Το δίμηνο Φλεβάρη - Μάρτη, οι αγροτοπαραγωγοί σ' όλη την Ελλάδα, γεωργοί και κτηνοτρόφοι, μέσα από τους συλλόγους και τις ομοσπονδίες τους, συντόνισαν σ' έναν σημαντικό βαθμό τον αγώνα τους για την επιβίωση, για να μπορούν να πουλούν στους εμπόρους σε τιμές που θα καλύπτουν το κόστος παραγωγής, θα δίνουν επομένως τη δυνατότητα να ξεκινήσουν νέο κύκλο παραγωγής και ταυτόχρονα να εξασφαλίζουν ένα εισόδημα για να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Ως ελάχιστες διεκδικήσεις τι ζήτησαν οι αγρότες και σ' αυτό βρήκαν την αμέριστη στήριξη του ΚΚΕ, όχι μόνο ως προς τα αιτήματα, αλλά και σε όλες τις μορφές του αγώνα τους; Ζήτησαν κρατική στήριξη για κατώτερες εγγυημένες τιμές παραγωγού, αποζημιώσεις για όλες τις φυσικές καταστροφές στην ώρα τους, ορισμένα μέτρα μείωσης του κόστους παραγωγής, όπως το αφορολόγητο πετρέλαιο, η κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής στο ρεύμα, η επιδότηση των ζωοτροφών, η μη επιβάρυνση με ΦΠΑ κ.λπ.

Τι πήραν ως απάντηση από το κυβερνητικό κλιμάκιο που συνομίλησε με την αντιπροσωπεία της Συντονιστικής Επιτροπής της Πανελλαδικής Σύσκεψης των Μπλόκων στη Νίκαια; Οτι έχουν πάρει πολλά από τον κρατικό προϋπολογισμό, το 4%, ενώ συμμετέχουν στο ΑΕΠ μόλις με το 2,5%.

Πέρα από το ψέμα, όσον αφορά αυτούς τους δείκτες της αστικής στατιστικής και της καπιταλιστικής οικονομίας, γιατί σήμερα η συμμετοχή της αγροτικής παραγωγής - χωρίς τις άμεσες ενισχύσεις - είναι περίπου 4 - 4,2% (δηλαδή 7 δισ. σε σύνολο 170 - 175 δισ.), αυτό που πράγματι πρέπει να εξετάσουμε είναι ποια είναι η σημασία και η σχέση της αγροτικής παραγωγής με τη βιομηχανία, αλλά και με τι είδους οικονομικές σχέσεις δένονται μεταξύ τους αυτοί οι δύο τομείς της οικονομίας.

Γιατί στη μεν βιομηχανία - είτε πρόκειται για την Ενέργεια, τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα, τα μηχανήματα είτε για αρδευτικά / αντιπλημμυρικά έργα, ψεκασμούς κ.λπ. - τι κυριαρχεί;

Κυριαρχεί η καπιταλιστική σχέση, η σχέση κεφαλαίου - εργασίας, και μάλιστα στη μονοπωλιακή μορφή της. Δηλαδή στη χρησιμοποίηση των σύγχρονων μηχανών και των τεχνολογιών που κάνουν πολύ παραγωγική την άμεση ζωντανή εργασία, κυριαρχεί η καπιταλιστική σχέση, ενώ στην αγροτική παραγωγή - γεωργική ως επί το πλείστον, αλλά και σε μέρος της κτηνοτροφικής - υπάρχει ακόμα η ατομική / οικογενειακή αγροτική παραγωγή, με ορισμένο μέρος ξένης εργασίας, κυρίως εποχικής.

Βέβαια, όπως καλά γνωρίζετε, όλο και περισσότερο επεκτείνεται η άμεση σύνδεση της βιομηχανικής με την αγροτική παραγωγή, π.χ. μια πολύ μεγάλη καπιταλιστική επιχείρηση στη Θράκη που επεξεργάζεται σιτάρι, το κάνει αλεύρι, ζυμαρικά, έχει στην ιδιοκτησία της και τον σιτοβολώνα, κυριαρχεί στις εξαγωγές. Αντίστοιχα το βλέπουμε στις ιχθυοκαλλιέργειες, στην κτηνοτροφία, περισσότερο στην αγελαδοτροφία, εξίσου στα χοιρινά, πολύ λιγότερο στα αιγοπρόβατα, όπου ακόμα κυριαρχεί η ατομική κτηνοτροφική παραγωγή.

