Το κλιμάκιο του Κόμματος περπάτησε αρχικά μέσα στην «καρδιά» του καμένου δάσους, εκεί που τα συνεργεία των ρετσινάδων παλεύουν σε ένα νεκροταφείο καμένων δέντρων που άφησε πίσω της η καταστροφική πυρκαγιά, λόγω της έλλειψης μέτρων προστασίας, με εγκληματικές τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων. Εκεί που άνδρες και γυναίκες, με την καρδιά τους πιο μαύρη από το κάρβουνο που κόβουν και αναπνέουν, δίνουν τη μάχη για την επιβίωση σε έναν «κρανίου τόπο», που κάποτε ήταν πηγή ζωής και έθρεφε γενιές και γενιές των κατοίκων των χωριών της περιοχής.

Στα πόστα των συνεργείων, αλλά και στη συνάντηση με το Σωματείο, μέσα από την ουσιαστική συζήτηση αναδείχθηκε η ανάγκη για εξασφάλιση της δουλειάς σε όλους τους ρετσινάδες, ένταξή τους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά ένσημα που ισχύουν για τους δασεργάτες, προστασία της υγείας και της ζωής των εργαζομένων, κατοχύρωση μειωμένου ωραρίου εργασίας.

Το οδοιπορικό του κλιμακίου του ΚΚΕ ξεκίνησε έξω από το χωριό Μετόχι, όπου μια ομάδα ανδρών και γυναικών καθαρίζουν κατά μήκος του δρόμου τμήματα από το δάσος που έχει απομείνει. Στη συνέχεια βρέθηκαν στο συνεργείο της Λίμνης, ενώ ακολούθησαν οι επισκέψεις στα συνεργεία που δουλεύουν βαθιά μέσα στο δάσος, όπως αυτά ανάμεσα στα χωριά Σκεπαστή και Αμέλαντες και στο δασικό χωριό των Παπάδων.

Η υποδοχή σε όλα τα συνεργεία είναι ιδιαίτερα θερμή, σε μία ακόμα επιβεβαίωση των πολύχρονων δεσμών εμπιστοσύνης που έχει αναπτύξει το ΚΚΕ με τους ρετσινάδες, τους δασεργάτες, συνολικά τον λαό της περιοχής. Δεσμών ισχυρών, οι οποίοι έχουν σφυρηλατηθεί μέσα στους αγώνες που έχουν δοθεί όλα αυτά τα χρόνια και στους οποίους το ΚΚΕ έχει σταθεί στο πλάι τους.

Οι εργασίες σταματούν, οι εργαζόμενοι συγκεντρώνονται γύρω από το κλιμάκιο του Κόμματος και τα καλωσορίσματα ακολουθεί καταιγισμός ερωτήσεων, με την αγανάκτηση και οργή διάχυτη παντού. Αλλωστε πρόκειται για εργαζόμενους που θρηνούν ήδη δύο νεκρούς συναδέλφους τους οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους την ώρα της δουλειάς. «Τι θα γίνει με τα ένσημα; Γιατί δεν παίρνουμε Βαρέα και Ανθυγιεινά; Τι θα γίνει με την επέκταση του προγράμματος; Υπάρχουν παιδιά 25, 30 και 35 ετών, τι θα κάνουν μετά; Πότε θα μας δώσουν αλυσοπρίονα και εργαλεία που να είναι κατάλληλα για τη δουλειά μας; Πότε θα μας δώσουν μέσα ατομικής προστασίας; Τι θα γίνει με το κόστος των μετακινήσεων από τα σπίτια μας μέχρι το σημείο όπου δουλεύει το συνεργείο, που γίνονται με δικά μας οχήματα και τα μισά χρήματα που παίρνουμε πάνε για τη βενζίνη;». Τα παραπάνω είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που αναδεικνύουν τις ευθύνες του αστικού κράτους και της κυβέρνησης, που προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση.

«Και δεν είναι μόνο αυτά», μας λέει ο Γιάννης, που μαζί με την υπόλοιπη ομάδα δουλεύει βαθιά μέσα στο δάσος, και προσθέτει: «Η δουλειά εδώ είναι πολύ δύσκολη και ο κίνδυνος καθημερινός. Ομως πόσο να αντέξεις 8 ώρες τη μέρα με το αλυσοπρίονο στα χέρια; Τι θα γίνει το καλοκαίρι με τη ζέστη, όταν θα πρέπει να δουλέψουμε μέσα στον ήλιο, με τη σκόνη και το κάρβουνο παντού γύρω μας; Η αγανάκτηση και οργή έχει φτάσει στο όριο. Παλεύουμε μόνοι μας, όπως παλέψαμε και με τη φωτιά».

Οι δασεργάτες δίνουν την πραγματική εικόνα. «Υπάρχουν πεύκα εδώ που το ύψος τους φτάνει τα 35 μέτρα και μετά τη φωτιά δεν έχουν καμία σταθερότητα. Σπάζουν κορυφές και κλαδιά και καρφώνονται σαν ακόντια γύρω μας. Αλλα δέντρα είναι καμένα εσωτερικά και σε ξεγελούν όταν πας να τα κόψεις», ανέφεραν χαρακτηριστικά, δείχνοντας τις μεγάλες κλίσεις στις πλαγιές γύρω τους και τα γυμνά δέντρα που στέκονται ακριβώς από πάνω τους.

Αντίστοιχης φύσης προβλήματα αντιμετωπίζει και το επιστημονικό προσωπικό που εργάζεται στο πρόγραμμα, καθώς πρόκειται για δασολόγους και δασοπόνους που στον μισθό τους δεν αναγνωρίζονται τα πτυχία τους, η προϋπηρεσία, η οικογενειακή κατάσταση. Στο σύνολο του μισθού, που ανέρχεται περίπου στα 850 ευρώ, πρέπει επίσης να χωρέσουν και η ενοικίαση κατοικίας, η διατροφή, η μετακίνηση στον χώρο δουλειάς στο εκάστοτε σημείο του δάσους, καθώς πρόκειται για ανθρώπους που κατά βάση ήρθαν από άλλες περιοχές της Ελλάδας.