Σε ό,τι αφορά την ιδεολογική της αποστολή, θεωρώ ότι η «Σύγχρονη Εποχή» έχει έως τώρα πετύχει τον σκοπό της, με την έννοια ότι από την περιγραφή πρέπει να προκύπτει για ποιον τρόπο τα πράγματα έγιναν έτσι και όχι αλλιώς. Αυτό είναι ορατό σε μια απλούστατη μορφή, θα έλεγα, και μόνο από το υπερώο του βιβλιοπωλείου, όπου τα βιβλία που απευθύνονται στις νεαρές ηλικίες είναι ταξινομημένα αντίστοιχα με τις διάφορες ηλικίες της νεότητας, κάτι που θα μπορούσε να παραπέμπει έμμεσα και στο γνωστό «Παιδαγωγικό ποίημα» του Αντον Σεμιόνοβιτς Μακαρένκο για την ανάπτυξη των νέων. Αν οι ιδέες, η θεωρία, καθυστερούν απέναντι στις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες, θεωρώ ότι η «Σύγχρονη Εποχή» ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό - για να μην υπερβάλλω - στις απαιτήσεις των καιρών. Πριν από αρκετά χρόνια μάς είχαν επισκεφθεί Ρώσοι (πρώην Σοβιετικοί) θεωρητικοί επιστήμονες, τους ξεναγήσαμε στην Ακρόπολη στα Ρωσικά. Είχαν τότε επαινέσει την πορεία που ακολουθούσε η «Σύγχρονη Εποχή» για βαθμιαία πνευματική μόρφωση και ανάπτυξη, από τα παιδικά βιβλία και αναγνώσματα της αξέχαστης Ζωής Βαλάση έως την πολυσχιδή εκδοτική δραστηριότητα της «Σύγχρονης Εποχής» διά μέσου της «Μικρής Μαρξιστικής Βιβλιοθήκης», με τις ευσύνοπτες μελέτες των Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν ειδικά για τους προοδευτικούς νεολαίους, δηλαδή σοσιαλιστική διαπαιδαγώγηση διά μέσου της βαθμιαίας κοινωνικοπολιτικής ωριμότητας, σε μια εποχή που η καπιταλιστική κοινωνία θεωρεί τους θεσμούς της αιώνιους και αμετακίνητους. (...)

Οταν μια άρχουσα τάξη διανύει το τελευταίο στάδιο της κυριαρχίας της, α) ζει αντιπαραγωγικά, πολλαπλασιάζοντας τα κέρδη της, και β) καθηλώνει σε ένα πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο διαβίωσης τα κατώτερα στρώματα του πληθυσμού. Αυτό έγινε στο τέλος της δουλοκτητικής Αρχαιότητας, του φεουδαρχικού Μεσαίωνα, αυτό γίνεται και τώρα, οπότε οι φτωχοί καλούνται να ενισχύσουν τους φτωχότερους. Γι' αυτό και ο μαρξισμός είναι αλάθητος.