Οι φλόγες που έκαιγαν για ώρες στις εγκαταστάσεις της «Καραμολέγκος» στο Κορωπί, με κίνδυνο να επεκταθούν σε γειτονικά εργοστάσια, οι χιλιάδες εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Ζώνης που έζησαν από κοντά την απειλή, ειδικά όσοι καλούνταν από την εργοδοσία σε άλλες επιχειρήσεις να πιάσουν βάρδια ενώ δίπλα τους γινόταν παρανάλωμα του πυρός, είναι σκηνές που αναβίωσαν για άλλη μια φορά τον εφιάλτη ενός μεγάλου βιομηχανικού ατυχήματος στην Αττική και όχι μόνο.

Μόνο τα τελευταία χρόνια έχουν προηγηθεί: Η τεράστια έκρηξη στο διυλιστήριο της «Motor Oil», με τραυματίες εργάτες, στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας. Οι δασικές πυρκαγιές στην Αττική, που εν ριπή οφθαλμού μετατρέπονται σε αστικές και «γλείφουν» βιομηχανικές ζώνες. Τα εργοστάσια ανακύκλωσης που κάθε τόσο τυλίγονται στις φλόγες. Οι υποσταθμοί της ΔΕΗ, όπως αυτός στον Ασπρόπυργο που τινάχτηκε στον αέρα, εκτοξεύοντας τοξικούς ρύπους. Οι εφιαλτικές εκρήξεις στην Αγχίαλο, όταν οι φλόγες έμπαιναν σε αποθήκες πυρομαχικών. Κι όλα αυτά μόνο ενδεικτικά...

Δεν υπάρχουν επομένως δικαιολογίες για το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Οι «συμπτώσεις» επαναλαμβάνονται και τελικά φανερώνουν το εχθρικό για τον λαό πρόσωπο της ανάπτυξης με κριτήριο το κέρδος, όπου η θωράκιση των ομίλων, η μείωση του «κόστους λειτουργίας» και η εξοικονόμηση πόρων μεταφράζονται σε απουσία ολοκληρωμένου σχεδιασμού, ακύρωση της όποιας δυνατότητας πρόληψης και έγκαιρης αντιμετώπισης τέτοιων «ατυχημάτων».

Ενώ δηλαδή η βιομηχανική δραστηριότητα επιβάλλει από τη φύση της αυξημένα μέτρα προστασίας, αξιοποίηση στο έπακρο κάθε σύγχρονου επιτεύγματος της τεχνολογίας και της τεχνικής, ώστε να ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι, ο λαός καλείται να συμβιβαστεί με το ακριβώς ανάποδο: Με τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε αυτές τις δυνατότητες και στην πραγματικότητα, όπου οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται.

Ενώ αποτελεί λαϊκή ανάγκη να εντάσσεται η λειτουργία βιομηχανικών εγκαταστάσεων σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, επεξεργασμένο με κριτήριο τη μέγιστη προστασία της υγείας και της ζωής των εργαζομένων και την ελαχιστοποίηση της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης, κάτι τέτοιο θεωρείται «αντιαναπτυξιακό» και «αντιεπενδυτικό»! Δηλαδή «βαρίδι» για την επιχειρηματική δράση, που «όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει», με γνώμονα το μέγιστο κέρδος.

Αυτό φανερώνει π.χ. η χωροθέτηση που αποφασίζει το ίδιο το αστικό κράτος για τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις, το γεγονός ότι αδειοδοτούνται τέτοιες δραστηριότητες δίπλα ή και μέσα σε κατοικημένες περιοχές, με εργοστάσια ανακατεμένα με σχολεία, με παιδικούς σταθμούς και αγροτοκαλλιέργειες να συνορεύουν με δασικές εκτάσεις. Με μονάδες βαριάς βιομηχανίας - όπως στον Ασπρόπυργο - να δημιουργούν λαβυρίνθους χωρίς εξόδους διαφυγής για τους χιλιάδες εργαζόμενους, με ανύπαρκτη τη δυνατότητα έγκαιρης εκκένωσης ή πρόσβασης ασθενοφόρων και πυροσβεστικών οχημάτων.

Το ίδιο το νομοθετικό πλαίσιο (οι περιβόητοι «αναπτυξιακοί νόμοι») στο όνομα της «αντιμετώπισης της γραφειοκρατίας» έχει μειώσει στο ελάχιστο τους όποιους ελέγχους. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ανατίθεται στον ίδιο τον εργοδότη να ελέγχει ...τον εαυτό του, ενώ αρκεί μια υπεύθυνη δήλωση, με την ασφάλεια να γίνεται μέρος του «επενδυτικού ρίσκου», όπως συμβαίνει με καθετί στο σημερινό σάπιο σύστημα.

Ακόμα παραπέρα: Πόσο «ολοκληρωμένο» μπορεί να είναι ένα σχέδιο πρόληψης, όταν σε μεγάλα εργοστάσια με επικίνδυνες δραστηριότητες γενικεύεται η δουλειά - λάστιχο και πολλαπλασιάζονται οι εργολαβικοί και ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, που δεν «στεριώνουν» στον χώρο δουλειάς και επομένως δεν εξοικειώνονται με τα όποια μέτρα ασφαλείας;

Οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν έχουν να αναμετρηθούν με την «κακιά την ώρα», πολύ περισσότερο με την «απουσία» ή μερικές «αβλεψίες» του κράτους. Με κάποιους που απλά «δεν κάνουν τη δουλειά τους» ή με την «ασυδοσία» μερικών επιχειρηματιών. Το αντίθετο συμβαίνει: Η αιτία βρίσκεται στην «παρουσία» του σημερινού σάπιου κράτους, που «βγάζει τη δουλειά» για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ενοχες είναι οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, που όταν πρόκειται για τα κέρδη του δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη.

Ο κίνδυνος για «ατυχήματα» μεγάλης έκτασης πάει «πακέτο» με την καπιταλιστική παραγωγή. Δεν είναι κάποια «στρέβλωση», είναι συνώνυμο του ανταγωνισμού και του κέρδους, έχει τις ρίζες του στο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Γι' αυτό τα απανωτά «ατυχήματα» φέρνουν στο επίκεντρο την ανάγκη οργάνωσης του αγώνα για ουσιαστικά μέτρα πρόληψης, αποκάλυψη των ευθυνών κράτους και εργοδοσίας. Για να βρεθεί στο στόχαστρο της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης ο πραγματικός αντίπαλος: Το βάρβαρο σύστημα του καπιταλισμού, που στραγγαλίζει διαρκώς κάθε δυνατότητα να μην κινδυνεύει στη δουλειά και στο σπίτι του ο εργαζόμενος λαός.