Ομως κι εδώ η αγορά του προϊόντος γίνεται από 4 - 5 βιομηχανικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αυτές διαμορφώνουν τις τιμές αγοράς του προϊόντος ή μπορεί να είναι και 5 - 6 μεγαθήρια εμπορικές αλυσίδες που συγκεντρώνουν μεγάλο μέρος κηπευτικών, καρπών, φρούτων.

Τα βιομηχανικά και εμπορικά μεγαθήρια, μαζί με τα μεγαθήρια στην Ενέργεια - πετρέλαιο, ηλεκτρισμό κ.λπ., αλλά και στα λιπάσματα, φυτοφάρμακα, στους σπόρους, στους νεοσσούς, στα υβρίδια κ.λπ., η στενή σχέση όλων αυτών με τις τράπεζες, με τα κρατικά και ευρωενωσιακά προγράμματα επιδοτήσεων, είναι που καθορίζουν, αν, πώς και τι θα παράξει όχι μόνο ο μικρός αλλά και ο λίγο μεγαλύτερος, ο μεσαίος αγρότης, γεωργός ή κτηνοτρόφος.

Και ξέρετε, αυτό δεν γίνεται ούτε με κριτήριο τα εδαφικά - κλιματικά πλεονεκτήματα, την τεχνογνωσία ούτε τις διατροφικές και βιομηχανικές σε πρώτη ύλη ανάγκες της χώρας.

Γίνεται αποκλειστικά και μόνο με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, τις συναλλαγές των εγχώριων μονοπωλίων μέσα στην ΕΕ για τη μοιρασιά των αγορών, τις συναλλαγές τους με τις τρίτες προς την ΕΕ χώρες και πάλι με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, συναλλαγές ανάλογα με τη δύναμη του κάθε κράτους και της δικής του εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.

Σκεφτείτε πώς φτάσαμε να εισάγουμε όχι μόνο λεμόνια αλλά και πορτοκάλια. Προηγήθηκε το θάψιμο εσπεριδοειδών στη δεκαετία του 1980, ώστε στις επόμενες να εισάγουμε από το Μαρόκο και παγοκολόνες από τη Λατινική Αμερική, προκειμένου κράτη όπως η Γερμανία, η Γαλλία να πουλάνε τα μηχανήματά τους πιο ευνοϊκά σ' αυτές τις τρίτες χώρες.

Φτάσαμε να καταναλώνουμε μόνο εισαγόμενη ζάχαρη αφού καταστρέψαμε την παραγωγή τεύτλων και κλείσαμε τα εργοστάσια παραγωγής της, φτάσαμε να εισάγουμε ακόμα και όσπρια από τα βαλκανικά κράτη και μόνο όταν πλέον το εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο έφτασε σε ρεκόρ ελλείμματος, στην αρχή της κρίσης του 2008 - 2015, οι κυβερνήσεις άρχισαν ν' αλλάζουν κάποια κριτήρια επιδοτήσεων.

Δεν το έκαναν για το καλό του αγρότη, του κτηνοτρόφου και του καταναλωτή εργαζόμενου και συνταξιούχου, του μαθητή - φοιτητή. Το έκαναν γιατί το τεράστιο κρατικό χρέος, η αφάνταστα ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη φράκαρε συνολικά την οικονομία, το καπιταλιστικό κέρδος.

Τότε ξαναθυμήθηκαν τον ατομικό παραγωγό, του μίλησαν για ατομική ευθύνη, για εφευρετικότητα, να σκεφτεί «έξυπνα», «πράσινα» προϊόντα καλοδεχούμενα από τους τουρίστες ή το εξωτερικό. Πάλι με απάτη που αργά ή γρήγορα θ' αποκαλυπτόταν.

Προσπάθησαν ιδιαίτερα τις γυναίκες να τις σπρώξουν σε συνεταιρισμούς και ομάδες παραγωγής για γλυκά και μαρμελάδες έως λεβάντες, μέχρι να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις της πιο μεγάλης, συγκεντρωμένης αντίστοιχης παραγωγής. Ποια είναι η τύχη των συνεταιρισμών; Πώς ξεκίνησε η «Δωδώνη», για να καταλήξει στον αμερικανικό όμιλο που διαθέτει δύο ιδιωτικά θεραπευτήρια, την «Εθνική Ασφαλιστική» κ.ά.; Παρόμοια τύχη είχαν η συνεταιριστική ΘΕΣγάλα στη Θεσσαλία, ο συνεταιρισμός κρασιών «Διόνυσος» στην Καρδίτσα κ.λπ.

