Πλήθος κόσμου παρακολούθησε το Σάββατο τη συναυλία - αφιέρωμα για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη που διοργάνωσαν οι Κομματικές Οργανώσεις Νάξου του ΚΚΕ, στη γενέτειρά του, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του.

Στην εκδήλωση απέστειλε χαιρετιστήριο μήνυμα η κόρη του Ιάκωβου Καμπανέλλη, Κατερίνα, σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς ένας επιζήσας ενός στρατοπέδου συγκεντρώσεως και εξοντώσεως μετέτρεψε μέσα από τα γραπτά του τη θηριωδία που βίωσε σε ελπίδα για έναν κόσμο φωτεινό.

Τα χρόνια που ακολούθησαν από την απελευθέρωση είχε ένα όνειρο: Μία μέρα να επιστρέψει στον τόπο του μαρτυρίου. Σε αυτό το όνειρο παγίδεψε και τον Μίκη Θεοδωράκη και μαζί παραβρέθηκαν το 1988 στην ημέρα μνήμης με την ιστορική συναυλία του κύκλου Μαουτχάουζεν ερμηνευμένο από τρεις έξοχες τραγουδίστριες, τη Μαρία Φαραντούρη, την Ελινορ Μόαβ και την Γκίζελα Μάι σε τρεις γλώσσες: Ελληνικά, Εβραϊκά και Γερμανικά.

Ο πατέρας μου σε όλη του τη ζωή βροντοφώναζε "ποτέ ξανά, ποτέ ξανά! Η λήθη ισοδυναμεί με συγχώρεση. Δυστυχώς ο ναζισμός δεν πέθανε ποτέ, γιατί δεν καταδικάστηκε στο βαθμό που θα έπρεπε"».

Την εκδήλωση άνοιξε ο Βαγγέλης Κορρές, μέλος της ΤΕ Ν. Κυκλάδων του ΚΚΕ, ενώ την κεντρική ομιλία έκανε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνοντας μεταξύ άλλων:

«Το έργο του Καμπανέλλη γνώρισε διεθνή αναγνώριση. Γιατί "Αυλές των Θαυμάτων" υπάρχουν παντού σε αυτόν τον κόσμο. Οταν τον ρώτησαν γιατί ασχολήθηκε με την ελληνική κοινωνία, αυτός απάντησε: "Καταπιάνομαι με τα προβλήματα του τόπου μου, γιατί αυτά ξέρω, αυτά μπορώ να δω, μ' αυτά μπορώ να πονέσω, είμαι σαρξ εκ της σαρκός των. Κι επειδή έχω πονέσει άμεσα και τίμια, μιλώ για τον πόνο σε οποιοδήποτε σημείο της Γης". Και πράγματι, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης μίλησε και συνεχίζει να μιλάει μέσα από το έργο του, για τα δύσκολα ζητήματα με τρόπο απλό, όχι όμως απλοϊκό. Εκανε έργο διδακτικό χωρίς να κουνάει το δάχτυλο με την αυθεντία του σοφού. Αξιοποίησε όλες τις μορφές που μπορούσαν να οργανώσουν το πολιτικό περιεχόμενο της τέχνης του. Οπως έλεγε ο ίδιος, "δεν είναι μία η μορφή που γράφω. Είναι μία η μορφή που κυνηγώ απαντήσεις στον προβληματισμό μου". Πίστευε ότι ο επιμερισμός των ειδών σε θέατρο ρεαλιστικό, ψυχολογικό, του παραλόγου κ.ο.κ. κομματιάζει την ίδια την πραγματικότητα που εμπεριέχει τα πάντα. "Ο συγγραφέας δεν είναι κάτι έξω από την πραγματικότητά του, ούτε την ιστορική ούτε την κοινωνική. Αυτή είναι το ερέθισμά του. Από αυτή τρέφεται πνευματικά, συναισθηματικά".

Και αυτής της πραγματικότητας ήταν πρώτα απ' όλα ένας επίμονος και μεγάλος παρατηρητής. Κι εμείς, είτε διαβάζοντας είτε βλέποντας τα έργα του στις παραστάσεις, πότε γελώντας με τα πικρά λόγια των ηρώων του, πότε κλαίγοντας με τις κωμικές τους ατάκες, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η πραγματικότητα πρέπει να αλλάξει».

Μετά το τέλος της ομιλίας ακολούθησε συναυλία από τους Γιάννη Μπέζο και Βιολέττα Ικαρη, σε επιμέλεια Γιάννη Παπαζαχαριάκη, πάνω στο έργο του πατριάρχη του ελληνικού θεάτρου που το έργο του σφράγισε μεταπολεμικά την ελληνική σκηνή και επηρέασε τις μεταγενέστερες γενιές.