Η ομάδα της NIF χρησιμοποίησε 192 λέιζερ υψηλής Ενέργειας, που στόχευσαν με μεγάλη ακρίβεια ένα ειδικά διαμορφωμένο δοχείο μεγέθους γόμας μολυβιού, που περιείχε το καύσιμο μείγμα μέσα σε μια σφαιρική κάψουλα. Η Ενέργεια των λέιζερ εξαέρωσε το εξωτερικό στρώμα του δοχείου και εξανάγκασε το εσωτερικό στρώμα να εκπέμψει ομοιόμορφα σφαιρικά ισχυρές ακτίνες Χ, που συμπίεσαν την κάψουλα και το περιεχόμενό της, αυξάνοντας τη θερμοκρασία του καυσίμου σε εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Πάντως, αν και οι αντιδράσεις σύντηξης παρήγαγαν 3 μεγατζάουλ Ενέργειας, έναντι των 2,05 μεγατζάουλ που δέχτηκε το σφαιρίδιο καυσίμου από τα λέιζερ, η όλη διάταξη των λέιζερ κατανάλωσε 322 μεγατζάουλ κατά τη διαδικασία! Αν ληφθεί υπόψη αυτό το μέγεθος, τότε είναι προφανές ότι ναι μεν τυπικά έγινε έναυση, αλλά δεν έχει καμία πρακτική σημασία, αφού η Ενέργεια που καταναλώθηκε ήταν 107 φορές μεγαλύτερη από αυτήν που παράχθηκε.
Στην ουσία, αυτό που πέτυχε η NIF του Λόρενς Λίβερμορ είναι η έκρηξη μιας μικροσκοπικής θερμοπυρηνικής βόμβας καταναλώνοντας λιγότερη Ενέργεια απ' όση παράχθηκε από την έκρηξη. Οι στρατιωτικές θερμοπυρηνικές βόμβες (βόμβες υδρογόνου) πετυχαίνουν τη σύντηξη μεταξύ δευτερίου και τριτίου στον πυρήνα τους, μέσω της τεράστιας συμπίεσης που προκαλεί η έκρηξη της συμβατικής ατομικής βόμβας σχάσης, που περιβάλλει κατάλληλα τον πυρήνα σαν κέλυφος. Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του πειράματος στο Λίβερμορ, η συμπίεση έγινε με χρήση ακτίνων λέιζερ.
Το αμερικανικό επίτευγμα, όπως παρουσιάστηκε και από την υπουργό Ενέργειας των ΗΠΑ, οδήγησε στη δημοσίευση κεντρικών θεμάτων σε πολλά ειδησεογραφικά μέσα και ιστοσελίδες, που άφηναν λιγότερο ή περισσότερο να εννοηθεί κάποια προοπτική αξιοποίησής του για παραγωγή καθαρής και άπλετης Ενέργειας. Κανένας επιστήμονας, ούτε οι άμεσα εμπλεκόμενοι, δεν υποστήριξε αυτήν την άποψη. Γιατί παρουσιάστηκε λοιπόν έτσι, πέρα από το ζήτημα γοήτρου; Ο λόγος είναι ότι λιμνάζοντα κεφάλαια αναζητούν νέα διέξοδο για να μπουν κερδοφόρα στην παραγωγή, χρησιμοποιώντας ως όχημα την «πράσινη» ανάπτυξη και την ανάγκη αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Οι ανακοινώσεις από το Λόρενς Λίβερμορ και την αμερικανική κυβέρνηση συνέπεσαν με ισχυρές πιέσεις από το σχετικό λόμπι προς το Κογκρέσο των ΗΠΑ προκειμένου να δοθούν - τι άλλο - κρατικές χρηματοδοτήσεις για να γίνουν επενδύσεις από ιδιωτικές εταιρείες για έρευνα και ανάπτυξη μικρής κλίμακας αντιδραστήρων σύντηξης. Το λόμπι προσέγγισε και τους Δημοκρατικούς, αλλά και τους Ρεπουμπλικάνους, επιδιώκοντας μια τεραστίων διαστάσεων κρατική επιχορήγηση του τομέα. Προβάλλουν μάλιστα υπό ανταγωνιστικό πρίσμα σχετικές προσπάθειες για Ενέργεια από σύντηξη, που γίνονται από άλλες χώρες ή ομάδες κρατών, τονίζοντας ότι οι ΗΠΑ πρέπει να κερδίσουν προβάδισμα.
Στο μεταξύ, ολοκληρώνεται ο Διεθνής Θερμοπυρηνικός Πειραματικός Αντιδραστήρας (ITER), που κατασκευάζεται στο Κανταράς της Γαλλίας και αποτελεί κοινή προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης (και μέσω της Euratom και της Βρετανίας και της Ελβετίας), της Κίνας, της Ινδίας, της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, της Ρωσίας, αλλά και των ΗΠΑ! Η δοκιμή (σχηματισμού) «πρώτου πλάσματος» σχεδιάζεται να γίνει το 2025. Το 2035 προβλέπεται να γίνει η πρώτη δοκιμή σύντηξης στον ITER, παράγοντας για αρκετή ώρα περισσότερη Ενέργεια απ' όση καταναλώνει. Θα διερευνηθεί, επίσης, η δυνατότητα παρασκευής μέσα στον αντιδραστήρα ενός μέρους του καυσίμου και συγκεκριμένα του τριτίου. Στόχος του ITER δεν είναι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά η επίδειξη της δυνατότητας παραγωγής 10πλάσιας Ενέργειας από αυτή που καταναλώνεται για τη λειτουργία του αντιδραστήρα και η δοκιμή όλων των συστημάτων που χρειάζονται για τη λειτουργία του, καθώς και των ζητημάτων ασφάλειας.
Ο ITER έχει σχεδιαστεί για να παράγει για σημαντικό χρονικό διάστημα 500 μεγαβάτ Ενέργειας υπό μορφή θερμότητας, καταναλώνοντας 300 μεγαβάτ, από τα οποία 50 μεγαβάτ θα καταναλώνονται για τη θέρμανση του καυσίμου (άρα δεκαπλάσια απόδοση, αλλά και θετικό ισοζύγιο Ενέργειας στο σύνολο). Τη θερμότητα αυτή δεν θα την αξιοποιεί για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς πρόκειται για πειραματικό αντιδραστήρα. Με βάση τα συμπεράσματα από τον ITER, όλες οι χώρες που συμμετέχουν θα επιδιώξουν να κατασκευάσουν ξεχωριστά η καθεμιά αντιδραστήρες DEMO, που θα πλησιάζουν από πλευράς απόδοσης και ισχύος τους αντιδραστήρες παραγωγής, οι οποίοι θα ακολουθήσουν σε τρίτη φάση. Πολλές χώρες που έχουν τη δυνατότητα πραγματοποιούν και αυτόνομες ερευνητικές προσπάθειες στον τομέα της σύντηξης, η πλειοψηφία των οποίων βασίζεται στη σχεδίαση των σοβιετικών αντιδραστήρων σύντηξης τόκαμακ (μαγνητικού περιορισμού του υπέρθερμου καυσίμου, ώστε να μη λιώσει το περίβλημα), όπως άλλωστε και η σχεδίαση του ITER.