Ο καβγάς τους είναι για το αν το κράτος θα δώσει ακόμα περισσότερα στους ομίλους για να κάνουν κερδοφόρες επενδύσεις, τώρα που η «πράσινη μετάβαση» δείχνει να χωλαίνει και ο ανταγωνισμός με τα κινεζικά και τα αμερικανικά μονοπώλια κάνει πιο επιφυλακτικούς τους μετόχους σε «πράσινες» επενδύσεις. Αν κάτι αποδεικνύουν όμως οι εξελίξεις, είναι ότι όσο ο λαός «ακουμπάει» τις ελπίδες του για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια στα μονοπώλια και στις επενδύσεις τους, θα είναι πάντα στη μεριά των χαμένων. Αυτό έγινε όταν έκλειναν οι ΑΗΣ για να ανοίξουν πεδία μεγαλύτερης κερδοφορίας στα «πράσινα» μεγαθήρια. Το ίδιο γίνεται και τώρα που ο ανταγωνισμός κάνει αυτές τις επενδύσεις οικονομικά ασύμφορες για τους ομίλους, επειδή δεν έχουν το προσδοκώμενο κέρδος. Από παντού προκύπτουν η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και σχεδιασμό της οικονομίας με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.