Η Φρόσω από νωρίς, πολύ νωρίς θα έλεγε κανένας, γνώρισε το σκληρό πρόσωπο αυτής της ζωής. Παιδί πολύτεκνης, φτωχής οικογένειας από την Πάτρα, αναγκάστηκε πριν ακόμα κλείσει τα 16 της χρόνια να πιάσει δουλιά στην τότε «Πειραϊκή Πατραϊκή». Δούλεψε για πάνω από δέκα χρόνια στη συγκεκριμένη επιχείρηση, όταν αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα «για καλύτερη τύχη, για καλύτερη ζωή».

Ερχόμενη στην πρωτεύουσα, βρήκε και άλλαξε πολλές δουλιές, ώσπου συναντήθηκε ο δρόμος της με το δρόμο του νεαρού τότε Μανώλη, που ήρθε κι αυτός με χιλιάδες όνειρα στην Αθήνα από την Κρήτη. Παντρεύτηκαν. Στην αρχή η Φρόσω δούλευε στο Τατόι και ο Μανώλης συνέχιζε να κάνει τα μεροκάματά του στην οικοδομή. Μετά ήρθαν τα παιδιά, το ένα μετά το άλλο. Σύνολο οχτώ. Η Φρόσω σταμάτησε να δουλεύει, είχε πλέον τα παιδιά να μεγαλώσει και ο Μανώλης συνέχιζε να δίνει μάχη για όλη την οικογένεια πάνω στις σκαλωσιές...

Πριν οχτώ χρόνια περίπου, την άνοιξη του 1992, η ζωή της οικογένειας Σταυρίδη έδειξε πως θα καρπωνόταν τις χρόνιες, σκληρές της προσπάθειες. Απ' τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) πήραν ένα σπίτι 110 τετραγωνικών μέτρων, σε πολυκατοικία της οδού Κηπουπόλεως 13, στο Μενίδι. Στην περιοχή όπου έζησαν όλα τα χρόνια της προηγούμενης κοινής τους ζωής... Βέβαια, τα μεροκάματα στην οικοδομή ήδη είχαν αρχίσει να «στραγγίζουν», ωστόσο η μηνιαία δόση των 56.000 δραχμών κουτσά - στραβά έβγαινε. «Μας έφτανε που νιώθαμε πως είχαμε ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι μας», λέει χαρακτηριστικά ο Μ. Σταυρίδης.

Η αισιοδοξία και η ελπίδα της πολυμελούς οικογένειας σε τίποτα δεν έδειχνε να ξεφτίζει, ούτε ακόμα όταν τον περασμένο Ιούλη η Φρόσω έμεινε στο «Σωτηρία» για πάνω από 20 μέρες, όπου οι γιατροί τής βρήκαν ένα σπάνιο μικρόβιο στους πνεύμονές της, «κληρονομιά» απ' τα σκληρά χρόνια της εργασίας της στην «Πειραϊκή - Πατραϊκή». Μπορεί να πέρασε σκληρά το καλοκαίρι, πέρασε όμως, αφήνοντας σε όλα τα μέλη της οικογένειας μια απίστευτη δύναμη για τη συνέχεια. Ωσπου ήρθε ο Σεπτέμβρης και ο μεγάλος σεισμός...

Σήμερα ο Μανώλης, η Φρόσω και τα οχτώ παιδιά τους - το μεγαλύτερο ηλικίας 20 χρόνων και 7 χρόνων το μικρότερο - ζουν στο στρατόπεδο «Καποτά», στα λυόμενα με τα Νο 37 και 38. Το σπίτι τους, το όνειρο μιας ολόκληρης ζωής, βγήκε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα «κίτρινο». Η μηνιαία δόση των 56.000 δραχμών από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει καταβληθεί στον ΟΕΚ, «πού να τα βρούμε τα λεφτά, πλέον δε φτάνουν ούτε για ψωμί και μακαρόνια». Ουσιαστικά άνεργος ο Μ. Σταυρίδης τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται στο Ταμείο Ανεργίας και θα παίρνει έως και τον ερχόμενο Μάρτη το ποσό των 150.000 δραχμών. Ενα ποσό που μετά βίας φτάνει τις 200.000 - 250.000 τον μήνα απ' τα μεροκάματα που κάνει - όποτε βέβαια βρίσκει - ο 55χρονος άνδρας.

«Είμαστε 21 χρόνια παντρεμένοι, ποτέ μας δε βρεθήκαμε σε τόσο δύσκολη θέση. Αυτός ο σεισμός μάς έχει πάει πίσω, πολύ πίσω. Πολύ περισσότερο δε τα παιδιά, που έχουν χάσει τη σειρά τους, που κάθε μέρα έρχονται απ' το σχολείο και ρωτούν: "Μπαμπά πότε θα ξαναπάμε σπίτι μας;"», τονίζει ο Μανώλης Σταυρίδης. Η Φρόσω απ' την πλευρά της επισημαίνει πως απ' το καλοκαίρι, «ακόμα κι αν δεν έχουμε να φάμε, το σπίτι μας θα το ξαναφτιάξουμε». Με την προσωπική δουλιά του άνδρα της που ξέρει από οικοδομή και με λεφτά απ' την τσέπη τους. «Δε θέλουμε ούτε δάνεια, ούτε τίποτα. Ολα αυτά κοροϊδία είναι και τίποτα άλλο. Αν έχεις νύχια ξύνεσαι, αλλιώς...», θα συμπληρώσει ο 55χρονος άνδρας.

Τα προβλήματα για την πολυμελή οικογένεια είναι πολλά και δεν είναι φυσικά μόνο οικονομικής φύσεως. Η μετεγκατάστασή τους στον καταυλισμό έχει επιβαρύνει την υγεία της Φρόσως - «Είναι αδύνατον να κάνω κανονικά τη θεραπεία μου εδώ μέσα, είμαι βέβαιη πως αν πάω τώρα σε πνευμονολόγο θα με κρατήσει μέσα. Τι θα γίνουν τα παιδιά;» - ενώ έχει δυσκολέψει υπερβολικά τη ζωή των μικρότερων παιδιών - «Είναι αναγκασμένα να πηγαίνουν στο σχολείο τους με δύο συγκοινωνίες. Ποιος το σκέφτηκε και μας έφερε στο τέρμα Θεού;». Ωστόσο - σαν αυτή η ίδια η ύπαρξη του ανθρώπου να αντιστέκεται στις κακουχίες και τις κακοτυχίες - το ζευγάρι συνεχίζει μέσα απ' τα κοντέινερ με τα Νο 37 και 38 να χτίζει ακόμα όνειρα: «Θα τα αλλάξουμε τα πράγματα, κάτω δεν το βάζουμε με τίποτα κι ας έχουμε ακουμπήσει τον πάτο! Να, λέμε τώρα με τη Φρόσω - αν μπορέσουμε να πάρουμε μια άδεια απ' το δήμο - να ανοίξουμε εδώ στο στρατόπεδο, μία καντίνα. Υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο, το κοντινότερο μέρος για να ψωνίσεις δύο πράγματα απέχει κάμποσο απ' τον καταυλισμό. Αλλά κι αυτό να μη γίνει, εμείς θα συνεχίσουμε. Είναι χρέος»...