Το σκηνικό γνώριμο, όπως συμβαίνει χρόνια τώρα σε όλες τις «φυσικές» καταστροφές, που όμως μόνο φυσικές δεν είναι, αλλά το αποτέλεσμα της συνειδητής πολιτικής του ικανότατου κατά τα άλλα κράτους, όταν καλείται να στηρίξει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά «ανίκανου», όταν πρόκειται για τις λαϊκές ανάγκες.

Αυτό διαπιστώσαμε και στο οδοιπορικό του «Ριζοσπάστη» στις λαϊκές γειτονιές της Παλλήνης, συνοδεύοντας τα κλιμάκια του ΚΚΕ με τον Γιάννη Γκιόκα, μέλος της ΚΕ και βουλευτή Ανατολικής Αττικής, τον Γιώργο Καλύβα, μέλος της ΚΕ, την Θεοδώρα Πασχαλίδου, μέλος του ΤΓ Μεσογείων - Λαυρεωτικής και επικεφαλής των εκλεγμένων με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στον δήμο Παλλήνης. Στο πλαίσιο αυτό κάναμε την πρώτη «αυτοψία» στην καμένη περιοχή, μιλώντας με βιοπαλαιστές που βλέπουν τον ιδρώτα μιας ζωής στα συντρίμμια και στη μαυρίλα της πύρινης κόλασης και άλλους, που μόνοι τους κατάφεραν να γλιτώσουν τα σπίτια τους με πολύ κόπο. Ολοι τους μετράνε τις πληγές τους, ψάχνουν μια ελπίδα για να σταθούν στα πόδια τους και να ξεκινήσουν από την αρχή...

Στη Μάριζα, Τετάρτη πρωί, μια μέρα μετά την καταστροφή, ένα διώροφο σπίτι στην οδό Αγρινίου - κοντά σε γνωστό μεγάλο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο - όπου ζούσαν δύο οικογένειες, χάσκει σχεδόν ετοιμόρροπο. Η φωτιά μπήκε από την κεραμοσκεπή. Οι κόποι μιας ζωής στάχτη. Ο κ. Γιώργος δεν κρύβει την οργή του: «Καιγόμαστε και ξανακαιγόμαστε, μέτρα πρόληψης μηδέν, όλη η περιοχή δεν έχει έναν κρουνό. Μας άφησαν να καούμε, τώρα μείναμε στον δρόμο, δεν έμεινε τίποτε, ούτε ένα ρούχο».

Πιο κάτω, στην οδό Αυγής, ένας βιοπαλαιστής σιδεράς - αλουμινάς αντικρίζει το μικρό εργαστήριό του κατεστραμμένο, με μεγάλη προσπάθεια σώθηκε μόνο το σπίτι. Στην πάροδο Ευαγγελίστριας οι άνθρωποι έδωσαν τη μάχη όλη τη νύχτα με τα λάστιχα στο χέρι, όσο υπήρχε νερό από το αντλιοστάσιο μέχρι που διακόπηκε το ηλεκτρικό ρεύμα και στέρεψαν. Δύο μέρες μετά, ακόμα πολλές περιοχές δεν είχαν ρεύμα, με τις υποδομές του δικτύου να μένουν απροστάτευτες, αφού εν έτει 2022 οι κολώνες εξακολουθούν να είναι ξύλινες, και προφανώς πολλές καταστράφηκαν.

Στην ίδια περιοχή, μεγάλες ζημιές υπέστη και το σπίτι των αγαπημένων αγωνιστών ηθοποιών Ελένης Γερασιμίδου και Αντώνη Ξένου, που μένουν εκεί από το 2001. Τις πρωινές ώρες αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν, γιατί η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, και γύρω στις 5 τα ξημερώματα τυλίχτηκε στις φλόγες η κεραμοσκεπή, με αποτέλεσμα να μπει η φωτιά στον πρώτο όροφο, να τον καταστρέψει ολοσχερώς και να προξενήσει ζημιές στο ισόγειο.

Ανάμεσα σε άλλα, η Ελένη Γερασιμίδου μας είπε: «Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ποια πολιτική ακολουθείται από τις κυβερνήσεις και αυτή και την προηγούμενη που κάψανε τον κόσμο. Δεν ξέρω αν υπάρχουν θύματα και μακάρι να μην υπάρχουν, αλλά όσο και να λέμε τα σπίτια ξαναφτιάχνονται, σε αυτές τις εποχές που ζούμε δεν είναι καθόλου εύκολο να ξαναφτιαχτούν. Δεν είναι μόνο τα ντουβάρια, είναι βιβλία, είναι αναμνήσεις, είναι χίλια δυο πράγματα, και πάνω απ' όλα είναι ότι διαπιστώνεις την αναλγησία μιας τέτοιας πολιτικής. Και το λέω γιατί και πάλι φάνηκε η δύναμη της αλληλεγγύης πρώτα των συντρόφων μας, αλλά και άλλων ανθρώπων που πολιτικά δεν είναι στον χώρο μας, το ΚΚΕ, αλλά προσφέρουν. Οι κυβερνώντες προπαγανδίζουν τη δήθεν "πράσινη ανάπτυξη", αλλά αυτή είναι χωρίς πράσινο, μόνο για τα κέρδη των λίγων. Θα κάνουμε κουράγιο, έχουμε ο ένας τον άλλον».

Δύσκολη είναι η κατάσταση και στην περιοχή του Λόφου Παλλήνης, για πολλούς κατοίκους που είδαν τα σπίτια να γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Πρόκειται για μια περιοχή δίπλα στο ομώνυμο ρέμα που καταλήγει στην πόλη, περίπου 500 μέτρα από το κέντρο της. Οι κάτοικοι καταγγέλλουν ότι πολύ αργά έφτασαν τα πυροσβεστικά γιατί είχαν άλλες προτεραιότητες και εκεί έμειναν από νερό μετά τη διακοπή του ρεύματος. Η κ. Ευαγγελία Κοντοπίδη, στην οδό Προμηθέως, ταλαιπωρημένη δύο μέρες μετά την καταστροφή, μας αναφέρει ότι είναι στην περιοχή από το 1984, ότι το σπίτι ξανακάηκε το 1995, ότι με χίλιους κόπους το ξαναέκαναν «εστία» για 7 ανθρώπους της οικογένειάς της. Με απόγνωση μας λέει: «Ακόμα το χρωστάμε στην τράπεζα, έχουμε ανθρώπους άνεργους, άνθρωπο με αναπνευστικά προβλήματα, δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε με το δάνειο. Πρέπει να βοηθηθούμε. Τώρα φιλοξενούμαστε σε συγγενείς ή το κράτος προσφέρει προσωρινή φιλοξενία αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί λύση».

Και η κυρία Αθανασία, επίσης στον ίδιο δρόμο, γεμάτη οργή, μας λέει ότι το σπίτι καταστράφηκε στον 1ο όροφο και όχι μόνο, ενώ όταν απευθύνθηκε στον δήμο, της είπαν ότι «είναι φυσική καταστροφή και πρέπει οι ίδιοι να καταβάλουν τα έξοδα για να απομακρύνουν τα μπάζα και τα αποκαΐδια, από ό,τι έμεινε από το σπιτικό της».

Αλλα σπίτια στην περιοχή σώθηκαν μόνο γιατί κυρίως οι άνδρες έμειναν πίσω, παρά τις εντολές εκκένωσης που τους μετέφεραν οι πάνω από 600 αστυνομικοί που βρέθηκαν στις γειτονιές τους. Ο κ. Κώστας Βαστάνης, με εμφανή τα σημάδια της κούρασης από την υπερπροσπάθεια, μας λέει ότι μαζί με τον γιο του κατάφεραν με τα λάστιχα και τους κουβάδες, όσο υπήρχε νερό, να σώσουν το σπίτι, ενώ όλα γύρω κάηκαν. Ταυτόχρονα σημειώνει ότι με βάση την εμπειρία από τις 5 φορές που έχει καεί η περιοχή, «μετά μας έρχεται ο υπερφουσκωμένος λογαριασμός του νερού, όπου όταν η κατανάλωση υπερβεί κάποια όρια σε κυβικά, οι χρεώσεις είναι μεγάλες. Δηλαδή και αβοήθητοι την ώρα της κόλασης και μετά πληρώνουμε απίστευτα ποσά». Και η κυρία Σοφία Παντελάκη, λίγο πιο πάνω, σημειώνει ότι αν δεν έμενε πίσω ο άντρας της και οι γείτονες με τα λάστιχα, το σπίτι θα κινδύνευε.

Την ανυπαρξία μέτρων πρόληψης καταγγέλλει και η κ. Γεωργία Μακρή, εργαζόμενη στο Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης, που επίσης κινδύνεψε. Μας δείχνει το ρέμα της Παλλήνης που ήταν παντελώς ακαθάριστο και λειτούργησε σαν χωνί διαδίδοντας γρήγορα τη φωτιά. Μας είπε ότι «κανείς δεν πήρε κανένα μέτρο, ούτε δήμος, ούτε Περιφέρεια. Η φωτιά δεν έσβησε από την Πυροσβεστική, αλλά γιατί έκαψε ό,τι είχε να κάψει και σταμάτησε. Εμείς, πρόσθεσε, είχαμε ξανακαεί το 2009 και δεν θα το άντεχα να ξανασυμβεί».

Στις συζητήσεις ο βουλευτής του ΚΚΕ, Γ. Γκιόκας, διαβεβαίωσε τους κατοίκους ότι το Κόμμα με όλες τις δυνάμεις θα αναδείξει τα προβλήματα και μαζί με τους πυρόπληκτους θα απαιτήσει ουσιαστικές λύσεις και αποζημίωση των πληγέντων στο 100%.

Και όπως είπε, «πρέπει να ικανοποιηθούν οι άμεσες ανάγκες, στο ζήτημα της φιλοξενίας, της ένδυσης. Οπως επίσης υπάρχει η ανάγκη απομάκρυνσης υλικών - μπάζων από τα κατεστραμμένα σπίτια, που πρέπει να το αναλάβει η πολιτεία, το κράτος και όχι να επωμισθούν τα έξοδα οι κάτοικοι.

Επίσης αναγκαίο και εμείς θα το διεκδικήσουμε, οι άνθρωποι που κατανάλωσαν αυτές τις μέρες μεγάλες ποσότητες νερού για να σώσουν τα σπίτια τους, να μην χρεωθούν αυτές τις υπέρογκες χρεώσεις».