«Η εργατική τάξη, πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη της εποχής μας, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για το σοσιαλισμό». Αυτός είναι ο τίτλος που αποδίδει συνοπτικά το περιεχόμενο της εκδήλωσης που διοργανώνει το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, την Τετάρτη, 15 Μάη, στις 7μ.μ., στην αίθουσα συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ, στον Περισσό, με ομιλητή τον Θ. Τζιαντζή, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ειδικά για την εκδήλωση, ομάδα εργασίας του ΚΜΕ επιμελήθηκε και δημιούργησε ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, το οποίο αναφέρεται ιστορικά στη γέννηση, ανάπτυξη και γενικότερα στην εξέλιξη του εργατικού κινήματος στη χώρα μας, έχοντας βεβαίως και διεθνείς αναφορές, μέχρι τις μέρες μας. Μια αναδρομή στο παρελθόν από την ίδρυση του πρώτου σωματείου μέχρι τη δημιουργία του ΠΑΜΕ.

Μιλώντας στο «Ρ» ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, διευθυντής του ΚΜΕ και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, εξέφρασε την πεποίθηση πως θα είναι μια επιτυχής, ουσιαστική και ωφέλιμη εκδήλωση που θα βρει την ανάλογη ανταπόκριση από τους εργαζόμενους, όπως άλλωστε και οι άλλες εκδηλώσεις του ΚΜΕ.

Αναφορικά δε με το λόγο που ώθησε το ΚΜΕ στη διοργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης, τόνισε: «To KME αποφάσισε να διοργανώσει μια ειδική εκδήλωση αφιερωμένη στην εργατική τάξη, και με την ευκαιρία της Πρωτομαγιάς, ως παγκόσμιας ημέρας αγωνιστικής ανάτασης των εργαζομένων, για να τονίσει τον πρωτοπόρο κοινωνικό και ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης στην εποχή μας, τη μεγάλη της συνδρομή στις κοινωνικές εξελίξεις, τον ηγετικό της ρόλο στις αγωνιστικές παρακαταθήκες των λαών, την προοπτική της ως κοινωνικής δύναμης».

Σχετικά με αυτόν το ρόλο της εργατικής τάξης υπογράμμισε: «Η ιδεολογική διαπάλη στη χώρα μας, και διεθνώς, οξύνεται. Πολλοί ήταν αυτοί που νόμισαν ότι ξεμπέρδεψαν με το εργατικό κίνημα. Ηταν ευνοϊκές γι' αυτούς οι εξελίξεις της τελευταίας 15ετίας. Οι συσχετισμοί των δυνάμεων άλλαξαν άρδην σε βάρος του εργατικού κινήματος, σε βάρος της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής υπόθεσης.

Οι εξελίξεις, όμως, διέψευσαν και σκόρπισαν τις όποιες αυταπάτες. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι γενικότερα, διαπίστωσαν τις συνθήκες ζωής τους να χειροτερεύουν δραματικά, τα δημοκρατικά τους δικαιώματα και τις ελευθερίες τους να συρρικνώνονται και να ποδοπατούνται. Κατανόησαν βαθύτερα ότι η ταξική φύση της κοινωνίας δε συγκαλύπτεται και, πολύ περισσότερο, δεν ξεπερνιέται με γενικές θεωρητικές αναφορές περί "συνεργασίας των κοινωνικών εταίρων", περί "αλληλεγγύης των κοινωνικών φορέων", και άλλα ηχηρά παρόμοια. Η εκμετάλλευση διαθέτει τη δική της σιδερένια λογική και αδυσώπητη πορεία. Δεν αλλάζει».

«Μπροστά σ' αυτές τις εξελίξεις -συμπληρώνει- υπάρχουν κι εκείνοι, που νομίζουν ότι μπορούν να επωφεληθούν των δύσκολων στιγμών και θεωρούν ότι θα καταφέρουν να διασκεδάσουν και να εκτρέψουν την εργατική τάξη από την ιστορική της αποστολή. Κυκλοφορούν, λοιπόν, διάφορες θεωρίες, ουσιαστικά ψευδοθεωρίες, που χτυπούν την εργατική τάξη κατάστηθα. Στον ηγετικό και ιστορικό της ρόλο».

«Τώρα, που το εργατικό κίνημα ανασυντάσσεται, που προβάλλει πάλι ως δύναμη αντίστασης και αντεπίθεσης, ως δύναμη κοινωνικών ρήξεων και ανατροπών, είναι επίκαιρο να ξανατονίσουμε τις "εργατικές συντεταγμένες". Αυτές που δεν αλλάζουν, δεν παλιώνουν, που παραμένουν σταθερές, σύγχρονες, αναλλοίωτες, και παρά την "ιδιοτροπία" της ιστορίας των τελευταίων ετών και κυρίως εξαιτίας της, αποδείχνονται και στις μέρες μας αναντικατάστατες».

Ποιες είναι αυτές; «Η πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, η πάλη για τη λαϊκή εξουσία - της εργατικής τάξης την εξουσία, η πάλη για το σοσιαλισμό είναι οι συντεταγμένες του εργατικού κινήματος, το πλαίσιο της εργατικής πολιτικής που η εργατική τάξη και οι δικοί της σύμμαχοι πρέπει να υπερασπιστούν και να προωθήσουν.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, οφείλει η εργατική τάξη αποφασιστικά να αποκρούσει κάθε ιδεολογικό πλαγιοκόπημα, που στόχο έχει την ιδεολογική της παραπλάνηση και τη σύγχυση, τον εγκλωβισμό της στην κρατούσα ιδεολογία και πολιτική».