Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία έχει ήδη πυροδοτήσει άπειρες συζητήσεις στη χώρα μας, με προεκτάσεις πολύ πέρα από έναν γενικόλογο σχολιασμό ενός εκλογικού αποτελέσματος. Ετσι γίνεται πάντα.

Για παράδειγμα, σεσημασμένοι δημοσιολόγοι δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους για την εκλογή μιας... γυναίκας (ακροδεξιάς) στη γειτονική χώρα. Κάπως έτσι μας τα εξήγησαν όμορφα ο Αρ. Πορτοσάλτε και διάφοροι του σιναφιού του.

Η πλειοψηφία των ΜΜΕ είναι εμβρόντητη με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ιταλία, ενώ οι κυβερνητικοί βουλευτές είναι κι αυτοί δυσαρεστημένοι με την εξέλιξη. Εμβρόντητο και το ΠΑΣΟΚ... έξω φρενών ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τι να πει κανείς...

Η ΝΔ, που έχει συγκυβερνήσει με τον ΛΑ.Ο.Σ. («Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός» - αντικομμουνιστικό, ακροδεξιό μόρφωμα που αγνοείται η ύπαρξή του σήμερα), που έχει μια σειρά στελέχη φανατικούς αντικομμουνιστές, μεταγραφές από διάφορες ακροδεξιές γκρούπες, να κάνει μαθήματα περί ακροδεξιάς...

Το ΠΑΣΟΚ, που έχει συγκυβερνήσει (μαζί με τη ΝΔ) με τον ΛΑ.Ο.Σ., τον οποίο μάλιστα ευνοούσε ποικιλοτρόπως στο πλαίσιο του σκυλοκαβγά του με τη ΝΔ, δεν ξέρει κι αυτό τίποτα για τον φόνο...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ (ναι, είναι ακροδεξιοί, δεν είναι... κεντροδεξιοί και άλλα πονηρά που λένε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια αυτές τις μέρες), αγνοεί κι αυτός πώς ανεβαίνει η ακροδεξιά. Μάλιστα προτείνει ως συνταγή ακριβώς τον δρόμο που ανέδειξε την Μελόνι στην Ιταλία. Οπου για χρόνια επικρατούσε η λογική του «μικρότερου κακού», δοκιμάστηκαν όλων των ειδών τα κυβερνητικά σχήματα και τελικά... έσκασε το κουφέτο Μελόνι...

Αυτοί λοιπόν, που επίσης όλοι μαζί λιβανίζουν την ΕΕ της θεωρίας των «δύο άκρων», των παράνομων ΚΚ σε μια σειρά χώρες, έπεσαν από τα σύννεφα.

Οι πιο ειλικρινείς στην υπόθεση είναι οι Ιταλοί βιομήχανοι, που χωρίς περιστροφές ομολογούν ότι επεδίωκαν τη λύση Μελόνι για να διαπραγματευτούν από άλλες θέσεις τα συμφέροντά τους στην ΕΕ, που κλυδωνίζεται από όλο και πιο οξυμένες αντιθέσεις και ανταγωνισμούς (π.χ. η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία θέλει να διασφαλίσει τις θέσεις της σε σχέση με τους ανταγωνιστές της στη Γερμανία, στη Γαλλία κ.λπ.), καθώς και για να ξεκοκαλίσουν το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ. Γι' αυτά τα συμφέροντα δουλεύει η ακροδεξιά, αυτά τα συμφέροντα την έχουν ανάγκη και πότε την περιθωριοποιούν, πότε την επαναφέρουν.

Φρένο στην ακροδεξιά και στην άνοδο του φασισμού και του ρατσισμού μπορεί να βάλει μόνο το οργανωμένο εργατικό κίνημα, η πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, που κάθε μέρα μαυρίζει όλο και περισσότερο τις ζωές των λαών. Η λογική «ας πάμε με τους σοσιαλδημοκράτες - ή ακόμα και τους (νεο)φιλελεύθερους - να γλιτώσουμε από τους ακροδεξιούς» είναι ακριβώς ό,τι έγινε στην Ιταλία. Τελικά, έτσι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος στην ακροδεξιά και στους νοσταλγούς του Μουσολίνι.

(Αναδημοσιεύεται από το πόρταλ «902.gr»)