Τώρα, ενώ μαίνεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία με τις συνέπειές του στο μαλακό σιτάρι και σειρά άλλων δημητριακών, στο ηλιέλαιο, στα φυτοφάρμακα, στα λιπάσματα, θυμήθηκαν την έλλειψή τους στην εγχώρια παραγωγή, ενώ έχουμε όλες τις προϋποθέσεις για την παραγωγή τους, δεν είχαμε όμως μέχρι σήμερα τις προϋποθέσεις του ευρωενωσιακού και παγκόσμιου καπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Και είναι ψέματα οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης ότι ήταν επιλογή των αγροτών η παραγωγή σκληρού σιταριού, γιατί είχε καλύτερη τιμή στη διεθνή αγορά! Η αλήθεια είναι ότι το σκληρό επιδοτούνταν και όχι το μαλακό σιτάρι, γιατί έτσι ταίριαζε στον ανταγωνισμό της ευρωενωσιακής αγοράς.

Στην ίδια λογική - κίνητρο εξελίχθηκε και η παραγωγή Ενέργειας από λιγνίτη, έγινε επιβλαβής για το περιβάλλον, επιβαρύνθηκε με φορολογία, τώρα όμως άλλαξαν οι συνθήκες, πάλι με βάση τους νέους όρους ανταγωνισμού.

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι ότι το μέλλον του αγροτοπαραγωγού, το μέλλον της αγροτικής παραγωγής, δεν μπορεί να κριθεί εξετάζοντάς το μόνο από τη σκοπιά της κοινωνικής σημασίας τους, από τη σκοπιά των υλικών δυνατοτήτων μιας χώρας, του ίδιου του ανθρώπινου δυναμικού της, χωρίς να εξεταστούν όλ' αυτά μέσα στο σύνολο των οικονομικών - νομικών - πολιτικών σχέσεων, δηλαδή από τη σκοπιά της εξουσίας, ποια κοινωνική τάξη κάνει κουμάντο στην οργάνωση της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας και με ποιο κίνητρο - σκοπό.

Και να το έχετε καθαρό: Οσο το κουμάντο γίνεται από τους καπιταλιστές, τα μονοπώλια, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, τις διακρατικές συμμαχίες τους, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, όσο το κίνητρο δηλαδή είναι το καπιταλιστικό κέρδος, τόσο ο αγροτοπαραγωγός - γεωργός, κτηνοτρόφος, μελισσοκόμος, ψαράς - μικρός ή και λίγο μεγαλύτερος - με κυρίως οικογενειακή εργασία ή έστω και λίγο πιο σταθερή, σχετικά περιορισμένη μισθωτή εργασία στη δούλεψή του, με πιο καινούργια τρακτέρ ή πιο παλιά, σήμερα με τη μία καλλιέργεια, αύριο με την άλλη, με τα πρόβατα και τα γίδια ή τα χοιρινά ή τα κοτόπουλα ή άλλα πουλερικά, δεν θα πάψει να συνθλίβεται στις μυλόπετρες του αδυσώπητου καπιταλιστικού ανταγωνισμού, δεν θα πάψει να εξαρτάται απ' αυτόν, είτε μόνος είτε ως ομάδα παραγωγών ή ως εμπορικός συνεταιρισμός.

(...) Το θέμα λοιπόν της επιβίωσης και της ποιότητας ζωής του αγροτοπαραγωγού δεν είναι ζήτημα καλής οικονομικής συναλλαγής του με βιομηχάνους - εμπόρους - τραπεζίτες απευθείας ή μέσω κρατικών φορέων, είναι ζήτημα βαθύ πολιτικό - οικονομικό, είναι το ζήτημα ποια τάξη βρίσκεται στην εξουσία. Βρίσκονται στην εξουσία οι κάτοχοι των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής με το τραπεζικό τους σύστημα, δηλαδή οι καπιταλιστές, ή η τάξη που παράγει, η εργατική τάξη, ανεξάρτητα από το είδος της εργασίας, τον κλάδο, τον τομέα, τη γενική μόρφωση, την εργασιακή / γνωστική / δεξιοτεχνική ή άλλη ειδίκευση που διαθέτει ο κάθε εργαζόμενος.

(...) Το ΚΚΕ σας καλεί να συμπορευτείτε στον δρόμο κατάκτησης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Εσείς έχετε συμφέρον να ανατραπεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στην εκμετάλλευση της γης, στις μεταφορές, στον τομέα της Υγείας, της Παιδείας, στο θέαμα - ακρόαμα, στον Τουρισμό.

Θα έχετε άμεσο όφελος γιατί μόνο έτσι θα έχετε εργασιακό εισόδημα και κρατικές κοινωνικές υπηρεσίες ώστε να ζείτε σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες, με ελεύθερο χρόνο, ξεκούραση, αναψυχή, με ταξίδια να γνωρίζετε και μέρη πέρα απ' αυτό που μένετε και δουλεύετε, να εξασφαλίσετε την εκπαίδευση - επαγγελματική επάρκεια στα παιδιά σας, την πρόληψη και συνολική φροντίδα - αποκατάσταση υγείας, να έχετε κρατικές δωρεάν παρεχόμενες υπηρεσίες υποστήριξης και καλής ποιότητας ζωής για τους ηλικιωμένους και υπερήλικες γονείς - παππούδες.

Θα προκύψουν συνθήκες ζωής ποιοτικά αναβαθμισμένες, χωρίς ν' απαιτείται να έχουν προηγηθεί ατέλειωτη εργασία, χειμώνα - καλοκαίρι, αφάνταστη έκθεση σε ουσίες βλαπτικές για την υγεία, χωρίς μοναδική ατομική ευθύνη απέναντι στη διαχείριση συνεπειών από φυσικά φαινόμενα.

Θα έχετε άμεσο όφελος ως αγροτοπαραγωγοί, γεωργοί και κτηνοτρόφοι, γιατί μόνο ένα εργατικό κράτος, αυτό που χαρακτηρίζουμε σοσιαλιστικό, με κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με κίνητρο την παραγωγή πρώτ' απ' όλα για την κάλυψη των εγχώριων λαϊκών αναγκών με ποιοτικά προϊόντα μπορεί να συγκεντρώνει τους αναγκαίους πόρους και να τους κατανέμει για έργα που ολοένα και θα προστατεύουν περισσότερο από πλημμύρες, πυρκαγιές, ξηρασία, ασθένειες κ.ά.

(...) Αρα, δεν έχετε να φοβάστε το σοσιαλιστικό κράτος επειδή σήμερα είστε ιδιοκτήτες γης, τρακτέρ. Ναι, το εργατικό κράτος θα απαγορεύσει την αγοραπωλησία της γης, την εμπορευματοποίησή της, αλλά μη φανταστείτε ότι θα σας ξεκληρίσει, ή θα σας πάρει τα τρακτέρ, ότι θα σας καταργήσει ως αγροτοπαραγωγούς. Θα σας διατηρήσει με πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής, στην κατεύθυνση της συνεργατικότητας, σε συνεργασία με την επιστημονική γνώση και την ολοένα και σε μεγαλύτερο επίπεδο μηχανοποίηση, τον κεντρικό σχεδιασμό, που θα εξειδικεύεται κατά περιφέρεια, κλάδο, προϊόν κ.λπ.

Βέβαια, όλα αυτά απαιτούν συνεργατισμό με σκοπό το γενικό καλό και μέσα σ' αυτό θα ικανοποιείται και το ατομικό καλό, πολύ περισσότερο απ' ό,τι σήμερα σε επίπεδο μιας σχετικά καλύτερης κατάστασης μεσαίου αγροτοπαραγωγού. Αυτός ο συνεργατισμός, ο παραγωγικός συνεταιρισμός σε συνθήκες σοσιαλιστικού κράτους, δεν έχει κάποια σχέση με τον σημερινό συνεταιρισμό στο έδαφος του καπιταλισμού.

(...) Αναγκαστικά μπροστά σας ανοίγονται δύο δρόμοι: `Η ο προθάλαμος της συγκέντρωσης κτηνοτροφικής - γεωργικής παραγωγής και γης σε ολοένα λιγότερα καπιταλιστικά χέρια με εκτοπισμό του σημερινού αγρότη είτε μετατροπή του σ' εργάτη εκμεταλλευόμενο απ' το κεφάλαιο ή η συμπόρευση με το επαναστατικό εργατικό κίνημα για την κατάργηση των καπιταλιστών, για την εργατική - λαϊκή εξουσία, την εξουσία στην οποία θα έχετε λόγο μέσα απ' τους συνεταιρισμούς και τα αγροτικά συμβούλια, από κάτω μέχρι πάνω πάνω, θα εκπροσωπείστε στο Πανελλαδικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης.