Χαρακτήρισε πρόκληση τους πανηγυρισμούς του υπουργού Εργασίας για δήθεν αυξήσεις στους μισθούς την τελευταία τριετία και απαντώντας στη λαθροχειρία των στοιχείων υπογράμμισε: «Στο σύστημα "ΕΡΓΑΝΗ" γίνεται επεξεργασία των δηλώσεων των εργοδοτών και παρουσιάζεται, για παράδειγμα, τον Οκτώβρη του 2021 ως μέσος μεικτός μισθός τα 1.117,80 ευρώ, ο οποίος είναι αυξημένος τον Οκτώβρη του 2022 κατά 5,28%, δηλαδή ούτε κατά το ήμισυ του πληθωρισμού. Ομως, τον Οκτώβρη του 2021, με βάση τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, που αφορούν σε πραγματικές μέρες εργασίας, ο μέσος μεικτός μισθός στις κοινές επιχειρήσεις, στο 98% δηλαδή των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, ήταν στα 954,16 ευρώ. Αντίστοιχα, το 2019 ο μέσος μεικτός μισθός με βάση τα στοιχεία του ΕΦΚΑ ήταν 944,58 ευρώ, πραγματική αύξηση δηλαδή μόλις 1% αντί της εικονικής αύξησης του 12,44% που εμφανίζει η κυβέρνηση για την τριετία 2019 - 2022!

Αυτό επιβεβαιώνεται και από αυτά τα στοιχεία του "ΕΡΓΑΝΗ", όπου σε σύνολο 2.249.599 μισθωτών το 60,5% (!) αμείβεται με κάτω από 1.000 ευρώ μεικτά. Και μόνο το 13% (!), δηλαδή 306.316, με πάνω από 1.500 ευρώ μεικτά. Αυτή είναι η άσχημη κατάσταση για τους εργαζόμενους.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη με τους πραγματικούς όρους της "ελαστικής" απασχόλησης και της "ευελιξίας". Δύο μόνο στοιχεία: Πρώτον, ο αριθμός των μισθωτών με μερική απασχόληση, από 305.685 το 2011, εκτοξεύτηκε στους 735.125 το 2021 και, δεύτερον, οι απολύσεις το 2022 έφτασαν το αστρονομικό νούμερο των 2.643.224! Φτάσαμε, δηλαδή, στο σημείο ο απόλυτος αριθμός των απολύσεων μέσα σε έναν χρόνο να ξεπερνά τον συνολικό αριθμό των μισθωτών, σαν κάθε εργαζόμενος να απολύεται τουλάχιστον μία φορά στη διάρκεια ενός έτους και σε κάθε πρόσληψη να αντιστοιχεί σχεδόν μία απόλυση».

Δείχνοντας πως όλες οι κυβερνήσεις υπηρετούν τη στρατηγική του κεφαλαίου για μείωση των μισθών επισήμανε: «Το ζήτημα της περικοπής των μισθών, και ειδικότερα του μέσου μισθού, η περιβόητη μείωση του μισθολογικού κόστους είναι διαχρονική απαίτηση των επιχειρηματικών ομίλων που έγινε και συγκεκριμένη στρατηγική της ΕΕ από το 1992 και μετά. Αυτήν τη στρατηγική υπηρετούν διαχρονικά όλες οι αστικές κυβερνήσεις και στην Ελλάδα, φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές. Η περίοδος των μνημονίων λειτούργησε ως επιταχυντής στην υλοποίηση αυτής της στρατηγικής απ' όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ.

Η μείωση του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα, μέσα σε μια νύχτα του 2012, με μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, πήγε από τα 751 ευρώ στα 586 ευρώ και στα 511 ευρώ για τους εργαζόμενους κάτω από 25 ετών, μειώσεις της τάξης του 22% και 32% αντίστοιχα.

Σε συνδυασμό με το υπόλοιπο νομοθετικό πλαίσιο και ειδικά με την εφαρμογή του εργοδοτικού τερατουργήματος των Ενώσεων Προσώπων, τη διετία 2012 - 2013 υπογράφτηκαν πάνω από 1.200 "συμβάσεις" που έριξαν κλαδικούς και επιχειρησιακούς μισθούς στα τάρταρα των 586 ευρώ.

Την άσχημη κατάσταση επιδεινώνουν η μεγάλη επέκταση των "ελαστικών" μορφών απασχόλησης, η υποαπασχόληση, η υπονόμευση των κλαδικών Συμβάσεων, που η πλειοψηφία τους δεν έχουν υπογραφεί για πάνω από 10 χρόνια, το πάγωμα των τριετιών, η κυριαρχία των ατομικών συμβάσεων.

Ολα αυτά έχουν οδηγήσει σε μια δραματική μείωση του μέσου μισθού την τελευταία δεκαετία, μείωση που φτάνει το 25%, λειτουργούν δηλαδή ως βασικό εργαλείο εσωτερικής υποτίμησης. Με βάση τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, από 1.264 ευρώ που ήταν ο μέσος μεικτός μισθός το 2012 έπεσε στα 954 ευρώ το 2021».

Στη συνέχεια ο Γ. Τασιούλας αναφέρθηκε στην αγωνιστική δράση του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και την αντιπαρέβαλε με τη στάση αναμονής της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, η οποία καλλιεργούσε μειωμένες απαιτήσεις και την αντίστοιχη στάση των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που σε ορισμένες μεγάλες Ομοσπονδίες υπέγραφαν κλαδικές Συμβάσεις με μειώσεις μισθών και κατάργηση δικαιωμάτων στο όνομα «να σωθούν οι συμβάσεις».

Θύμισε «τη μεγάλη συσπείρωση 530 σωματείων το 2016, για την επαναφορά των ΣΣΕ και την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, που κατατέθηκε στη Βουλή από το ΚΚΕ ως πρόταση νόμου και απορρίφθηκε ασυζητητί από τα κόμματα του κεφαλαίου και την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τους αγώνες που έγιναν σε κλάδους για την υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς και διατήρηση δικαιωμάτων σε μεγάλα εργοτάξια στις κατασκευές, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, σε επιχειρήσεις όπως στο χρηματοπιστωτικό και αλλού.

Απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια στη χώρα μας, αλλά και σε συνθήκες όπου η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις φουντώνει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, οι αστικές κυβερνήσεις έφεραν πρόσθετα εμπόδια. Με νόμους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ το 2018 και το 2019 υπονομεύτηκαν οι κλαδικές ΣΣΕ, ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ έφερε τον νόμο - έκτρωμα Χατζηδάκη για να βάλει ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στην υπογραφή ΣΣΕ και στις αυξήσεις στους μισθούς. Κατάργησε με νόμο το 8ωρο, κατοχύρωσε την απλήρωτη υπερωρία και γενίκευσε τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Εβαλε πρόσθετα εμπόδια στα συνδικάτα για να υπογράφουν συμβάσεις με την υποχρεωτική εγγραφή στο κρατικό μητρώο, με τα νέα εμπόδια στην προκήρυξη απεργιών κ.ά.

Ομως, ούτε όλα αυτά στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν νέους, ακόμα πιο μαζικούς και ελπιδοφόρους εργατικούς συνδικαλιστικούς αγώνες που έδωσαν σημαντικές κατακτήσεις σε χώρους δουλειάς και κλάδους, με σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση της σταθερής δουλειάς με δικαιώματα. Τέτοια ήταν η κλαδική ΣΣΕ στους οικοδόμους, η πρώτη μετά από 12 χρόνια, στους μεταλλεργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, στους λιμενεργάτες της COSCO, στους εργαζόμενους στην "e-food", σε εργοστάσια (...)

Ολη αυτή η πείρα πρέπει να αξιοποιηθεί στην οργάνωση του αγώνα τώρα, για να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα σε σχέση με τον ποιο δρόμο πρέπει να βαδίσουν οι εργαζόμενοι και το κίνημά τους για να έχει ουσιαστικές κατακτήσεις. Ενας δρόμος χειραφέτησης από τη στρατηγική του κεφαλαίου που θέλει τους εργαζόμενους να θυσιάζουν τα δικαιώματά τους για την ανάπτυξη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Ενας δρόμος ανατροπής της αντεργατικής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων».

Ειδική μνεία έκανε στα «έργα και τις ημέρες» της ΓΣΕΕ που στηρίζει το αντεργατικό έργο των κυβερνήσεων, προβάλλει πλαίσιο αιτημάτων προσαρμοσμένο στη γραμμή ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, προωθεί τη γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» και έδωσε επιπλέον όπλα στη μεγαλοεργοδοσία για την ανατροπή θεμελιωμένων δικαιωμάτων με την υπογραφή της σε μειώσεις μισθών, τη συμφωνία της στην εξάπλωση των «ελαστικών» μορφών απασχόλησης και σε περικοπές που δικαιολογούνται ως «μη μισθολογικό κόστος».

Αυτό επιβεβαιώνεται και σήμερα από την πρόσκληση που απηύθυνε η ηγεσία της ΓΣΕΕ στις εργοδοτικές ενώσεις για διαπραγματεύσεις για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), «χωρίς όμως να θίγει το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο και τη διαδικασία που έχει ήδη εκκινήσει η κυβέρνηση για τη νέα μικρή αύξηση στον κατώτατο μισθό. Πρόκειται για μια στημένη διαδικασία στο πλαίσιο του "κοινωνικού εταιρισμού" που αξιοποιείται από την κυβέρνηση, αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κρατάνε τους εργαζόμενους εγκλωβισμένους σε ψεύτικα διλήμματα και στις μειωμένες απαιτήσεις.

Την ίδια γραμμή κρατάει και η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, όπου εξάλλου συναντιούνται και συνδιαλέγονται με την ηγεσία της ΓΣΕΕ στην ΟΚΕ, στην ΕΟΚΕ, στα ευρωπαϊκά συνδικάτα κ.λπ.».

Ακόμα στάθηκε στην πολεμική της ΓΣΕΕ απέναντι στα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ λέγοντας ότι αυτή λειτουργεί «ως όπλο στα χέρια της εργοδοσίας για να ασκείται πίεση στους εργαζόμενους και να χαμηλώνει ο πήχης των διεκδικήσεων. Συνεχίζει να καλλιεργεί αυταπάτες ότι στο πλαίσιο του διαλόγου, της συνεννόησης με τους μονοπωλιακούς ομίλους, χωρίς σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου, την εξουσία του και τις δυνάμεις που το υπηρετούν, η ζωή των εργαζομένων σιγά σιγά θα βελτιώνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και στο ΕΚΑ αρνήθηκαν την απεργιακή κλιμάκωση μετά από την πολύ μαζική και επιτυχημένη απεργία στις 9 Νοέμβρη, που έγινε με αιχμή τα αιτήματα ενάντια στην ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, για αυξήσεις στους μισθούς και για συλλογικές συμβάσεις.

Η γραμμή της ΓΣΕΕ είναι επιζήμια για τους εργαζόμενους και αυτό το έχει αποδείξει επανειλημμένα η ίδια η ζωή».

Μιλώντας για τα εμπόδια που μπαίνουν στον αγώνα για ΣΣΕ, υπογράμμισε ότι η μεγαλοεργοδοσία ακόμα και όταν αναγκάζεται σε υποχώρηση κάτω από το βάρος των αγώνων δεν παραιτείται από την επιδίωξή της να κλέβει τον ιδρώτα των εργαζομένων και γι' αυτό απαιτούνται σκληροί αγώνες για την υπογραφή μιας Σύμβασης αλλά και για την εφαρμογή της. Από τη μεριά τους, οι εκάστοτε κυβερνήσεις στηρίζουν διαχρονικά τις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, ενισχύουν συνεχώς το αντεργατικό οπλοστάσιο, όπως κάνει η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και πριν από αυτή οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ.

