Η οικονομική αφαίμαξη των λαϊκών οικογενειών για το κατά τ' άλλα δημόσιο και δωρεάν σύστημα Εκπαίδευσης είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες και δεν σταματά να αποδεικνύεται από μύριες έρευνες. Μια νέα τέτοια έρευνα που διενεργήθηκε από το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ σε συνεργασία με την «Alco», είδε τώρα τη δημοσιότητα και αναδεικνύοντας το βαρύ κόστος της Εκπαίδευσης για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, δείχνει ότι ένας στους τρεις εργαζόμενους καταβάλλει τουλάχιστον έναν κατώτατο μισθό για την Εκπαίδευση των παιδιών του.
Καθώς ο μεγαλύτερος όγκος αυτών των χρημάτων που καταβάλλουν οι οικογένειες αφορά τα φροντιστήρια και ειδικά για το Λύκειο αφορά το 100% των εργαζομένων του δείγματος, έχει σημασία και ο χρόνος δημοσίευσης της έρευνας. Κι αυτό γιατί ήδη έχει ξεκινήσει η συζήτηση για την πρόθεση της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει το Εθνικό Απολυτήριο. Αυτό σημαίνει ότι θα μετρούν συνολικά οι βαθμοί - όλων των μαθημάτων - και από τις τρεις τάξεις του Λυκείου, για την πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κάτι που στην πράξη είναι βέβαιο ότι θα σημάνει πολλαπλασιασμό των φροντιστηρίων στο Λύκειο. Γιατί σήμερα μπορεί οι γονείς κατά κύριο λόγο να πληρώνουν φροντιστήρια για τα μαθήματα των πανελλαδικών εξετάσεων, με θεσμοθέτηση του Εθνικού Απολυτηρίου όμως θα πληρώνουν για όλα τα μαθήματα και πιθανότατα πολύ πριν φτάσουν στο Λύκειο.
Αξίζει λοιπόν να δούμε τα ευρήματα της έρευνας, υπό το πρίσμα ότι αυτά θα χειροτερέψουν κατά πολύ μετά τα νέα νομοθετήματα που φέρνει η κυβέρνηση (προσθέτοντας σε αυτά και το νομοσχέδιο που συζητιέται τώρα για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα εκτινάξει το κόστος και για την Ανώτατη Εκπαίδευση).
Να λοιπόν τι καταγράφει η έρευνα:
Εδώ να προσθέσουμε ότι οι ανεπάρκειες του συστήματος που καλούνται να καλύπτουν οι γονείς πληρώνοντας, διαφοροποιούνται ανάλογα με τις ηλικίες. Ετσι, για τα παιδιά του Δημοτικού ένα μεγάλο μέρος των δαπανών κατευθύνονται σε αθλητικές και μουσικές δραστηριότητες, ποσό που μειώνεται για τα παιδιά του Γυμνασίου και σχεδόν εξαφανίζεται για τα παιδιά του Λυκείου όπου κυριαρχούν οι δαπάνες για φροντιστήρια.
Εδώ πρέπει απλά να επισημάνουμε το αυτονόητο: Στις οικογένειες που αντιμετωπίζουν ζητήματα επιβίωσης, αυτή προέχει, οπότε είναι αναγκαστικές οι μειώσεις των δαπανών τους για την Εκπαίδευση. Αυτό όμως φέρνει τα παιδιά αυτών των οικογενειών σε δυσκολότερη και μειονεκτικότερη θέση στην Εκπαίδευσή τους. Να λοιπόν πώς η ταξικότητα στην κοινωνία μεταφράζεται σε ταξικούς φραγμούς και στην Εκπαίδευση.
Συμπερασματικά η έρευνα σημειώνει μεταξύ άλλων: «Οι δαπάνες υποστήριξης της σχολικής επίδοσης σε φροντιστήρια, δομές εκμάθησης ξένων γλωσσών ή η υποστήριξη της διαβίωσης των φοιτητών εκτός της οικογενειακής εστίας, αξιολογούνται από τους ίδιους τους εργαζόμενους ως μη επιδεχόμενες εύκολα οποιαδήποτε μείωση». Υπενθυμίζει τέλος ότι: «Σύμφωνα και με τα δεδομένα της Eurostat, τα τελευταία 20 χρόνια η Ελλάδα όταν δεν καταλαμβάνει την υψηλότερη θέση, βρίσκεται διαχρονικά ανάμεσα στις πρώτες θέσεις μεταξύ των χωρών της ΕΕ-27 σε ποσοστά συμμετοχής των ιδιωτικών εκπαιδευτικών δαπανών στη συνολική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών».