«Ημασταν εγώ, ο γαμπρός μου, η Μαργαρίτα, το μωρό και ο διασώστης που κάθε τόσο του έκανε μαλάξεις. Με εθελοντικό πυροσβεστικό όχημα πήραν το μωρό μαζί με τον διασώστη για Παίδων. Εγώ έχω βάλει το κορίτσι μου σε ένα πεζουλάκι να κάτσει.

Εμφανίζεται ένα ασθενοφόρο και τη βάζω μέσα. Πήγαμε με τον γαμπρό μου πρώτα στο Παίδων το μωρό. Το παιδί είχε τελειώσει... Οι γιατροί μού είπαν "αν ερχόταν δέκα λεπτά νωρίτερα κάτι θα κάναμε... Αργήσατε". Το παιδί τελείωσε στα σκαλιά του νοσοκομείου».

Τα παραπάνω σπαρακτικά λόγια είναι από μια ακόμα συγκλονιστική κατάθεση στη δίκη που είναι σε εξέλιξη για την πυρκαγιά στο Μάτι το 2018. Οπως και άλλες καταθέσεις, η συγκεκριμένη, μέσα στην τραγικότητά της, αναδεικνύει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την πολύ σημαντική διεκδίκηση του λαού, των σωματείων και των μαζικών φορέων της Ανατολικής Αττικής, που δεν είναι άλλη από την ίδρυση δημόσιου γενικού νοσοκομείου στην περιοχή, και που εκείνη τη βραδιά θα είχε συμβάλει για να σωθούν αρκετές ζωές. Μια διεκδίκηση που το ΚΚΕ στηρίζει αποφασιστικά και με κάθε ευκαιρία αναδεικνύει στη Βουλή και σε όποιους αρμόδιους φορείς απαιτείται, μεταφέροντας την αγωνία του λαού της περιοχής.

Σήμερα, 5 χρόνια από τη φονική πυρκαγιά, και ενώ έχει μεσολαβήσει η πανδημία, ο λαός όχι νοσοκομείο δεν έχει δει στην ευρύτερη περιοχή, αλλά αντίθετα βλέπει τις ήδη ελάχιστες δημόσιες δομές Υγείας να αποψιλώνονται, τη στιγμή που ξεφυτρώνουν δεκάδες - χωρίς υπερβολές - ιδιωτικές υγειονομικές δομές. Μάλιστα, αυτές τις μέρες έγιναν προσπάθειες να ανασταλεί η 24ωρη λειτουργία του ΚΥ Λαυρίου, που αποτράπηκαν κάτω από την αποφασιστική παρέμβαση του Εργατικού Κέντρου και άλλων φορέων (βλ. σχετικό θέμα).

Η ανάγκη λοιπόν του λαού της Ανατολικής Αττικής, μιας περιοχής που χρόνο με τον χρόνο γίνεται όλο και πιο πολυπληθής, με εκατοντάδες χώρους δουλειάς να συγκεντρώνουν χιλιάδες εργαζόμενους, για Δημόσιο Γενικό Νοσοκομείο, γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Μια ανάγκη που συγκρούεται με το αντιδραστικό σχέδιο για το «Νέο ΕΣΥ», στο οποίο η «χιλιομετρική μεζούρα» και οι δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας αξιοποιούνται για να κλείνουν και όχι για να ανοίγουν νοσοκομεία, με τη στρατηγική δηλαδή του «κόστους - οφέλους» και της επιχειρηματικής δράσης που υλοποιείται από όλες τις κυβερνήσεις και την ΕΕ.