Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν από κοινού την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή το νομοσχέδιο για την ...«εξυγίανση» των Ναυπηγείων Ελευσίνας, στην πραγματικότητα για την απόλυση όλων των εργαζομένων, την παραπομπή των δεδουλευμένων και των (πετσοκομμένων) αποζημιώσεων σε αόριστο μέλλον και τη διάλυση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων και της ΣΣΕ σε περίπτωση επαναπρόσληψης.

Ολα αυτά για να εισέλθει πανηγυρικά στο ναυπηγείο ο νέος επενδυτής - «σωτήρας» και συγκεκριμένα η ελληνοαμερικανικών συμφερόντων εταιρεία ΟΝΕΧ, σε κοινοπραξία με τον ιταλικό ναυπηγικό κολοσσό «Fincantieri», που συνεργάζεται στενά με τις ΗΠΑ και τις ανάγκες του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο πρώτος «ντίλερ» της ΟΝΕΧ στην Ελλάδα, αφού ως κυβέρνηση της εξασφάλισε τα Ναυπηγεία Νεωρίου της Σύρου. Του ανήκει μάλιστα και η πατέντα να παραδίδονται τα ναυπηγεία καθαρά από θέσεις εργασίας και εργασιακά δικαιώματα, προκειμένου, όπως συμβαίνει σήμερα στη Σύρο, ο επενδυτής να απολαμβάνει τα «αγαθά» της εργασιακής ζούγκλας, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας του.

Το ...«μοντέλο εξυγίανσης και ανάπτυξης» του Ναυπηγείου της Σύρου, που όλοι μαζί, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, σήμερα εκθειάζουν, είναι όλοι οι εργαζόμενοι να απασχολούνται ως εργολαβικοί, με 7 και 10 ευρώ την ώρα χωρίς ΣΣΕ ή άλλα δικαιώματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που έκλεισε την αρχική συμφωνία με την ΟΝΕΧ και για τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, ενώ συνολικά συνέβαλε στη μετατροπή της ναυπηγικής βιομηχανίας σε «ειδική οικονομική ζώνη» και στη νομοθέτηση κατά περίπτωση, ανάλογα με τα συμφέροντα του κάθε επενδυτή.

Το ενδιαφέρον της ΟΝΕΧ για τα ναυπηγεία της χώρας είναι άμεσα συνδεδεμένο με τους συνολικότερους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, από τους οποίους προσδοκά οφέλη η αστική τάξη και μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών.

Παράδειγμα αποτελούν οι συμφωνίες για τη μεταφορά στην Ευρώπη του αμερικανικού LNG (υγροποιημένο φυσικό αέριο) με πλοία του ελληνόκτητου στόλου, η μετατροπή της Ελλάδας σε «ενεργειακό κόμβο» κ.ο.κ.

Γίνεται φανερό λοιπόν πως όταν η συζήτηση (και η ψήφος) φτάνει στα «ευαίσθητα σημεία» της στρατηγικής του κεφαλαίου, δεν χωράνε αστεία, ούτε αποχρώσεις μεταξύ των αστικών κομμάτων που ανταγωνίζονται για τη διακυβέρνηση. Γι' αυτό εξαφανίζονται οι όποιες «διαχωριστικές γραμμές» και οι «χαοτικές» τάχα διαφορές τους μετατρέπονται μεμιάς σε «εποικοδομητική κριτική», φιλοφρονήσεις και συναίνεση, την οποία μάλιστα ντύνουν από κοινού με τον μανδύα του «εργατικού συμφέροντος».

Αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα σε όλη τη συζήτηση για το νομοσχέδιο, όπου ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν έκρυψαν λόγια και «σκίστηκαν» πραγματικά να δείξουν τις ικανότητές τους στην προώθηση των αντιδραστικών σχεδιασμών.

Οσο για τη στάση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και των άλλων αστικών κομμάτων, που είτε καταψήφισαν, είτε ψήφισαν «παρών», υπαγορεύεται από τους συνολικότερους επιχειρηματικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς και καμιά σχέση δεν έχει με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των εργαζομένων.

Θυμίζουμε άλλωστε ότι το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση είχε πρωταγωνιστήσει σε ένα άλλο «αμαρτωλό» επεισόδιο στη Ναυπηγική Βιομηχανία, αυτό των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και της ιδιωτικοποίησής τους, με τελικό αποδέκτη εταιρείες γερμανικών και αραβικών συμφερόντων.

Μιλώντας στην πρώτη συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής για το νομοσχέδιο, ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ Χρήστος Κατσώτης αποκάλυψε ότι τη μέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου στη Βουλή, «ο εισηγητής της ΝΔ, αντί να πάει να ενημερώσει τους εργαζόμενους πήγε να συζητήσει το νομοσχέδιο με τα στελέχη της αμερικανικής πρεσβείας. Να, λοιπόν, ποια είναι τα σχέδιά σας για το ναυπηγείο. Υπεργολάβοι των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της χώρας».

«Προφανώς πήγα και έκανα μια συζήτηση με την αμερικανική εταιρεία. Τα χρήματα τα οποία θα επενδυθούν είναι από την DFC (αναπτυξιακή τράπεζα επενδύσεων των ΗΠΑ), που είναι αμερικανικών συμφερόντων», απάντησε κυνικά ο εισηγητής της ΝΔ Ευ. Λιάκος.

Αντίστοιχα στην Ολομέλεια περίσσεψαν οι διαβεβαιώσεις ότι στην αγοραπωλησία εμπλέκεται άμεσα το αμερικανικό κράτος, με στόχο τη γενικότερη εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών και οικονομικών του συμφερόντων στην περιοχή.

Ο υπουργός Αδ. Γεωργιάδης είπε καθαρά μιλώντας στη Βουλή ότι «οι ΗΠΑ είναι εμπλεκόμενες στο σχέδιο». Υπενθύμισε δε ότι στα εγκαίνια των Ναυπηγείων Σύρου, με παριστάμενους και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ, Πάιατ, και ότι «στο ναυπηγείο αυτό κυματίζει και η αμερικανική σημαία».

Σε άλλο σημείο των τοποθετήσεών του στην Ολομέλεια, ανέφερε πόση σημασία έχει «για την αμερικανική κυβέρνηση και για τη διακρατική μας σχέση, να φανεί ότι αυτό το σχέδιο έχει ευρύτερη πολιτική στήριξη», ενώ μπαίνοντας στο διά ταύτα, είπε πως το ναυπηγείο «μπορεί να πάρει προγράμματα επιδιορθώσεως του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού εφόσον έχει αμερικανική εταιρεία και έχει βάλει λεφτά το αμερικανικό κράτος. Μπορεί να πάρει του σαουδαραβικού Πολεμικού Ναυτικού, μπορεί να πάρει του ισραηλινού Πολεμικού Ναυτικού»...

Ομολόγησε δηλαδή ότι η συμφωνία είναι κομμένη και ραμμένη στις επιδιώξεις και στα σχέδια της αμερικάνικης ΟΝΕΧ, με τρόπο που η λειτουργία του ναυπηγείου να εξαρτάται απόλυτα από τους σχεδιασμούς της στην περιοχή.

Παράλληλα, ο υπουργός Ανάπτυξης υπενθύμιζε κάθε τόσο ότι η συμφωνία «πατάει» σε αυτή του ΣΥΡΙΖΑ για το Ναυπηγείο της Σύρου και πως πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τη συμφωνία και για τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, λέγοντας μάλιστα πως «δεν θέλω να καπηλευτώ» το έργο του ΣΥΡΙΖΑ.

Χαρακτηριστική από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η τοποθέτηση της βουλευτή του Μ. Ξενογιαννακοπούλου, η οποία ανέφερε για την παράδοση των Ναυπηγείων Ελευσίνας στην ΟΝΕΧ πως πρόκειται για «μία εξυγίανση και μια προοπτική, η οποία φυσικά είναι άμεσα συνυφασμένη με την ευρύτερη αναπτυξιακή στρατηγική της χώρας, με την αμυντική πολιτική της χώρας και όσον αφορά τη διασφάλιση των εθνικών θεμάτων».

Ενώ ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Τσίπρας πλειοδότησε: «Για να αναλάβουν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και οποιοδήποτε άλλο Ναυπηγείο στην Ελλάδα, πρέπει να υπάρχει η πολιτική βούληση να δοθεί έργο και να υπάρχει σχεδιασμός σε ό,τι αφορά την αμυντική βιομηχανία. Αν κάτι αποδείχθηκε τρία χρόνια τώρα, είναι ότι όχι απλά δεν υπήρχε η βούληση, αλλά υπήρχε η βούληση για το ακριβώς αντίθετο, να μην υπάρξει ούτε ένα ευρώ για την ελληνική αμυντική βιομηχανία. Λοιπόν είμαστε υπέρ της επένδυσης».

Μέσα απ' αυτές τις γραμμές αποκαλύπτεται περίτρανα πόσο επικίνδυνη είναι για τον λαό η λογική των «μεγαλύτερων ανταλλαγμάτων» από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς.

Αποδεικνύεται ότι τα «ανταλλάγματα» προς τη ναυπηγική βιομηχανία, με την ανάληψη έργου από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και άλλων «συμμαχικών» κρατών, προϋποθέτει το ξήλωμα εργασιακών δικαιωμάτων, την παράδοση κρίσιμων υποδομών, την ενεργότερη συμμετοχή της χώρας σε σχέδια επικίνδυνα για τον λαό.

Ολο αυτό το συμπύκνωσε κυνικά ο Γ. Τσίπρας, λέγοντας ότι «είμαστε η πρώτη χώρα σε αμυντικές δαπάνες επί του ΑΕΠ στο ΝΑΤΟ και δεν μπαίνει ούτε ένα ευρώ στην αμυντική βιομηχανία», χρεώνοντας στην κυβέρνηση της ΝΔ καθυστερήσεις και ανικανότητα.

