τον μήνα, ποιον έχει ανάγκη η ΛΑΡΚΟ; Γιατί είναι τάχα χρεωμένη και δεν μπορεί να εκσυγχρονιστεί; Είναι ανεπίτρεπτο. Είναι έγκλημα και δεν θα το επιτρέψουμε. Θα μείνουμε μέσα στα πόστα μας και ας φέρουν τα ΜΑΤ ή δεν ξέρω ποιους άλλους να μας βγάλουν. Θα βρουν όλο τον λαό απέναντί τους».

«Πού να πάμε; Είμαι 50 ετών. Ποιο πρόγραμμα - γέφυρα και κοροϊδία; Πώς θα ζήσω με 500 ευρώ;», αναφέρει ο Δημήτρης Πίτας πατέρας δύο παιδιών. «Μας κόβουν το μέλλον και την προοπτική, το μέλλον των παιδιών μας. Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα κάνουμε πίσω. Θα μείνουμε στις δουλειές μας και ας έρθουν να μας βγάλουν», ξεκαθαρίζει, δείχνοντας κι αυτός τις διαθέσεις των εργαζομένων.

Ο Φώτης Δόσκορης, 50 ετών και πατέρας ενός μικρού παιδιού, ο εργαζόμενος που το 2018 είχε καεί στο κεφάλι από έκρηξη σε κάδο του χυτηρίου, αναφέρει γεμάτος οργή: «Εχουμε αφήσει τα κομμάτια μας εδώ μέσα. Θα μπορούσα να είμαι ένας ακόμα από τους δεκάδες νεκρούς συναδέλφους μας. Δεν μπορούν να μας πετάξουν έξω σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Δεν γίνεται να δεχτούμε να δουλέψουμε με ακόμα χειρότερες συνθήκες και μισθούς από ό,τι σήμερα, για το κέρδος. Γι' αυτό, ένας για όλους και όλοι για έναν. Μας δίνει δύναμη και κουράγιο η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, αλλά και η αλληλεγγύη που εκφράζεται από τους εργαζόμενους όλης της Ελλάδας».

Δίπλα στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ βρίσκονται και τα παιδιά τους. Η Αννα, 13 ετών, είναι ανάμεσα στα παιδιά του Γυμνασίου της Λάρυμνας που κρατούν το πανό με τη φράση «Οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ μας κάνουν μάθημα ζωής. Το μέλλον του τόπου μας θα το γράψουμε εμείς». Οπως η ίδια αναφέρει, διώχνουν την οικογένειά της από τον οικισμό. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο πατέρας μου πρέπει να μείνει χωρίς δουλειά και να μας πάρουν το σπίτι μας. Νιώθω πολύ άσχημα. Δεν θα έχουμε πού να μείνουμε. Στεναχωριέμαι που βλέπω τους γονείς μου να ανησυχούν. Γι' αυτό ήρθα κι εγώ εδώ με τα άλλα παιδιά που έχουμε το ίδιο πρόβλημα. Να βοηθήσω να σώσω την οικογένειά μου και τη ΛΑΡΚΟ. Και σήμερα είναι πολύ ωραίο που βλέπω τόσο κόσμο να μας υποστηρίζει, και να λένε κι αυτοί να μείνει η ΛΑΡΚΟ ανοιχτή και να μη φύγει η οικογένειά μου από το σπίτι μας».

«Εχουμε αφήσει τα τρακτέρ στα μπλόκα του Αη Γιάννη στη Λιβαδειά και ήρθαμε εδώ», λέει ο αγρότης Γιώργος Μελετίου και προσθέτει: «Εδώ δουλεύουν ανίψια μου, συγγενείς μου. Ηδη τους μικρούς αγρότες μάς ξεκληρίζουν, νέα παιδιά φεύγουν, αν περάσουν τα όσα σχεδιάζουν για τη ΛΑΡΚΟ ο τόπος θα ερημώσει. Αν δοθεί σε ιδιώτες, αυτοί για το κέρδος τους θα μειώσουν μεροκάματα και εργαζόμενους, που σημαίνει μείωση και του δικού μας λιγοστού εισοδήματος. Είτε δοθεί σε ιδιώτες είτε κλείσει, για μας θα είναι καταστροφή, ο τόπος μας θα ερημώσει ακόμα περισσότερο».