«Αρκεί κανείς να δει», σημείωσε, «τη συρρίκνωση των ελεγκτικών μηχανισμών, την αλλαγή προς το χειρότερο του χαρακτήρα της Επιθεώρησης Εργασίας, του ΟΑΕΔ (τώρα ΔΥΠΑ), του ΕΦΚΑ και θα καταλάβει εύκολα ότι το κράτος και η εργοδοσία τραβάνε πάντα το σκοινί προς την πλευρά της μεγαλοεργοδοσίας.

Σήμερα, όμως, έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα επιπλέον ενισχυμένο νομοθετικό οπλοστάσιο με νόμους που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία 10 χρόνια, που επιχειρεί να μπλοκάρει τους αγώνες για ΣΣΕ, να επιδράσει στη συνείδηση των εργαζομένων ότι "ο αγώνας για ΣΣΕ είναι μάταιος γιατί άλλα ορίζουν οι νόμοι του κράτους"».

Στη συνέχεια παρουσίασε συνοπτικά ορισμένους από τους αντεργατικούς νόμους, «που στέκονται εμπόδιο στις συμβάσεις, ώστε να μην ξεχνιόμαστε και να μη μας κάνουν τον έξυπνο ορισμένοι που απευθύνονται σήμερα στον λαό (σε προεκλογικό χρόνο) λες και δεν υπάρχει το ένοχο παρελθόν τους».

Οι νόμοι αυτοί είναι:

4046/2012 (ΠΥΣ, ως εφαρμογή του άρθρου 1 παρ. 6 (κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ)

-- Μείωση του κατώτατου μισθού 22% για όσους είναι πάνω από 25 χρόνων και 32% για όσους είναι μέχρι 25 χρόνων. Κατάργηση ΕΓΣΣΕ 2010 - 2022. Οι μειώσεις ήταν άμεσες, χωρίς τη συναίνεση των εργαζομένων.

-- Μείωση μετενέργειας των ΣΣΕ από 6 σε 3 μήνες.

-- Πάγωμα τριετιών.

4092/2012 (ΝΔ)

-- Καθορισμός κατώτατου μισθού με Υπουργική Απόφαση και κατάργηση της ΕΓΣΣΕ.

-- Κατάργηση της καθολικότητας εφαρμογής της ΕΓΣΣΕ ως προς τους μισθολογικούς όρους οι οποίοι εφαρμόζονται μόνο στα μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων που την προσυπογράφουν.

4172/2013 (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ)

-- Θεσμοθέτηση όρων διαμόρφωσης του γενικού κατώτατου μισθού με Υπουργική Απόφαση ...με «ολίγον σάλτσα» της τριμερούς διαβούλευσης.

-- Ο κατώτατος μισθός, που θα αποφασίζει ο εκάστοτε υπουργός Εργασίας, θα γίνεται μόνιμα με γνώμονα την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων και την κατάσταση της «εθνικής οικονομίας».

4564/2018 (ΣΥΡΙΖΑ)

-- Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αφού εφάρμοσε όλους τους προηγούμενους νόμους, ενεργοποιεί τον 4172/2013 και κατά συνέπεια δικαίως ο νόμος Βρούτση για τον ορισμό του κατώτατου μισθού γίνεται νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου.

Εγκύκλιος 32921/2175/13.6.2018 (ΣΥΡΙΖΑ)

-- Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ενεργοποίησε διάταξη του ν.1876/90 σχετικά με την αντιπροσωπευτικότητα των συμβάσεων, προσθέτοντας μια ολόκληρη διαδικασία για να αποδεικνύεται ότι η ΣΣΕ δεσμεύει τους εργοδότες που απασχολούν το 50%+1 των εργαζομένων του κλάδου ή επαγγέλματος για την επέκτασή της και την κήρυξή της ως γενικώς υποχρεωτικής για το σύνολο των εργαζομένων. Ολα αυτά το 2018, οπότε, όπως είπαμε, ελάχιστες τέτοιες συμβάσεις υπογράφτηκαν και ο ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτές τις λίγες έβαλε εμπόδια κάνοντας μεγάλο δωράκι στους μεγαλοεργοδότες.

Νόμος 4635/2019 (ΝΔ)

-- Προκειμένου να εγκριθεί η επέκταση μιας κλαδικής ΣΣΕ ζητείται από την πλευρά των σωματείων να τεκμηριώσουν ότι η ΣΣΕ δεν έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα και τη λειτουργία του ανταγωνισμού.

Νόμος 4808/2021 (ΝΔ Χατζηδάκη) με όλες τις αντεργατικές συνέπειες που αναλύουμε και στη σημερινή εισήγηση.

«Εύλογα», επισήμανε ο συνδικαλιστής, «μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι νόμοι, που ψηφίζονται από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι και σήμερα, δίνουν ευθεία χτυπήματα στις ΣΣΕ. Αφού πρώτα αφαίρεσαν από τα συνδικάτα τη δυνατότητα των συλλογικών διαπραγματεύσεων για την υπογραφή ΕΓΣΕΕ, στη συνέχεια χτύπησαν τις κλαδικές ΣΣΕ και ευνόησαν τη δημιουργία «Ενώσεων Προσώπων» που ουσιαστικά αντικατέστησαν τα επιχειρησιακά σωματεία. Πάλι από τα στοιχεία του ΟΜΕΔ προκύπτει: Το 2004 υπογράφηκαν 223 κλαδικές ΣΣΕ (ΚΣΕΕ), το 2011 65 ΚΣΕΕ και το 2020 μόλις 19 ΚΣΕΕ!

(...) Είναι ασφαλές να εκτιμήσουμε ότι το 80% - 85% των εργαζομένων στη χώρα μας θεσμικά δεν καλύπτεται μισθολογικά από ΣΣΕ, ο μισθός του έχει ως ελάχιστο σημείο αναφοράς τον κατώτατο μισθό και άρα η μισθολογική του κατάσταση εξαρτάται από το εκάστοτε ύψος του». Λογική συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι ότι το ποσοστό των εργαζομένων που λαμβάνουν αποδοχές στα όρια του κατώτατου μισθού (έως 700 ευρώ) ανέρχεται στο 35,1%».

Αναφερόμενος στην εμπειρία που βγαίνει από τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος είπε ότι «παρ' όλα τα εμπόδια των νόμων δεν θα τα παρατήσαμε και είχαμε και αποτελέσματα. Δεν περιμένουμε "μεσσίες" και "σωτήρες" να μας λύσουν τα προβλήματα, επιλέγουμε τον αγώνα.

Το έργο που διαδραματίζεται σήμερα σε προεκλογικό χρόνο από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, το έχουμε ξαναδεί.

Η ΝΔ υπόσχεται ψίχουλα για τον κατώτατο μισθό. Τα ψίχουλα θα γίνουν καπνός από την ακρίβεια (...) Δεν αναιρούν αντεργατικές διατάξεις, όπως οι παγωμένες τριετίες που κρατάνε τους μισθούς στα χαμηλότερα επίπεδα. Θυμίζουμε ότι οι τριετίες είναι ουσιαστικά ένα επίδομα προϋπηρεσίας της τάξης του 10% που δίνεται με τη μορφή αύξησης κάθε φορά για όποιον συμπληρώνει τρία χρόνια εργασίας σε κάθε εργοδότη και ειδικότητα και μέχρι τρεις τριετίες. Για παράδειγμα, ένας εργαζόμενος που το 2012 αμειβόταν με 751 ευρώ, σήμερα θα είχε 3 τριετίες και θα έπρεπε να λαμβάνει 1.000 ευρώ.

