«Οι αγώνες έχουν νίκες και ήττες», έλεγε ο Αλ. Τσίπρας το βράδυ της Κυριακής, για το αποτέλεσμα και την εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, όμως, σε ποιους «αγώνες» αναφέρεται; Σε ποιες «νίκες» και ποιες «ήττες»; Γιατί δεν υπάρχει εργατικός - λαϊκός αγώνας την τελευταία 4ετία που να μη συνάντησε την ανοιχτή υπονόμευση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει ζωτική διεκδίκηση του λαού που να μη συνάντησε «τείχος», τόσο από την κυβέρνηση της ΝΔ στο όνομα των «αντοχών της οικονομίας», όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της «κοινωνικής συνοχής»: Πότε με τα «μορατόριουμ» της πανδημίας και τα «θα λογαριαστούμε μετά», πότε με συστάσεις ότι «οι απεργίες θα αποτύχουν, οπότε ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ» για τον νόμο Χατζηδάκη και πότε με τις δυνάμεις του στο εργατικό κίνημα, που έτρεχαν πρώτες πρώτες να «συμμορφωθούν» με τις υποδείξεις κυβέρνησης και εργοδοσίας. Με τους αγώνες των εργαζομένων και του λαού, λοιπόν, καμία σχέση δεν είχε ούτε έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν πάλι εννοεί τον «αγώνα» για να εγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις στη λογική της συναίνεσης και του «μικρότερου κακού», τότε μάλιστα. Εκεί μετράει «νίκες και ήττες» στον διαγκωνισμό με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, για το ποιος κρίνεται πιο ικανός να προωθήσει το κοινό αντιλαϊκό τους πρόγραμμα.