«Φταίνε όμως και οι χρόνιες παθογένειες, δεν κρύβονται πια...»: Κάτι τέτοιες διαπιστώσεις ακούγονται από χτες για την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, με όσους τα λένε να αυτοπαρουσιάζονται και ως «ειλικρινείς», που κάνουν τάχα «τολμηρές παραδοχές» για τις αιτίες του επαναλαμβανόμενου εγκλήματος. Τι εννοούν ως «χρόνιες παθογένειες»; Τον τρόπο που έγινε η οικιστική ανάπτυξη σε αυτές τις περιοχές, την «αυθαίρετη δόμηση», τη συνύπαρξη δάσους - αστικού ιστού κ.λπ. «Μέσες - άκρες» υποστηρίζουν τελικά ότι φταίνε οι ίδιοι οι καμένοι που κάηκαν, επειδή τάχα «επέλεξαν» να μείνουν εκεί, επομένως δεν έχουν καμιά ευθύνη το κράτος και οι κυβερνήσεις. Αλήθεια, ποιοι αν όχι το κράτος και όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις «έσπρωξαν» με διάφορους τρόπους λαϊκό κόσμο να αναζητήσει στέγη σε περιοχές χωρίς υποδομές; Ποιοι ανέχτηκαν ή και στήριξαν τη δράση διαφόρων αετονύχηδων που «έκοβαν» τη γη και πουλούσαν οικόπεδα σε «τιμές ευκαιρίας» εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη του λαού για ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του; Ποιοι κράταγαν για δεκαετίες σε ομηρία οικογένειες, τις στράγγιζαν με τέλη και πρόστιμα, τις μετέτρεπαν σε δεξαμενή ψήφων στο όνομα μιας «τακτοποίησης» των αυθαιρέτων κ.ο.κ.; Ποιοι χαράσσουν έναν χωροταξικό σχεδιασμό, που σε μερικές εκατοντάδες στρέμματα, δίπλα ή και μέσα σε δασικές εκτάσεις, «συμβιώνουν» από σχολεία και κατοικίες μέχρι βιομηχανίες και κρατικές υπηρεσίες;