Με αυτήν την ώθηση και τις νέες δυνατότητες που έχουν διαμορφωθεί, μπορεί να δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, να «χτίζεται» αγωνιστικά η μοναδική αξιόπιστη και μαχητική, λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ και στα άλλα κόμματα που πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι σύγχρονοι όροι ζωής και σπουδών:

• Η δυσβάσταχτη ακρίβεια, τα πανάκριβα ενοίκια, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί για κάθε βασική ανάγκη, οι ανύπαρκτες φοιτητικές εστίες. Ενώ οι μισές φοιτήτριες και φοιτητές αναγκάζονται να εργαστούν παράλληλα με τις σπουδές τους ή ακόμα και να τις παρατήσουν κάτω από αυτά τα βάρη.
• Η επιλεκτική υποχρηματοδότηση για τις πραγματικές ανάγκες των πανεπιστημίων. Οσο μοιράζεται το πολυδιαφημισμένο από την κυβέρνηση της ΝΔ 1 δισ. για την επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων¹, φοιτητές μένουν έξω από εργαστήρια γιατί οι υποδομές των πανεπιστημίων εκτός από απαρχαιωμένες είναι και ανεπαρκείς. Αν δεν πέσουν σοβάδες και παράθυρα στα κεφάλια τους, κινδυνεύουν να παγώσουν τον χειμώνα και να καούν το καλοκαίρι σε σχολές και σε εστίες.
• Η παράδοση βασικών υπηρεσιών για τη λειτουργία των πανεπιστημίων σε εργολάβους. Με πιάτα που βρίσκεις από κατσαρίδες μέχρι βίδες, με ολόκληρα ιδρύματα να μετατρέπονται σε υγειονομικές βόμβες από τη βρώμα κάθε τρεις και λίγο. Με εργαζόμενους που απολύονται κι επαναπροσλαμβάνονται με χειρότερους κάθε φορά όρους, με εντατικοποίηση που χτυπάει «κόκκινο» για να βγάζουν κέρδος οι διάφοροι εργολάβοι στις πλάτες φοιτητών - εργαζομένων.
• Η κατά παραγγελία έρευνα από τους ΝΑΤΟικούς δολοφόνους και τους συμμάχους τους στο αιματοκύλισμα λαών, που σουλατσάρουν μέσα στα πανεπιστήμια, αξιοποιώντας για τους πολεμικούς σκοπούς τους τις υποδομές και το προσωπικό τους. Για κακή τους τύχη στη χώρα μας υπάρχουν πανεπιστημιακοί, ερευνητές, φοιτητές που δεν τους αφήνουν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά ανενόχλητοι. Που δεν ανέχονται ματωμένες συμφωνίες, όπως αυτή των ΕΚΠΑ - «Lockheed Martin»², που δεν «κάθονται καλά» μέχρι να ακυρωθεί.

Οι σχολές δεν ξεκινάνε απλά με «μια από τα ίδια» χάλια. Η χρόνια συσσώρευση των προβλημάτων οδηγεί σε νέο επίπεδο χειροτέρευσης των όρων και του κόστους ζωής και σπουδών και ξεχειλίζει την οργή που νιώθουν φοιτητές - εργαζόμενοι.

Στην απαίτηση για γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για να κατευθυνθεί στις πραγματικές ανάγκες της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της φοιτητικής μέριμνας, κυβέρνηση - υπουργείο Παιδείας ενισχύουν με εκατοντάδες εκατομμύρια από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας τον «εξωστρεφή» προσανατολισμό των πανεπιστημίων, το άπλωμα σε επιχειρηματικές δράσεις και κυνήγι φοιτητικής πελατείας, όσο «δεν υπάρχουν λεφτά» για τη στήριξη των δωρεάν προγραμμάτων σπουδών. Μια ματιά στις υπερσύγχρονες υποδομές των ξενόγλωσσων προγραμμάτων σπουδών με δίδακτρα, εν αντιθέσει με αυτές των δωρεάν, είναι κατατοπιστική.

Στην ανάγκη για σύγχρονες, ασφαλείς φοιτητικές εστίες που θα καλύπτουν τις τεράστιες ανάγκες για φοιτητική στέγη, κυβέρνηση και υπουργείο παραδίδουν «φιλέτα» και αδρή χρηματοδότηση από δικά μας λεφτά σε κατασκευαστικούς ομίλους, που θα επιβάλουν ενοίκιο κερδίζοντας διπλά και τριπλά από τον εκπαιδευτικό τουρισμό - δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων - με αντίστοιχη τιμολόγηση.

Στην αγωνία για το αν το πτυχίο μπορεί να αποτελέσει ένα ικανό εφόδιο για να χτίσει κάποιος ένα αξιοπρεπές μέλλον, κυβέρνηση - υπουργείο ζητούν και τα ρέστα από τους νέους για το αν επέλεξαν σωστά σπουδές. Με αερολογίες για τα δεκάδες τμήματα ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων που δεν έχουν επαγγελματική αναγνώριση, με ξεδόντιασμα όσων επαγγελματικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, όπως η παιδαγωγική επάρκεια. Προκαλεί οργή ότι υπάρχουν απόφοιτοι 3ετών σπουδών κολεγίων που - με νόμους ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ - έχουν πρόσβαση σε επαγγελματικά δικαιώματα που οι απόφοιτοι των 5ετών σπουδών δημόσιων πανεπιστημίων δεν έχουν! Ενώ ο νόμος Πιερρακάκη, η κύρωση της Σύμβασης της Λισαβόνας δίνουν de facto επαγγελματική και ακαδημαϊκή αναγνώριση σε όσους πληρώνουν για το πτυχίο³.

Εμπόδια σε αυτήν την πολιτική μπορούν να ορθώνουν μόνο το μαζικό, οργανωμένο κίνημα, οι σύλλογοι, που βάζουν στο στόχαστρο όλους όσοι στερούν από τη νέα γενιά το δικαίωμα να ζει όπως της αξίζει.

Σε αυτήν την υπόθεση το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αποτελούν εγγύηση. Παίρνουν την ευθύνη να αντιπαλεύουν την κυβερνητική πολιτική και τις συνέπειές της, ωθούν στην αγωνιστική διεκδίκηση, συγκρούονται με λογικές συμβιβασμού και χαμηλών απαιτήσεων, φωτίζοντας ότι μπορούμε να ζούμε και να σπουδάζουμε στο ύψος των σύγχρονων δυνατοτήτων της επιστήμης, της ανθρωπότητας, κι όχι με τα ψίχουλα των «αντοχών» μιας οικονομίας που και την ανάπτυξη και την κρίση της πληρώνουμε εμείς. Γι' αυτό και οι φοιτητές δεν έχουν τίποτα καλό να περιμένουν από τις προσπάθειες του συστήματος για την αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας και την ξαναζεσταμένη σούπα της κυβερνητικής εναλλαγής. Ούτε βέβαια από τη βολική για το σύστημα γραμμή των διαφόρων οπορτουνιστικών ομάδων στα πανεπιστήμια, που - παρά τις μεταξύ τους διαφοροποιήσεις - ρίχνουν νερό στον μύλο της κυβερνητικής εναλλαγής, υπονομεύοντας τελικά τις ίδιες τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος.

Το τι σημαίνει για τη ζωή, την εργασία, τις σπουδές των νέων ανθρώπων ένα πανεπιστήμιο χτισμένο στα θεμέλια της σοσιαλιστικής οικονομίας, με την εργατική τάξη κυρίαρχη, είναι μια υπόθεση για το «σήμερα» κι όχι για το μακρινό μέλλον.

Η δωρεάν φοίτηση σε αποκλειστικά δημόσια πανεπιστήμια, η επαρκής στελέχωσή τους με πανεπιστημιακούς δασκάλους, με υποδομές ανάλογες του 21ου αιώνα, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την ολόπλευρη επιστημονική μόρφωση. Και είναι μια ανάγκη που μπορεί να καλυφθεί τώρα.

