«Μα πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να φτάσουμε σπίτι μας;». Μια φράση από το «Μετέωρο βήμα του πελαργού» του Θ. Αγγελόπουλου και ολόκληρη η καρδιά μας και η σκέψη μας στους ξεριζωμένους αυτού του κόσμου, που βρήκαν τραγικό θάνατο στο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου...

Αυτή η κινηματογραφική βδομάδα έχει λιγότερες νέες κυκλοφορίες, αλλά υπέροχες επανεκδόσεις ιδανικές για θερινό σινεμά. Ακόμα, το διαχρονικό «Ταινιόραμα 2023», στον κινηματογράφο «Αστυ», συνεχίζεται μέχρι και τις 21 Ιούνη, με δύο ταινίες κάθε μέρα, παλιότερες αλλά και πιο πρόσφατες, με ένα εισιτήριο. Για πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στην ιστοσελίδα του κινηματογράφου, https://www.amafilms.gr, ενώ στον κινηματογράφο «STUDIO new star art cinema» συνεχίζεται το αφιέρωμα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και μέχρι την Κυριακή θα παίζεται το αριστουργηματικό «Χοιροστάσιο» (Porcile/ 1969) του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Τελευταία προβολή για φέτος από τον κινηματογραφικό τομέα του φεστιβάλ ΙΡΙΔΑ VISIONS - μέρες πολιτισμού Πανεπιστημιακής Λέσχης ΕΚΠΑ στα Προπύλαια, με την υπαίθρια προβολή της ταινίας του Σταύρου Τσιώλη «Ας περιμένουν οι γυναίκες», σήμερα 15/6 στις 21.15. Παράλληλα ξεκινάει και φέτος το Athens Open Air Film Festival με πλούσιο πρόγραμμα υπαίθριων προβολών και παράλληλες εκδηλώσεις μέχρι και τον Σεπτέμβρη. Η έναρξη γίνεται σήμερα, όπου θα παιχτεί με μεταγλώττιση και αγγλικούς υπότιτλους «Ο βασιλιάς των λιονταριών» («The Lion King»), στο Ζάππειο στις 21.30.

Λίγο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ντέβλιν, πράκτορας της αμερικανικής κυβέρνησης, ζητά τη βοήθεια της Αλίσια, κόρης ενός Γερμανού εγκληματία πολέμου, για να κατασκοπεύσει μια ομάδα ναζί στη Βραζιλία. Ο έρωτας ανάμεσά τους μόνο δυσκολεύει τα πράγματα, αφού μέσα σε μια ήδη επικίνδυνη κατάσταση ανακύπτουν περίπλοκα ζητήματα εμπιστοσύνης, ζήλιας και φόβου.

Εάν κάποιος περιέγραφε με μια πρόταση το «Notorious», αυτή θα ήταν... «Δεν μπορείς να πάρεις τα ματιά σου από την οθόνη». Είναι ένα από τα κλασικότερα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Με μια λιτή υπόθεση, δοσμένη σε ένα εκπληκτικό σενάριο, μια υποδειγματική κινηματογράφηση και φωτογραφία και τους εξαιρετικούς Κάρι Γκραντ και Ινγκριντ Μπέργκμαν, ο Χίτσκοκ ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο του.

Εναν χρόνο σχεδόν μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας είναι πιο πολιτικός από ποτέ, τουλάχιστον για τα πλαίσια της εποχής, αφού ασχολείται με την αποτροπή δημιουργίας ενός υπερόπλου των ναζί που διέφυγαν στη Βραζιλία. Σίγουρα «απαλύνει» τις ευθύνες των ΗΠΑ, παρουσιάζοντάς τους ως διώκτες των ναζί, αλλά παράλληλα έστω και καμουφλαρισμένα ρίχνει το ανάθεμα... Καταφέρνει να φτιάξει ένα ρομαντικό, πολιτικό θρίλερ, χωρίς κανένα από τα τρία στοιχεία να επισκιάζει το άλλο. Το «Notorious» είχε, για την εποχή του, και «το μεγαλύτερο φιλί στην ιστορία του κινηματογράφου» (σχεδόν τρία λεπτά), καθώς ο Χίτσκοκ παρέκαμψε τον κώδικα του Χόλιγουντ που περιόριζε τη διάρκεια των φιλιών σε τρία δευτερόλεπτα, διακόπτοντας για λίγο το φιλί κάθε τρία δευτερόλεπτα αλλά όχι και το αγκάλιασμα του ζευγαριού. Το «Notorious» είναι πραγματικά πολλά μαθήματα κινηματογράφου από μόνο του. Δεν αναλύεται σε λίγες λέξεις και είναι μια ταινία που βλέπεται ξανά και ξανά εδώ και περίπου 80 χρόνια.

Στην αγροτική Ινδία στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, αφού ο γιος του φεύγει για την Καλκούτα για να ολοκληρώσει τις σπουδές του, ένας πλούσιος φεουδάρχης γαιοκτήμονας καταλαμβάνεται από την ιδέα ότι η αγαπημένη του νύφη είναι μια ενσάρκωση της Μητέρας Θεάς - μια αυταπάτη που αποδεικνύεται καταστροφική για τη νεαρή γυναίκα και τους γύρω της.

Η «Θεά» παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αποτελεί μια από τις ωραιότερες ταινίες του σπουδαίου Ινδού σκηνοθέτη. Η κυρίαρχη θεματολογία της στρέφεται γύρω από τον θρησκευτικό φανατισμό, δηλαδή τη συντήρηση, και την επιστήμη που εξελίσσεται, δηλαδή την πρόοδο. Ο Ράι βρίσκει έναν εξαιρετικό τρόπο να απαντήσει στον θρησκευτικό φανατισμό, όχι μόνο στην εποχή του αλλά ακόμα και σήμερα, που δυστυχώς το φαινόμενο της φανατικής θρησκευτικής πίστης ενάντια στις ανακαλύψεις της επιστήμης είναι επίκαιρο. Σήμερα θα λέγαμε ότι κάποιος δεν θα πήγαινε το παιδί του στην εκκλησία για να γιατρευτεί, αλλά στο νοσοκομείο. Είμαστε όμως τόσο σίγουροι ότι ο θρησκευτικός φανατισμός έχει χαθεί ανεπιστρεπτί στα βάθη των αιώνων; Παράλληλα ο Ράι εξυψώνει τη γυναίκα, στο πρόσωπο της μητέρας, σε θεότητα, ίσως χρησιμοποιώντας έναν πρωτόγονο φεμινισμό της εποχής, θέλοντας όμως να δείξει τη σπουδαιότητά της. Αυτό δεν είναι διόλου περίεργο, διότι ο Ράι είχε σε πολύ σημαντική θέση τη γυναίκα στις ταινίες του.

Η τελευταία βάρδια ενός τίμιου αστυνομικού πριν τη συνταξιοδότησή του θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια πλευρά της πόλης, αλλά και του ίδιου του εαυτού του, που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα γνωρίσει.

Η καλύτερη νέα ταινία της βδομάδας, ιδανική για θερινό σινεμά, με έναν απολαυστικό Πιερφραντσέσκο Φαβίνο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Αντρέα Ντι Στέφανο φέρνει σε πέρας υποδειγματικά ένα πολύ καλά δομημένο σενάριο, που θυμίζει αστυνομικές ταινίες των δεκαετιών '60 και '70. Ξεκινάει με μια σκηνή που δεν μοιάζει διόλου ύποπτη για το τι μπορεί να κρύβει και ουσιαστικά ο θεατής αντιλαμβάνεται την ολότητά της και το παρασκήνιο των λεπτομερειών της στο τέλος της ταινίας. Με εξαιρετικό φωτισμό, αμείωτο ρυθμό, που δεν κάνει κοιλιά πουθενά, αγωνία μέχρι το τέλος και το κυριότερο, αποτελεί μια εξαιρετική ανάγνωση για την ακεραιότητα του χαρακτήρα και τι πραγματικά σημαίνει. Κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται και κανείς δεν παραμένει ίδιος μετά από αυτή τη νύχτα... Οι ήρωες μεταστρέφονται δραματικά και ξανασυστήνονται από την αρχή. Αξίζει τον κόπο τόσο για την υπόθεσή της όσο και για την ατμόσφαιρά της.

Ολα τα στοιχεία (η Φωτιά, το Νερό, η Γη και ο Αέρας) ζουν στην ίδια πόλη. Η Φλόγα, μια δυναμική, πανέξυπνη και εκρηκτική νεαρή κοπέλα, γνωρίζει έναν αστείο, γλυκανάλατο, χαλαρό τύπο, τον Νηρέα. Η φιλία τους θα την κάνει να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο στον οποίο ζουν.

Η «Pixar» έκανε πάλι το θαύμα της. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη ταινία της, γιατί είναι λίγο πιο τραβηγμένη στον χρόνο από ό,τι χρειάζεται, αλλά πιάνει πολύ ουσιαστικά ζητήματα για τα παιδιά με πολύ έξυπνο τρόπο. Αυτήν τη φορά φτιάχνει μια υπέροχη παραβολή για τη μετανάστευση, χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της φύσης, ώστε να δείξει πιο έντονα τις «αντιθέσεις» και πώς εκείνες εξαλείφονται με την αγάπη. Η κλιματική αλλαγή και η μετανάστευση, ο ρατσισμός αλλά και η αλληλεγγύη, η οικογένεια και οι παραδόσεις, τα προσωπικά όνειρα της νέας γενιάς που κάποιες φορές δεν συμβαδίζουν με τα όνειρα της παλαιότερης, είναι μερικά από τα ζητήματα που καταπιάνεται η ταινία. Ειδικά οι μικρότερες ηλικίες δεν γίνεται να τα καταλάβουν όλα. Με μια όμορφη κουβέντα μετά την ταινία, όμως, μπορούν να καταλάβουν λίγο περισσότερα. Αλλωστε, αυτός είναι και ένας από τους σκοπούς του σινεμά για τα πιτσιρίκια εκτός από τη διασκέδαση, να έχει το σινεμά κάτι όμορφο να τους πει. Κι εδώ έχει να τους πει ότι ακόμα και η φωτιά με το νερό μπορούν να συμπορευτούν με αγάπη, κατανόηση και αποδοχή.

Μια σπονδυλωτή ιστορία πέντε κεφαλαίων, με φανταστικούς χαρακτήρες διαφορετικών ηλικιών, που προσπαθούν με απίστευτους τρόπους να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής αλλά κυρίως του έρωτα.

Γυρισμένη στη Βαρκελώνη, με μια πλειάδα γνωστών Ισπανών ηθοποιών, αντιμετωπίζει με γρήγορες και έξυπνες ατάκες, απρόσμενες, κυρίως ερωτικές καταστάσεις. Περισσότερο μοιάζει σαν μια συρραφή μικρών γεγονότων που φέρνουν σε δύσκολη θέση τους πρωταγωνιστές τους, χωρίς να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο βάθος από πίσω. Βλέπεται ευχάριστα αλλά μην περιμένετε τίποτα περισσότερο από αυτό.