Την εισήγηση της Γραμματείας του ΠΑΜΕ προς την Πανελλαδική Σύσκεψη παρουσίασε ο Γιώργος Πέρρος, ο οποίος ξεκίνησε θυμίζοντας τις συνθήκες ίδρυσης του ΠΑΜΕ, επισημαίνοντας ότι η σύσκεψη «πραγματοποιείται 25 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, γεγονός που συνέπεσε με τους μεγαλειώδεις αγώνες του λαού μας ενάντια στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας.

Πριν από 25 χρόνια οι χιλιάδες αγωνιστές που συγκροτήσαμε το ΠΑΜΕ απορρίψαμε τη γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού, της υποταγής στις κατευθύνσεις της ΕΕ και των κυβερνήσεων για την προώθηση του φτηνού κι "ευέλικτου" εργαζόμενου.

Απορρίψαμε το κριτήριο της "ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων" που προωθούνταν στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα από τα αστικά κόμματα, την ΕΕ, την ETUC, τις δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, από τις ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Απορρίψαμε τη λογική ότι η εργασία είναι κόστος. Δεν είναι κόστος, είναι η κύρια παραγωγική δύναμη.

(...) Κρατήσαμε τις αρχές της ταξικής πάλης που αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ιστορίας, τον στόχο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όχι μόνο στα καταστατικά των σωματείων μας, αλλά στον προσανατολισμό της δράσης μας. Κόντρα στη γραμμή της "συνεργασίας των τάξεων", της "κοινωνικής συνοχής" του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού που οδηγεί σε συμβιβασμό με την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία των καπιταλιστών».

Κύριος στόχος της Πανελλαδικής Σύσκεψης, σημείωσε, «είναι μπροστά στον πόλεμο που κλιμακώνεται και απειλεί ζωές, μπροστά στη νέα οικονομική κρίση ή την αναιμική ανάπτυξη, να καθορίσουμε όσο το δυνατόν πιο πλατιά και στέρεα τη δική μας αγωνιστική γραμμή υπεράσπισης της ζωής του λαού, να θέσουμε το δικό μας δίλημμα: "Ανάπτυξη για ποιον;".

Οχι μόνο να μη συμβιβαστούμε αλλά και να διεκδικήσουμε τις σύγχρονες ανάγκες μας. Συζητάμε την πείρα των αγώνων μας με το μάτι στραμμένο στο αύριο, στο πώς θα αποκτήσουμε ενιαίο βηματισμό ώστε τα συνδικάτα, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να περάσει στην αντεπίθεση.

Που σημαίνει πολύ συγκεκριμένα να μπούμε μπροστά ώστε να αναπτυχθεί ένα μεγάλο και ισχυρό κίνημα, με κορμό τα εργατικά συνδικάτα, τις αγωνιστικές συσπειρώσεις στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους, τους συλλόγους και τα σωματεία των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, των αγροτών, τους φοιτητικούς συλλόγους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Να σταματήσει η εμπλοκή της Ελλάδας. Να καταδικαστούν πολιτικά οι υπεύθυνοι για την πρόσδεση της χώρας στο άρμα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ. Να μη γίνουν τα παιδιά μας κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης, στους λαούς της Μέσης Ανατολής, σ' όλα τα θύματα των πολέμων.

Ταυτόχρονα, να χαράξουμε πιο συγκεκριμένα τις διεκδικήσεις μας για ζωή με δουλειά και δικαιώματα.

Να συζητήσουμε πιο συγκεκριμένα πώς η πάλη μας θα προσανατολιστεί, θα συγκεκριμενοποιηθεί, θα οργανωθεί για να μπει ξανά αποφασιστικά στα αιτήματά μας ο σταθερός εργάσιμος χρόνος, το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο για όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους. Αυτό που το 1886 ήταν ώριμη κατάκτηση για τους εργάτες, το 8ωρο - 5ήμερο - 40ωρο, σήμερα, το 2024, για τους καπιταλιστές θεωρείται τροχοπέδη για την ανάπτυξη των κερδών τους.

Αποκτά μεγάλη σημασία η πάλη για να εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να διαμορφωθεί ένα μεγάλο μαχητικό, μαζικό πανελλαδικό κίνημα για τις Συλλογικές Συμβάσεις με επίκεντρο τους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αν θέλουμε να κατακτήσουμε να μπει φραγμός στην ένταση του αίσχους της εκμετάλλευσης, από την κατάργηση του αντεργατικού νομοθετικού οικοδομήματος που εμποδίζει ακόμα και τη διεκδίκηση της τιμής της εργατικής δύναμης (...)

Ο προσανατολισμός μας και το σύνθημά μας μπροστά στην απεργία στις 20 Νοέμβρη, "Δώστε λεφτά για μισθούς, Υγεία και Παιδεία και όχι για του πολέμου τα σφαγεία", αποτυπώνει τον κορμό της πάλης μας (...)

Εχουμε όλες τις δυνατότητες να τα καταφέρουμε. Αυτό απέδειξε το απεργιακό μέτωπο που κλιμακώθηκε τις προηγούμενες βδομάδες σε μια σειρά από κλάδους (...) Ο στόχος μας είναι να ενωθούν όλα αυτά τα μέτωπα στους κλάδους σε ένα μεγάλο απεργιακό ποτάμι στις 20 Νοέμβρη και να ανοίξει με την επιτυχία της απεργίας νέος δρόμος για την κλιμάκωση ενός μαζικού αγωνιστικού ξεσηκωμού σε κάθε κλάδο και πανελλαδικά.

Τις επόμενες μέρες πρέπει να σημάνει συναγερμός με όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας. Ούτε λεπτό δεν πρέπει να πάει χαμένο. Κάθε συνδικάτο να αναλάβει την ευθύνη προετοιμασίας, οργάνωσης και περιφρούρησης της απεργίας. Ολοι μαζί να αντιμετωπίσουμε τα εμπόδια που θα βάλουν η κυβέρνηση και η εργοδοσία στους χώρους δουλειάς. Να αντιμετωπίσουμε την ύπουλη, υπονομευτική δράση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ».

«Μετράμε τα βήματα που έχουν γίνει στον μεγάλο στόχο για την ανασύνταξη του κινήματος που θέσαμε στη Δραπετσώνα το 2022.

-- Στη μαζικοποίηση των συνδικάτων.

-- Στην ισχυροποίηση της δράσης τους.

-- Θέτουμε νέους στόχους αλλαγής συσχετισμών με κριτήριο την πραγματική οργάνωση των εργατών, ενάντια στα εκφυλιστικά φαινόμενα που συναντήσαμε τα προηγούμενα χρόνια σε Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, στα ίδια τα Συνέδρια της ΓΣΕΕ, (...)

-- Να δυναμώσουν ο συντονισμός και η συμμαχία με τα άλλα κοινωνικά στρώματα πόλεων και υπαίθρου για τα κοινά μας δικαιώματα και τις ανάγκες μας.

Αυτόν τον χαρακτήρα επιδιώκουμε να έχει η σύσκεψή μας, να γίνει πλούσια συζήτηση για το πώς μπορεί να αλλάξει συνολικά αυτή η κατάσταση, τα βήματα που έγιναν σε πολλούς κλάδους και χώρους δουλειάς να γενικευτούν, να γίνουν παράδειγμα για όλους! Η μεγάλη συμμετοχή στη σύσκεψη είναι μια πρώτη απάντηση, όμως δεν θα μείνουμε σε αυτό».

Στη συνέχεια περιέγραψε τις συνθήκες που βιώνουν οι εργαζόμενοι και όσα συμβαίνουν γύρω τους. «Ζούμε», είπε, «σε έναν κόσμο που βράζει από τις συνέπειες νέων ανταγωνισμών και ανακατατάξεων, από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αλλά και σε έναν κόσμο που βράζει από την οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων, που δεν αντέχουν να μετρούν άλλα θύματα.

(...) Στην Ισπανία η "σοσιαλιστική" κυβέρνηση Σάντσεθ μαζί με τη "δεξιά" τοπική διοίκηση της Βαλένθια άφησαν τον λαό απροστάτευτο! Και μάλιστα απέναντι σε ένα φαινόμενο που είχε προβλεφτεί και φτάσαμε να έχουμε πάνω από 200 νεκρούς και άγνωστο πόσους αγνοούμενους!

Τέτοια εγκλήματα έχουμε ζήσει πολλά στη χώρα μας όπως στο Μάτι, στη Μάνδρα, στα Τέμπη. Οπως ακριβώς έγινε και στη Θεσσαλία πέρσι με τον "Ντάνιελ". Επιβεβαιώνει ότι για το κεφάλαιο η προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι κόστος, δεν την υπολογίζουν. Γι' αυτό άλλωστε πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση της ΝΔ αντί για μονιμοποίηση των εποχικών πυροσβεστών, τους απένειμε το παράσημο της απόλυσης και της καταστολής, όπως άλλωστε έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ακρίβεια, τα χρέη, οι πλειστηριασμοί, οι κίνδυνοι από την έλλειψη μέτρων ασφάλειας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, η προστασία από φυσικά φαινόμενα, αλλά και η έλλειψη σταθερότητας στη δουλειά, τα ακανόνιστα ωράρια, η ημιαπασχόληση, η εποχική απασχόληση, η ανεργία, όλα αυτά υπάρχουν λόγω της εκμετάλλευσης που γίνονται κέρδη για λίγους και όχι γιατί δεν υπάρχουν πόροι, όχι γιατί δεν υπάρχουν "λεφτόδεντρα", όπως ειρωνικά μας λένε.

Εχουμε συνείδηση ότι η κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο - ίσως και απότομα - για τους λαούς, όπως και στη χώρα μας (...) Αλλωστε τα σημάδια στην οικονομία της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων μεγάλων καπιταλιστικών κρατών το επιβεβαιώνουν. Αυτή η φάση συνοδεύεται σε όλα αυτά τα κράτη, μαζί και στη χώρα μας, με αντεργατικές ρυθμίσεις, στα ασφαλιστικά δικαιώματα, στον εργάσιμο χρόνο, στους μισθούς, γενικά σε όλες τις πλευρές της ζωής των εργαζομένων στις χώρες αυτές. Αλλωστε είναι και ο βασικός λόγος που βγαίνουν στον δρόμο οι εργαζόμενοι με τα συνδικάτα τους, αντίστοιχα οι αγρότες και η νεολαία.

Η πείρα των εργαζομένων εδώ στην Ελλάδα δείχνει ότι είτε σε φάση ανάπτυξης των κερδών των μονοπωλίων είτε σε φάση κρίσης οι χαμένοι είμαστε εμείς (...) Με την εμφάνιση της πανδημίας, μας άφησαν απροστάτευτους, χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους λόγω των τεράστιων ελλείψεων στις υποδομές της δημόσιας Υγείας. Τότε μας έλεγαν να κάτσουμε σπίτι, "να λογαριαστούμε μετά", να μη μιλάμε και ότι αμέσως μετά θα ξεκινήσει η ανάπτυξη που θα μοιραζόταν "δίκαια".

Και πριν ακόμα αρθούν οι περιορισμοί στην κοινωνική ζωή δήθεν για λόγους προστασίας της υγείας, ψήφισαν μέσα στην πανδημία τον νόμο Χατζηδάκη που επιβάλλει το 10ωρο και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που καταργεί το δικαίωμα στην απεργία και βάζει στο στόχαστρο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Επειτα ο νόμος της ΝΔ, νόμος Γεωργιάδη, που νομιμοποιεί τη δουλειά έως και 13 ώρες τη ημέρα, 6 μέρες τη βδομάδα.

Ολα αυτά τα χρόνια οι επιχειρηματικοί όμιλοι θησαυρίζουν!», με τα κέρδη τους να προέρχονται «από την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργασίας, η οποία βαθαίνει και θωρακίζεται με την ψήφιση και την εφαρμογή όλων των αντεργατικών νόμων, την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση κρίσιμων τομέων κι υπηρεσιών, την άμεση κι έμμεση χρηματοδότηση ομίλων από την αφαίμαξη του λαού.

Κάθε χρόνο μειώνονται οι δαπάνες για τις ανάγκες του λαού και αυξάνονται οι φόροι για να διοχετεύονται με προγράμματα επιδότησης στους επιχειρηματικούς ομίλους».

Μιλώντας για τις νέες μάχες του επόμενου διαστήματος επισήμανε:

«-- Η κυβέρνηση της ΝΔ μονιμοποιεί με νέο μηχανισμό (ηλεκτρονικό αλγόριθμο), τον άθλιο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου που κατάργησε την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (...)

-- Στο στόχαστρο της κυβέρνησης, με βάση και τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων για το επόμενο διάστημα, είναι για άλλη μια φορά το ασφαλιστικό σύστημα (...)

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του Βελόπουλου και η Νέα Αριστερά αυτά τα έχουν ψηφίσει. Αυτή η στρατηγική συμφωνία εκφράζεται και στις ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που απαρτίζονται από κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη αυτών των δυνάμεων, οι οποίες πρωταγωνιστούσαν στην πολιτική κι ιδεολογική προώθησή της με τους "κοινωνικούς διαλόγους" για τον μετριασμό των κοινωνικών αντιδράσεων πολύ πριν από τους μνημονιακούς νόμους που ψήφισαν τα κόμματά τους.

-- Ολες αυτές οι εξελίξεις διεξάγονται στο έδαφος των ιμπεριαλιστικών πολεμικών συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία που τις πληρώνουν οι λαοί με το αίμα τους, με ολόκληρες γενοκτονίες, με τεράστια κύματα προσφύγων και μεταναστών.

Απαιτείται να δυναμώσουν αποφασιστικά η πάλη των συνδικάτων και των εργαζομένων ενάντια στον πόλεμο και η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Να απεμπλακεί η χώρα μας από τον πόλεμο με όποια μορφή και αν συμμετέχει (...) Να σταματήσουν οι διώξεις του δόκιμου αξιωματικού και των Ελλήνων στρατιωτών που εναντιώνονται στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Να ακυρωθεί η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία και να κλείσουν όλες οι βάσεις του θανάτου».

Τόνισε ότι η συσσωρευμένη πείρα των αγώνων που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια αναδεικνύει τη δυνατότητα να δυναμώσει η αναμέτρηση με την πολιτική των μονοπωλίων. Και έκανε έναν μίνι απολογισμό των μαχών που δόθηκαν παρά τις δυσκολίες λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων. Τέτοιες μεγάλες και σημαντικές μάχες ήταν:

-- Οι μεγάλες απεργίες ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, με τρεις πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες να γίνονται χωρίς τη στήριξη της ΓΣΕΕ τα τελευταία 2 χρόνια. «Μαζί», είπε, «αχρηστεύσαμε διατάξεις, αφήσαμε στα χαρτιά την επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας με τη στάση οργανωμένης απειθαρχίας (...)

-- Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις καταδίκης του εγκλήματος στα Τέμπη απέδειξαν τη δυνατότητα του εργατικού κινήματος να βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

-- Δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις για σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Ο αγώνας των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ είναι φωτεινό παράδειγμα που σηματοδοτεί την απόφαση των εργαζομένων ότι δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια (...)

-- Κάνοντας πράξη το σύνθημα «Ολοι για έναν κι ένας για όλους» στηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις αγωνιστικά παραδείγματα, όπως των λιμενεργατών του Πειραιά, των διανομέων της «efood», των Λιπασμάτων και των Πετρελαίων της Καβάλας, της ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής.

-- Συνεχίσαμε τη διεκδίκηση για την προστασία της υγείας και της ασφάλειάς μας στους χώρους δουλειάς, σε κλάδους (...)

-- Δώσαμε μεγάλη μάχη ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, σώθηκαν εκατοντάδες σπίτια φτωχού λαϊκού κόσμου, τραντάχτηκαν λαϊκές γειτονιές και πόλεις από μαζικότατες συγκεντρώσεις (...)

-- Μαζί με τους φορείς του λαϊκού κινήματος δίνουμε τις μάχες για την υπεράσπιση του δημόσιου συστήματος Υγείας (...).

-- Σταθήκαμε πλάι πλάι με τους φοιτητές (...) ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και συνεχίζουμε.

-- Μαζί σταθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλον, βρεθήκαμε στον αγώνα με τους φυσικούς μας συμμάχους, αγρότες, επαγγελματίες, για να αντιμετωπίσουμε τα καταστροφικά αποτελέσματα μιας πολιτικής που μας αφήνει ανοχύρωτους μπροστά στις πλημμύρες και τις πυρκαγιές (...)

Στα αδέρφια μας στην Τουρκία για να σταθούν όρθιοι μετά τον καταστροφικό σεισμό και παντού, όπου το επιλεκτικά ανίκανο κράτος αφήνει τους εργαζόμενους στο έλεος των φυσικών καταστροφών.

-- Δώσαμε μεγάλη μάχη για τη στήριξη και αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες (...)

-- Σταθήκαμε δίπλα στους αγωνιζόμενους αγρότες ενάντια στην πολιτική της ΕΕ, για να έχουν εκείνοι ένα αξιοπρεπές εισόδημα και εμείς ποιοτικά και φτηνά προϊόντα (...)

Σε αυτές τις συνθήκες διαπιστώσαμε τις δυνατότητες που υπάρχουν ώστε να αντιμετωπίσουμε ενεργητικά τις δυσκολίες. Διαπιστώσαμε ξανά στην πράξη τα μεγάλα εμπόδια που βάζει ο χαμηλός βαθμός οργάνωσης. Διαπιστώσαμε τον ρόλο που παίζουν οι προδοτικές για τα συμφέροντά μας ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος στο επίπεδο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Βρέθηκαν απέναντι σε μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις και στήριξαν απροσχημάτιστα την κυβέρνηση και τα μεγάλα συμφέροντα.

(...) Περισσότερες δυνάμεις μπήκαν στον αγώνα, επενδύοντας στην οργάνωση και στο μεγάλο όπλο του ταξικού προσανατολισμού. Επιβεβαιώνεται ότι ο προσανατολισμός της πάλης είναι αναγκαία προϋπόθεση ώστε να μετρήσουμε περισσότερα αποτελέσματα, περισσότερες νικηφόρες μάχες.

Αυτοί οι αγώνες είχαν σημαντικές κατακτήσεις γιατί είχαν πλατιά στήριξη και τεράστια αλληλεγγύη απ' όλο τον λαό, είχαν το δίκιο με το μέρος τους. Πέτυχαν γιατί καταφέραμε να γίνουν κέντρο συντονισμού κι αλληλεγγύης σε επίπεδο πόλης και περιοχής, σε επίπεδο κλάδου, πανελλαδικά. Βγήκαν από τα όρια του χώρου και του κλάδου τους και μπήκαν στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τη στάση όλων των πολιτικών δυνάμεων και τους νόμους των κυβερνήσεων.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι «αντικειμενικά δημιουργούνται συνθήκες μέσα στους χώρους δουλειάς για να αλλάξει η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης.

Ξεσπούν αγώνες μαχητικοί που αφήνουν το αποτύπωμά τους, έχουν μικρές νίκες μεγάλης σημασίας. Είναι αγώνες που με την παρέμβαση των ταξικών συνδικάτων κατακτούν σωστό προσανατολισμό, γεννάνε και πολλαπλασιάζουν την οργάνωση, τις μαζικές συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες. Δημιουργούνται νέα σωματεία σε εργασιακούς χώρους, όπου δεν υπήρχαν, μαζικοποιούνται τα υπάρχοντα σωματεία ιδιαίτερα με νέους σε ηλικία εργαζόμενους και με μετανάστες.

Τέτοια σωματεία που γεννήθηκαν μέσα στις μάχες είναι στο Ελληνικό, στην «efood» και στη «Wolt», στην Teleperformance, σε μεγάλα εργοστάσια τροφίμων όπως στη ΔΕΛΤΑ και όλα είναι σήμερα εδώ, μαζί μας! Αποδείχτηκε σε πολλές περιπτώσεις ότι ακόμα και ένας πρωτοπόρος εργαζόμενος - οργανωτής να υπάρχει μέσα σε έναν χώρο δουλειάς μπορεί να τραβήξει πολλαπλάσιο αριθμό εργαζομένων στην οργάνωση και στον αγώνα (...).

Προειδοποίησε ότι «θα δυναμώσει ξανά η προσπάθεια να εγκλωβιστεί η λαϊκή αγανάκτηση στα όρια της κοινοβουλευτικής εναλλαγής», να κυριαρχήσει η αυταπάτη πως «η πορεία της ευημερίας του λαού μας κρίνεται από την πορεία ευημερίας των καπιταλιστικών κερδών και εμείς πρέπει να αρκούμαστε από τα ψίχουλα των καπιταλιστών που πέφτουν από το τραπέζι».

Στην αντίθετη κατεύθυνση, «εμείς συνεχίζουμε να παλεύουμε και να φωτίζουμε το γιατί οι σύγχρονες ανάγκες μας δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν ολοκληρωτικά αν δεν χάσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι».

Υπογράμμισε ότι αποτελεί «κρίσιμο ζήτημα η ενίσχυση του ΠΑΜΕ με νέες δυνάμεις και η αλλαγή του συσχετισμού δυναμεων. Στη συνέχεια επισήμανε ότι η αντιπαράθεση στα όργανα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αφορά τον προσανατολισμό των συνδικάτων, την απαλλαγή των συνδικάτων από τον θανάσιμο εναγκαλισμό κράτους κι εργοδοτών.

«Η διαφορά είναι εμφανής», σημείωσε, «κάνοντας τη σύγκριση του πριν και του μετά από την αλλαγή συσχετισμών σε μια σειρά Εργατικά Κέντρα και σωματεία, όπως αυτά της Πάτρας, της Εύβοιας, των Τρικάλων, της Κέρκυρας, του Πειραιά και αλλού, σε Ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, όπως μεγάλα σωματεία νοσοκομείων, συλλόγων εκπαιδευτικών, τη μεγαλύτερη Ομοσπονδία του Δημοσίου, τη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, όπου το ψηφοδέλτιο που στηρίζουν οι αγωνιστές του ΠΑΜΕ βγήκε πρώτη δύναμη κατακρημνίζοντας την κυβερνητική παράταξη!

Γι' αυτό πρέπει να συμβάλλουμε όλοι στην ίδρυση σωματείων σε όλες τις περιοχές, όπου δεν υπάρχουν, στις μεγάλες επιχειρήσεις και στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, στην αλλαγή συσχετισμών με την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στα υπάρχοντα. Στους κλάδους της Ενέργειας, των μεταφορών, των τηλεπικοινωνιών, του λιανικού εμπορίου.

Απευθύνουμε πλατύ αγωνιστικό κάλεσμα για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα που προχωρούν σε συνέδρια και αρχαιρεσίες τους επόμενους μήνες!».

Ακόμα τόνισε ότι για την μαζικοποίηση των συνδικάτων είναι κρίσιμο ζήτημα η αντιμετώπιση των προβλημάτων των μεταναστών, οι οποίοι «αντικειμενικά αποτελούν κομμάτι της εργατικής τάξης της Ελλάδας (...)

Αντίστοιχο κρίσιμο ζήτημα είναι η μαζικότερη συμμετοχή γυναικών στα συνδικάτα, η ανάδειξή τους στις διοικήσεις των συνδικάτων (...)

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε με τόλμη και αποφασιστικότητα την αδράνεια και την άσχημη λειτουργία πολλών συνδικάτων (...) Το ζωντάνεμα της δράσης των σωματείων, η συγκρότηση Διοικητικών Συμβουλίων και επιτροπών από δραστήριους αγωνιστές, οι συλλογικές, μαζικές, δημοκρατικές διαδικασίες, το μάζεμα των συνδρομών και οι εκδηλώσεις για την οικονομική ενίσχυση των συνδικάτων είναι πρώτο μέλημα των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Χωρίς τέτοια δουλειά δεν μπορούμε να μιλούμε για ανασύνταξη και αντεπίθεση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος».

Υπογραμμίζοντας την ανάγκη ενίσχυσης της κοινής δράσης με τους μαζικούς φορείς των φτωχών αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων, τις γυναίκες και τα παιδιά των εργατικών και λαϊκών οικογενειών σημείωσε:

«Τα τρία χρόνια που πέρασαν δυνάμωσε το ποτάμι της κοινής δράσης λαϊκών στρωμάτων και αλληλεγγύης στους μεγάλους αγώνες, στην πάλη για να προστατευτούν η ζωή και η περιουσία του λαού από τις φυσικές καταστροφές, στις συγκρούσεις για να μην ξεσπιτωθούν φτωχές λαϊκές οικογένειες, στον αγώνα για να μην καταρρεύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, για τα δίκαια αιτήματα των αγροτών.

Αυτοί οι αγώνες είχαν τεράστια συμβολή για να αναπτερωθεί το ηθικό των ανθρώπων που χτυπήθηκαν από την αντιλαϊκή πολιτική και την εγκατάλειψη. Να δυναμώσουν η λαϊκή οργάνωση, ο συντονισμός, η αλληλεγγύη. Φανερώθηκαν οι αστείρευτες δυνατότητες του λαϊκού αγώνα, η πρωτοβουλία και η αυτενέργεια. Δυνάμωσε ακόμα περισσότερο η εμπιστοσύνη λαϊκών τμημάτων προς τα εργατικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ και την κοινή δράση.

Επιβεβαιώθηκε πρώτα και κύρια η συμβολή της οργανωμένης εργατικής τάξης, η καταλυτική παρέμβαση των ταξικών συνδικάτων και ιδιαίτερα των τοπικών Εργατικών Κέντρων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ώστε ο αγώνας να βάλει στο επίκεντρο τις πραγματικές αιτίες που καταδυναστεύουν τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων», να επεξεργαστεί τα κατάλληλα συνθήματα, να προβάλει τα άμεσα μέτρα ανακούφισης και την προοπτική για να ζήσει ο λαός καλύτερα.

«Το παράδειγμα αυτών των αγώνων δείχνει τον δρόμο που πρέπει το επόμενο διάστημα να ακολουθήσουμε, όλα τα συνδικάτα. Κυρίως δείχνουν τον προσανατολισμό που πρέπει να κρατηθεί, να δυναμώσει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα για τη συμμαχία με τα υπόλοιπα κινήματα. Με επεξεργασμένο πλαίσιο διεκδικήσεων με βάση τα κοινά προβλήματα που δημιουργεί η καπιταλιστική ανάπτυξη».

Για τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και σε πολλές χώρες του κόσμου τόνισε ότι αποτελεί ελπιδοφόρο γεγονός, όπως και ότι «στις περισσότερες κινητοποιήσεις ηγούνται συνδικάτα και μαζικοί φορείς "από τα κάτω", Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, σωματεία επιχειρήσεων και κλάδων, κάποια εκ των οποίων είναι και μέλη της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (WFTU). Ηγούνται σωματεία που φτιάχτηκαν μέσα στη φωτιά της μάχης (...)

Αυτές οι κινητοποιήσεις έγιναν κατά κύριο λόγο κόντρα στις πανεθνικές συνομοσπονδίες των εργαζομένων, κόντρα στη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ETUC) και τη Διεθνή Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ITUC) που είναι όργανα του κεφαλαίου (...)

Το ΠΑΜΕ θα συνεχίσει να δίνει όλες του τις δυνάμεις μέσα από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία για την ενίσχυση και τη διεύρυνση του ταξικού, του αντικαπιταλιστικού, του διεθνιστικού αγώνα της εργατικής τάξης».

Ολοκλήρωσε τονίζοντας: «Φωνάζουμε δυνατά το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα σε μεγάλες συγκρούσεις και αναμετρήσεις και αποτελεί τη σημαία του ΠΑΜΕ. "Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!"».