Η εξασφάλιση εργασίας στο αντικείμενο σπουδών για όλους τους απόφοιτους, ώστε να συμβάλουν στην κοινωνική ευημερία και πρόοδο, μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν μπει στο επίκεντρο η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Η αξιοποίηση της επιστήμης, των τεχνολογικών αλμάτων, ώστε η αναβάθμιση της παραγωγικής διαδικασίας να σημαίνει αναβάθμιση των όρων ζωής και εργασίας, μείωση του εργάσιμου χρόνου, ανάπτυξη υποδομών για τη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου κ.ά., είναι ανάγκες που μπορούν να καλυφθούν σήμερα. Αντ' αυτού, βλέπουμε απαξίωση εργατικού δυναμικού, απολύσεις κ.ά.

Πολύ παραπάνω, στον δρόμο που «χτίζουμε» για το όμορφο «αύριο» μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από πολέμους, κρίσεις, ανασφάλεια, φτώχεια, είναι όρος η όξυνση της αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη πολιτική και τις πιο «ειδικές» εκφράσεις της μέσα από τα πανεπιστημιακά έδρανα. Σε τελική ανάλυση, η ιδεολογική διαπάλη στα επιμέρους επιστημονικά αντικείμενα δεν αφορά «στενά» τη διαμόρφωση επιστημονικής σκέψης, αλλά και το πώς αυτή επιδρά στη στάση των αυριανών επιστημόνων - εργαζομένων στην εργασία και στη ζωή τους, στη διαμόρφωση ταξικού κριτηρίου.

Για παράδειγμα, αφορά στο αν ο μηχανικός θα σχεδιάζει έργα με δεδομένο ότι τα κέρδη της εταιρείας είναι πάνω από την ασφάλεια των εργαζομένων, ή θα κατεβαίνει με τους οικοδόμους στην απεργία για να μην είναι τα εργοτάξια αρένες θανάτου. Το αν ο γιατρός θα θεωρεί κόστος τη νοσηλεία καρκινοπαθών εκτός βέβαια αν πληρώσουν, ή θα εξοργίζεται και θα παλεύει απέναντι στα χάλια του δημόσιου συστήματος Υγείας.

Φυσικά, «η αστική ιδεολογική παρέμβαση στους φοιτητές, τόσο στο περιεχόμενο, όσο και στη μέθοδο αναζήτησης της αλήθειας, της δυνατότητας να γνωρίσουμε και να αλλάξουμε τον κόσμο, έχει έκταση και βάθος. Ομως (...) υπάρχουν αντικειμενικά περιθώρια να εισχωρήσουν στα πανεπιστήμια οι επαναστατικές, μαρξιστικές ιδέες»⁴.

Είναι φανερό ότι υπάρχει αναγνώριση προς το Κόμμα από περισσότερους φοιτητές, εργαζόμενους, πανεπιστημιακούς και ανεβασμένη διάθεση πολιτικής συζήτησης για τις θέσεις και τη δράση του. Είναι περισσότεροι όσοι αναγνωρίζουν ότι αντιπολίτευση στη βάρβαρη πολιτική υπάρχει, βρίσκεται στους αγώνες του λαού και της νεολαίας και ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.

Υπάρχουν ανεβασμένες δυνατότητες ώστε μέσα στις κρίσιμες, καθημερινές μάχες που δίνουμε στα πανεπιστήμια, να καταφέρνουμε να ενισχύεται ο ριζοσπαστικός πόλος στο κίνημα, να διευρύνεται και να παίρνει πιο σταθερό και βαθύ χαρακτήρα η συμφωνία με την πρόταση του ΚΚΕ σε κάθε χώρο, να μαζικοποιούνται το Κόμμα και η ΚΝΕ.

Παραπομπές:

1. «Ριζοσπάστης» 5 - 7/1/2024 σελ. 10 - 11, «Η αλήθεια απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα»

2. «Ριζοσπάστης» 6/9/2024 σελ. 24 «Σύμπλεγμα ντροπής η συμφωνία ΕΚΠΑ - "Lockheed Martin"», Κ. Γουλιάμου.

3. «Ριζοσπάστης» 31/1/2024 σελ. 13, «Συνδυασμένη επίθεση στην Ανώτατη Εκπαίδευση»

4. Αρθρο του Τμήματος Παιδείας & Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, «Για την παρέμβαση του Κόμματος στα Πανεπιστήμια», ΚΟΜΕΠ τ. 4/2024