Την περίοδο που διανύουμε, χιλιάδες λαϊκές οικογένειες βρίσκονται σε αναζήτηση κατοικίας για τα παιδιά που θα φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο μιας άλλης πόλης. Καθώς τα δωμάτια στις φοιτητικές εστίες αποτελούν «σταγόνα στον ωκεανό», η συντριπτική πλειοψηφία τους στρέφεται στην ενοικίαση.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, τα λαϊκά νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με δυσθεώρητα κόστη για την εξασφάλιση φοιτητικής στέγης. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα οξυμένο πρόβλημα και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο για τις σπουδές των φοιτητών.

Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται βέβαια μόνο στη φοιτητική στέγη, αφού ο Σεπτέμβρης είναι μήνας γενικότερων μετακινήσεων: Για εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα νέους, για τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς και άλλους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Ολοι τους έρχονται αντιμέτωποι με το ίδιο πρόβλημα: Η στέγη είναι πανάκριβο εμπόρευμα και το νοίκι απορροφά ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό του λαϊκού εισοδήματος από χρόνο σε χρόνο.

Η μεγάλη αύξηση των τιμών πώλησης και ενοικίασης, η μειωμένη αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών και το υψηλό κόστος δανεισμού, το ενδιαφέρον των ξένων επιχειρηματιών για «χρυσή βίζα» και εξοχικές κατοικίες, η μετατροπή της στέγης σε «επενδυτικό προϊόν», για τουριστική κυρίως χρήση, συνιστούν μια «τέλεια καταιγίδα» που μεγαλώνει τα αδιέξοδα για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.

Ορισμένες τέτοιες πλευρές επιχειρεί να φωτίσει η σημερινή έρευνα του «Ριζοσπάστη» για την αγορά στέγης, χωρίς βέβαια να εξαντλεί το θέμα.

Τα στοιχεία που παρουσιάζονται, επιβεβαιώνουν ότι η ακριβή στέγη για τον λαό δεν είναι ένα συγκυριακό «στραβοπάτημα» της αγοράς, αλλά προκύπτει από την ίδια τη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας, όπου η στέγη είναι εμπόρευμα. Ως τέτοια την αντιμετωπίζουν άλλωστε όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις και τα κόμματα, στηρίζοντας την κερδοφορία του κατασκευαστικού τομέα και όσων επενδύουν στην αγορά στέγης, σε βάρος της ανάγκης των εργαζομένων και του λαού για φτηνά, ασφαλή και ποιοτικά σπίτια.

Γι' αυτό η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα δεν μπορούν να δώσουν ούτε καν ανάσα με τις προτάσεις τους στα λαϊκά νοικοκυριά που υποφέρουν. Το αποδεικνύουν άλλωστε τα μέτρα - κοροϊδία που ανακοινώνει η κυβέρνηση της ΝΔ, είτε για την επιδότηση ενοικίου σε «ευάλωτα» νοικοκυριά είτε με την επιδότηση επιτοκίου στα στεγαστικά δάνεια είτε με τα άλλα μέτρα για τη φοιτητική στέγη. Το ίδιο ισχύει για τις προτάσεις των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και των άλλων.

Μόνο ο αγώνας για πραγματικές αυξήσεις μισθών, για μπλοκάρισμα κάθε πλειστηριασμού λαϊκής κατοικίας, ενάντια στην «πράσινη» αντιλαϊκή στρατηγική στην κατοικία - εμπόρευμα της ΕΕ και των κυβερνήσεών της, για δημόσιες και δωρεάν φοιτητικές εστίες στο ύψος των αναγκών, μπορεί να ανακουφίσει σήμερα τον λαό και τη νεολαία.

Σε σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, το κεφάλαιο, την ΕΕ και τα κόμματά τους, να ανοίξει ο δρόμος για προσβάσιμη λαϊκή κατοικία με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τα τεχνολογικά επιτεύγματα, στον δρόμο της συνολικής ανατροπής του βάρβαρου καπιταλισμού, που στον βωμό της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων αντιμετωπίζει κάθε ανθρώπινη ανάγκη ως εμπόρευμα.