Ο αγώνας που δίνουν πυρόπληκτοι και πλημμυροπαθείς σε διάφορες περιοχές για έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης και αποκατάστασης, είναι αγώνας επιβίωσης, επειδή «ενός κακού μύρια έπονται»... Ο χειμώνας τώρα αρχίζει να δείχνει τα δόντια του και τα νέα που κυκλοφορούν με αφορμή τις μελέτες των Ολλανδών ειδικά στη Θεσσαλία, μόνο αισιοδοξία και εφησυχασμό δεν επιτρέπουν. Ολοι οι σχεδιασμοί κινούνται στη «λογική» Βορίδη, που δήλωσε μετά τον «Daniel» ότι «δεν θα κάνουμε αντιπλημμυρική προστασία για κάτι που θα εμφανίζεται μια φορά τη χιλιετία». Η πολιτική του κόστους - οφέλους, που υπηρετούν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, «μονταρισμένη» σε μια φράση. Τους διαψεύδει όμως η ίδια η πραγματικότητα. Οι περιοχές που επλήγησαν είναι τώρα ακόμα πιο ευάλωτες απ' ό,τι πριν στα φυσικά φαινόμενα, όπως δείχνουν οι πλημμύρες στον καμένο Εβρο με την πρώτη δυνατή βροχή και τα μεγάλα προβλήματα που τις συνοδεύουν, όπως η μόλυνση του πόσιμου νερού σε χωριά της Αλεξανδρούπολης. Στη Θεσσαλία πάλι, τρέμει το φυλλοκάρδι των πληγέντων για μια νέα νεροποντή, ακούγοντας την κυβέρνηση να απορρίπτει τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα και να εξαγγέλλει ότι το βάρος θα πέσει στην ...ορθολογική διαχείριση του νερού. Στα καμένα οι όμιλοι ψάχνουν (και βρίσκουν) ευκαιρίες μέσα στα δάση και στα πλημμυρισμένα ετοιμάζουν μπίζνες με το νερό. Μόνο η ανυποχώρητη, συλλογική διεκδίκηση, για πλήρη αποζημίωση, αποκατάσταση και προστασία μπορεί να βάλει εμπόδια στα σχέδιά τους, όπου δεν χωράνε οι ανάγκες του λαού και το δικαίωμα να μείνει και να παράγει στον τόπο του.