Ο Σάντο Νικολάι από τη Ρουμανία, πατέρας ενός μικρού παιδιού, είναι εργαζόμενος στην αμμοβολή της εταιρείας ΝΤΑΡΑΜΑΡΑ, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα από τις εγκαταστάσεις της ΛΑΡΚΟ. «Δεν μπορώ να σκεφτώ τόσους εργαζόμενους που είναι συνάδελφοί μου να μένουν στον δρόμο, να καταδικάζονται στην πείνα, να μένουν στον δρόμο. Δεν μπορώ ούτε να σκέφτομαι την καταδίκη που τους περιμένει, να θυσιάζονται για τα κέρδη. Ολοι οι εργαζόμενοι πρέπει να δείξουμε την αλληλεγγύη μας. Εκεί είναι η ελπίδα μας. Αύριο μπορεί να είμαστε εμείς. Είχα πάει και πρόσφατα μαζί τους στην Αθήνα. Λοιπόν, κάτω τα χέρια από τη ΛΑΡΚΟ».

«Ολοι είμαστε αποφασισμένοι να υποστηρίξουμε τη ΛΑΡΚΟ, τους εργαζόμενους και τις οικογένειές του, και το δείξαμε τις προάλλες, που έκλεισαν τα πάντα στο Μαρτίνο. Εχουμε εισόδημα από την εταιρεία. Αν αύριο φύγουν οι εργαζόμενοι ή μειωθούν τα μεροκάματα, τελειώσαμε. Θα ερημώσουν πολλά χωριά. Θα είμαστε όλοι στο πλευρό τους μέχρι να νικήσουν. Πρέπει να νικήσουν», λέει και ο Γιάννης Δουδούμης, αυτοαπασχολούμενος από το Μαρτίνο, ιδιοκτήτης φορτηγού δημόσιας χρήσης.

Στο συλλαλητήριο βρίσκονταν και πολλοί βιοτέχνες. Ανάμεσά του ο Γιώργος Τσουρατάκης, μηχανουργός από τον Κορυδαλλό, ο οποίος λέει: «Η εξέλιξη με τη ΛΑΡΚΟ πλήττει γενικότερα τον κλάδο του μετάλλου. Με ποιες τιμές θα παίρνουμε μετά την πρώτη ύλη και τι ποιότητας θα είναι; Γιατί σήμερα είναι άριστη. Η τεχνογνωσία εδώ μέσα είναι τεράστια. Με αυτά που προωθεί η κυβέρνηση θα ευνοηθούν μόνο οι μεγάλοι και το δικό μας σβήσιμο θα είναι πιο γρήγορο. Ομως ξέρουμε και από πρώτο χέρι τι σημαίνει να σου παίρνουν το σπίτι. Οι κατασχέσεις σε μας είναι καθημερινές. Κάθε μέρα σε εκατοντάδες από εμάς έρχεται το χαρτί της κατάσχεσης λόγω των χρεών. Η αλληλεγγύη μας στον αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ είναι δεδομένη και θα ενταθεί».

Ανάμεσα στους εργαζόμενους από άλλους χώρους που βρέθηκαν στη Λάρυμνα, η 47χρονη Ηλιάνα, άνεργη εμποροϋπάλληλος, αναφέρει ότι όλοι της οι συγγενείς δουλεύουν στη ΛΑΡΚΟ. «Δεν μπορούσα λοιπόν να μην είμαι στο πλευρό τους. Είμαι ήδη άνεργη, πώς θα ξαναβρώ δουλειά στον τόπο μου αν κλείσει η ΛΑΡΚΟ, από την οποία εξαρτώνται μαγαζιά, η οικονομική ζωή όλων των περιοχών, της Εύβοιας, της Φθιώτιδας, της Βοιωτίας. Πρέπει να σταματήσει το έγκλημα».