Με χαρά μαθαίνω πως κατεβαίνεις υποψήφιος για το Δήμο της Αθήνας. Βεβαίως, εύχομαι να μην το πληρώσεις όπως εγώ, που ασχολήθηκα με επιχειρήσεις για το καλό της πατρίδας. Και τι έβγαλα; Τι αντιμετώπισα; Την αχαριστία, την ημιμάθεια και τη βλακεία. Μέχρι που έφτασαν στο σημείο, Χρήστο μου, να σκεφτούν πως -ποιος; εγώ, ο Σφηνιάς- θα μπορούσα ποτέ να είμαι αυτόχειρας. Τι λαός και ο δικός μας, βρε παιδί μου; Ιχνος παιδείας. Εντάξει, αμόρφωτοι είμαστε, αλλά αναρωτιέμαι ούτε μια ταινία δεν έχει δει ο λαός αυτός με τη ζωή του Ιούλιου Καίσαρα; Οταν ο Καίσαρ βρίσκεται στην αρένα με τους μονομάχους και θυμώνει, τι κάνει; Απλά, εκσφενδονίζει ό,τι βρει μπροστά του και συνεχίζει τη ζωή του, αν δεν είναι άτυχος όπως εγώ.

Η αλήθεια για το τελευταίο μου πρωινό στον Πειραιά είναι ακριβώς όπως του Καίσαρα. Θυμωμένος για ό,τι άκουγα για το «Σαμίνα» και τους πνιγμένους, πέταξα τα παπούτσια μου από το παράθυρο του γραφείου, και τότε σαν θεϊκό σημάδι εμφανίστηκαν εκείνη τη στιγμή πεταλούδες σπάνιου είδους, Απληστους άπληστους, κι εγώ σαν μανιακός συλλέκτης πεταλούδων, όπως γνώριζες, στην προσπάθειά μου να τις αγγίξω, γλίστρησα από το μπαλκόνι με το γνωστό αποτέλεσμα.

Αγαπητέ Παπουτσή, φίλε μου, σίγουρε δήμαρχε των Αθηναίων, δεν ξέρεις τι χαρά μού έδωσε η υποψηφιότητά σου. Εδώ στον Κάτω Κόσμο περνάω καλά, αν και όλο και κάποιος αγενής πνιγμένος του «Σαμίνα» έρχεται και με ζαλίζει.

Μα δεν ντρέπονται θα μου πεις; Από τι πήγε το «Σαμίνα»; Από το θεό του έρωτα. Ερωτεύτηκαν ταυτόχρονα ο καπετάνιος, ο μηχανικός στη μηχανή και ο ναύτης στο τιμόνι. Και έγινε ό,τι έγινε. Εχει αναρωτηθεί κανείς πού αλλού θα μπορούσαν να έχουν πεθάνει όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Για παράδειγμα, σε καμιά ουρά στο ΙΚΑ ή σε ράντζο σε κανένα δημόσιο νοσοκομείο.

Αλλά ας τα ξεχάσουμε αυτά. Θέλω να σε συγχαρώ γιατί, αν και υπουργός τότε Ναυτιλίας, δεν κλείστηκες σε κάποιο μοναστήρι μετά την τραγωδία του «Σαμίνα», όπου όλο και κάποιος ηγούμενος τράγος θα σε βασάνιζε με εξομολογήσεις και τύψεις. Αντιθέτως, ανδρείε εσύ, θα γίνεις δήμαρχος.

Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου ζητήσω ένα τρυφερό ρουσφέτι. Επειδή περνώ κρίση ματαιοδοξίας εδώ στον Παράδεισο, θα ήθελα να μου στήσεις έναν ανδριάντα στην Αθήνα, παρ' όλο που είχα αφοσιωθεί στον Πειραιά και τη θάλασσά του. Θέλω να φοράω τα παπούτσια μου, ν' ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία, ενώ στο δεξί μου χέρι θέλω να κρατώ ένα μικρό αντίγραφο του πλοίου. Περιμένω απάντηση στη διεύθυνση: Κάτω Κόσμος, Παράδεισος, Τμήμα Εφοπλιστών.

Μόλις έλαβα το γράμμα σου από τον Κάτω Κόσμο και συγκινήθηκα. Δε σε ρωτάω πώς περνάς στον Παράδεισο, γιατί εκεί θα συναντηθούμε οι λίγοι και διαλεχτοί κάποτε. Αγαπητέ μου, θα γίνω επιτέλους από κλητήρας δήμαρχος. Βεβαίως, και το άγαλμά σου θα στηθεί -δεν έπρεπε καν να το σκεφτείς-, όπως επίσης σου ανακοινώνω ότι θα καθιερώσω κάθε χρόνο στα γενέθλιά σου να μοιράζονται στον κόσμο παπούτσια της δικής σου μάρκας. Δε θέλω να σε απασχολεί τίποτα. Εγώ ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων σου ζητάω να μη σκέφτεσαι τίποτα, να περνάς καλά εκεί που είσαι, παρέα με τον Ωνάση, τον Νιάρχο και τ' άλλα τα παιδιά.