Ανω Λιόσια, Δροσούπολη, Λίμνη, Αγιος Γεώργιος. Μία ολόκληρη πόλη, μετά και το τελευταίο χτύπημα του σεισμού, έχει μετατραπεί σε συντρίμμια. Τεράστιες κατοικημένες εκτάσεις έχουν μετατραπεί σε μπάζα. Μια μέρα μετά το χτύπημα του Εγκέλαδου και η εικόνα που παρουσιάζει η πόλη είναι κάτι παραπάνω από τραγική.

Ο απολογισμός μιλάει για περίπου 6.000 άστεγους, ενώ το 90% των σπιτιών έχουν ζημιές και προσωρινά είναι μη κατοικήσιμα. Οι ελλείψεις σε σκηνές και νερό είναι μεγάλες, αφού το κράτος δεν έχει στείλει αρκετές. Τα δίκτυα των ομβρίων υδάτων έχουν καταστραφεί, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος για το πόσιμο νερό. Ο σχεδιασμός αντιμετώπισης της καταστροφής από τη μεριά της πολιτείας σχεδόν ανύπαρκτος.

Από την πλευρά των κατοίκων θρήνος και απογοήτευση για τις χαμένες ζωές, τις χαμένες περιουσίες, τις χαμένες ελπίδες. Οργή για τη βοήθεια, που αργεί να φανεί.

"Δε μας δώσανε τίποτα ακόμα. Μένουμε στο δρόμο, χωρίς σκηνές, χωρίς τίποτα. Ο,τι έχουμε μας το έφεραν γνωστοί και φίλοι, το κράτος και η Αυτοδιοίκηση απουσιάζουν", λέει η Κ. Μπαλατσού, που κάθεται στις μοναδικές πλαστικές πολυθρόνες που κατόρθωσε να γλιτώσει και κοιτάζει το σπίτι της. Η μονοκατοικία έχει κοπεί στη μέση, οι τοίχοι έχουν χωριστεί, ενώ η οικογένειά της στριμώχνεται σε πρόχειρα αντίσκηνα που έχουν φτιάξει μόνοι τους με κουβέρτες και σεντόνια.

"Δεν πάτησε κανένας αρμόδιος εδώ. Εχουμε τρία παιδιά μικρά και κοιμηθήκαμε στις πολυθρόνες χτες το βράδυ και το ίδιο θα γίνει και απόψε", λέει η Δήμητρα Νούσια. Η περιοχή που μένει είναι το κέντρο των Ανω Λιοσίων και όμως μετά το σεισμό το μόνο που έχει μείνει στην περιοχή είναι ερείπια. Σπίτια που να είναι απείραχτα δεν υπάρχουν όλα έχουν χτυπηθεί από το σεισμό.

Περιοχή "Μαύρη Τρύπα" στα Ανω Λιόσια. Μετά τον προχθεσινό σεισμό η περιοχή είναι όνομα και πράγμα, αφού σε αυτό το μικρό κομμάτι της πόλης δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Πρώτη εικόνα είναι το εντελώς κατεστραμμένο σπίτι του Ν. Ρεφενδάριου. Στα χαλάσματα η κόρη του κλαίει απαρηγόρητη, δεν μπορεί να πιστέψει ότι κατόρθωσε να βγει ζωντανή από αυτή την κόλαση. "Η κόρη μου ήταν μία ώρα θαμμένη στα ερείπια, την έβγαλα με τα χέρια μου. Εσκαβα στα ερείπια και άκουγα τη φωνή της να με εμψυχώνει", λέει ο Ν. Ρεφενδάριος και μας δείχνει το σπίτι. Οταν ρωτάμε αν έχουν προμηθευτεί σκηνή, χαμογελούν πικρά και λένε: "Για να πάρεις σκηνή, πρέπει να έχεις διάθεση να σκοτωθείς με τους συνανθρώπους σου και εγώ δεν μπορώ". Και αυτοί οι κάτοικοι δεν έχουν πάρει την έκτακτη βοήθεια σε σκηνές και πόσιμο νερό, που έχουν εξαγγείλει οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης, αφού τόσο οι σκηνές όσο και το νερό μοιράζονται κυριολεκτικά με το δελτίο.

"Παίξαμε ξύλο για μια σκηνή και ένα κιβώτιο νερό. Τώρα εδώ προσπαθούμε να ζήσουμε", λέει ο Ν. Σοπίδης και μας εξηγεί ότι η περιοχή έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από το χτύπημα του Εγκέλαδου, αλλά η βοήθεια του κράτους είναι μηδαμινή για να καλύψει τις ανάγκες όλων αυτών των ανθρώπων που έμειναν άστεγοι. Στη συνέχεια μας δείχνει το σπίτι μιας οικογένειας Αλβανών μεταναστών. Η οροφή του σπιτιού έχει γίνει κομμάτια, κάτω από τα ερείπια ξεχωρίζουν στρώματα, καρέκλες, κρεβάτια. Τη θλιβερή εικόνα διακόπτει η φωνή της τηλεόρασης που επιμένει να "φωνάζει" κάτω από τα ερείπια. Στο χώρο αυτό άφησε την τελευταία του πνοή ο 5χρονος Κέβιν, το μικρότερο παιδί της οικογένειας. "Εβγαλα το μεγάλο παιδί, μα τον μικρό δεν τον πρόλαβα, χάθηκε στις σκόνες, τον σκέπασε η οροφή", λέει ο Ν. Σοπίδης.

"Μας θυμούνται στις εκλογές. Τώρα δε μας γνωρίζει κανείς. Να το γράψεις αυτό που σου λέω. Μας έχουν ξεχάσει. Τόσες οικογένειες και δεν έχουμε σκηνές. Μας φέρνουν φίλοι και γνωστοί για να κοιμηθούμε τη νύχτα. Ολα γίνανε ρημάδια", λέει η Α. Καρούτα και γεμίζει νάιλον τσάντες με τα υπάρχοντα, από το διαλυμένο σπιτικό της.

"Ακόμα και στις σκηνές κυριαρχεί το ρουσφέτι. Στις περιοχές μας δεν ήρθε κανένας να δει τι κάνουμε, πώς είμαστε, πώς περνάμε. Τι να πω; Ντροπή!", λέει ο Δημ. Χειλαδάκης και προσπαθεί να προετοιμάσει την οικογένειά του για τη νύχτα που θα έρθει.