(...) Ταυτόχρονα, η ΝΔ προεκλογικά εξαγγέλλει για το δημόσιο νέο μισθολόγιο για το 2024, προσπαθώντας να κρύψει ότι αυτό θα έχει τη λογική των bonus και θα συνδέεται με τη στοχοθεσία και την αντιδραστική αξιολόγηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει πιάσει τώρα το γνωστό του τροπάρι για κατάργηση των αντεργατικών νόμων, τα ίδια έλεγε και πριν γίνει κυβέρνηση. Ολους, μα όλους τους αντεργατικούς νόμους τους διατήρησε και ψήφισε και άλλους. Για την υποβάθμιση των ΣΣΕ, εμπόδια για την εφαρμογή τους, αλλά και νόμους για τον περιορισμό της απεργίας. Απέρριψε ως κυβέρνηση ασυζητητί την πρόταση των συνδικάτων για τις ΣΣΕ. Ευθυγραμμίζεται 100% με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Τα παραδείγματα πολλά, για τους πλειστηριασμούς, για την κατάσταση με το φάρμακο και τις παράλληλες εξαγωγές, για τον ρόλο των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ».

Πιο κάτω πρόβαλε το πλαίσιο πάλης για:

-- Την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων για τις ΣΣΕ και τους μισθούς.

-- Την επαναφορά της συλλογικής διαπραγμάτευσης της ΕΓΣΣΕ ως αφετηρία για την αύξηση του κατώτατου μισθού. Ρήτρα αναπροσαρμογής των μισθών με βάση τον πληθωρισμό και ονομαστική αύξηση του κατώτατου που ζητούν τα συνδικάτα και ξεπερνά τα 850 ευρώ με τα σημερινά δεδομένα (επίσημος πληθωρισμός στο 10%).

-- Την επαναφορά κατακτήσεων, όπως τις τριετίες, την αρχή ευνοϊκότερης σύμβασης, την κυριακάτικη αργία, την πληρωμή υπερωριών.

-- Στο Δημόσιο την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, τη χορήγηση όλων των μισθολογικών κλιμακίων, την κατάργηση του απαράδεκτου διαχωρισμού στη μισθολογική εξέλιξη, ανάλογα με την κατηγορία εκπαίδευσης κ.ά.

-- Επίδομα ανεργίας στο 80% του κατώτατου μισθού.

-- Κατάργηση του απαράδεκτου διαχωρισμού στην καταγγελία σύμβασης (απόλυση) με ή χωρίς προειδοποίηση.

-- Ουσιαστική προστασία των εργαζόμενων γυναικών και της μητρότητας.

Με βάση αυτά το ΠΑΜΕ καλεί όλα τα συνδικάτα να δυναμώσουν τον αγώνα για ΣΣΕ και αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα σε κάθε χώρο δουλειάς με στόχο να υπάρξει πανελλαδική αγωνιστική κλιμάκωση απέναντι σε αυτήν τη βαρβαρότητα. Τα καλεί «να πάρουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες, να επιλέξουν τις μορφές πάλης, να θέσουν στόχους με βάση τους άξονες του πλαισίου πάλης και την αναγκαία εξειδίκευση κατά χώρο και κλάδο, ενισχύοντας το διεκδικητικό πλαίσιο.

Να γίνει ουσιαστική συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς, με στόχο το πλαίσιο πάλης να γίνει αντικείμενο αγώνα των εργαζομένων, να γίνει προσπάθεια να συγκροτηθούν επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς.

Επιδιώκουμε μέσα από αυτή την αγωνιστική διαδικασία να μετρήσουμε νέα θετικά αποτελέσματα που θα ανακουφίζουν τη ζωή των εργαζομένων, θα βελτιώνουν τους μισθολογικούς και εργασιακούς όρους.

Θέλουμε και στοχεύουμε να ενταχθούν στον αγώνα, στα συνδικάτα, νέες δυνάμεις εργαζομένων, να βελτιωθεί η λειτουργία και δράση των σωματείων, να τροφοδοτηθούν οι επόμενοι αγώνες από τους αγώνες και την πείρα του σήμερα».

Η απόφασή μας, κατέληξε, είναι να ενισχύσουμε «τον δρόμο του αγώνα με επίκεντρο τις ανάγκες μας σε σύγκρουση και ρήξη με την πολιτική που σμπαραλιάζει τη ζωή μας και τις ανάγκες των οικογενειών μας».