Οσο για τον εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ Χ. Μαμουλάκη, είπε με καμάρι ότι «η προσπάθεια εξυγίανσης των Ναυπηγείων Ελευσίνας έχει ανεξίτηλο αποτύπωμα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ», παραθέτοντας μάλιστα όλο το σχετικό ιστορικό, «τις πρωτοβουλίες», όπως είπε, «πατώντας - σύμφωνα με τον ίδιο - στο θετικό προηγούμενο του σχεδίου εξυγίανσης στο Νεώριο Σύρου». Πρόσθεσε δε ότι «το σημερινό σχέδιο νόμου είναι η ιστορική συνέχεια αυτού του μνημονίου συνεργασίας που υπεγράφη από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ» με την ΟΝΕΧ.

Από την αρχή της συζήτησης του νομοσχεδίου είχε καταγραφεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να «διευκολύνει» τον ΣΥΡΙΖΑ στην εκφρασμένη πρόθεσή του να υπερψηφίσει το νομοσχέδιο. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, προκειμένου να διασκεδάσει και τις αντιδράσεις των εργαζομένων προς τη διοίκηση του σωματείου, που συντάχθηκε με το νομοσχέδιο, η κυβέρνηση ανακοίνωσε στην Ολομέλεια ορισμένες «αλλαγές», που δεν αλλάζουν την αντεργατική ουσία του νόμου.

Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τον χρόνο καταβολής των δεδουλευμένων, η ανεκδιήγητη φράση «το συντομότερο δυνατό και ανάλογα με τον αριθμό των έργων» που θα λάβει ο νέος επενδυτής από το Πολεμικό Ναυτικό, αντικαταστάθηκε με την πρόβλεψη το «30% των δεδουλευμένων να καταβληθεί μετά την ημερομηνία επικύρωσης και το 70% μετά την ημερομηνία ολοκλήρωσης των μεταβιβάσεων», που συνεχίζει την ασάφεια και την αοριστία.

Προηγήθηκε ο εξής διάλογος ανάμεσα στον Αδ. Γεωργιάδη και τον εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ: «Ζητήσατε να υπάρχει χρονοδιάγραμμα ως προς την πληρωμή των εργαζομένων...» είπε ο υπουργός και ο Χ. Μαμουλάκης διευκρίνισε: «Οχι ακριβές, έστω και ενδεικτικό» (!) Την ίδια ώρα βέβαια, δεν διασφαλίζεται η καταβολή όλων των δεδουλευμένων, ενώ όσα δεδουλευμένα οφείλονται μετά τις 30/9/2021, δηλαδή ενός χρόνου και βάλε, παραγράφονται οριστικά!

Η κυβέρνηση αποδέχτηκε επίσης την τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία ζητούσε πριν την επικύρωση της τελικής, κατάπτυστης συμφωνίας με τον επενδυτή, αυτή να συζητηθεί και να υπάρξει γνωμοδότηση από την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής. Ως προς αυτό, είναι αποκαλυπτικός ο διάλογος ανάμεσα στον Αδ. Γεωργιάδη και τον εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ Χ. Μαμουλάκη:

«Δηλαδή πριν πάω στο δικαστήριο, θα πρέπει να έρθω να καταθέσω στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου την τελική αίτηση, να λάβει γνώση η Βουλή και αν υπάρχει αλλαγή, να τεκμηριώσουμε για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η αλλαγή;», ζήτησε «διευκρινίσεις» ο υπουργός, για να λάβει τη διαβεβαίωση του Χ. Μαμουλάκη ότι «είναι γνωμοδοτικού χαρακτήρα», υπονοώντας προφανώς ότι δεν είναι και τίποτα σημαντικό.

Μάλιστα, αμέσως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου ο Αδ. Γεωργιάδης μοιράστηκε την ικανοποίησή του στο twitter, παραθέτοντας το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, με την υποσημείωση ότι προέκυψε «μετά από σκληρή δουλειά και μεγάλη κοινοβουλευτική συζήτηση».

Ενώ το στίγμα της παραπέρα «συνεννόησης» σε όσα στρατηγικά τους ενώνουν, έδωσε η Μ. Ξενογιαννακοπούλου εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, σχολιάζοντας τις «αλλαγές» που δέχτηκε η κυβέρνηση στο νομοσχέδιο: «Αυτό αποδεικνύει την ανάγκη ότι δεν μπορεί ποτέ μια συζήτηση στη Βουλή να είναι "πάρτε ένα κείμενο, απορρίψτε το ή δεχτείτε το"».

Πίσω από τον σκυλοκαβγά περί «διαφάνειας» και «τοξικότητας», η συναίνεση στα μεγάλα και σπουδαία για το κεφάλαιο και τις διεθνείς συμμαχίες του δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι.