Στη Ρίγα της Λετονίας βρέθηκε χθες ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης, διαβεβαιώνοντας τον Λετονό ομόλογό του για τη στοίχιση της ελληνικής κυβέρνησης σε όλα τα επικίνδυνα σχέδια του ευρωατλαντικού άξονα στην κόντρα του με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων.

«Πρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού τη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση στη Μέση Ανατολή. Σχεδόν το ένα τέταρτο ολόκληρου του κόσμου βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε κάποιας μορφής σύγκρουση και ένταση. Πρέπει να εργαστούμε από κοινού προκειμένου να αποκαταστήσουμε την ειρήνη και την ευημερία», είπε σχετικά ο Γεραπετρίτης, με την ελληνική κυβέρνηση να εξοπλίζει διαρκώς το καθεστώς του Κιέβου, ρίχνοντας κι άλλο «λάδι στη φωτιά» της αντιπαράθεσης, να έχει μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο, ενώ ταυτόχρονα στηρίζει πολυεπίπεδα το κράτος - δολοφόνο, Ισραήλ.

Εστιάζοντας και στη λεγόμενη «ενεργειακή ασφάλεια», βασικά στην απεξάρτηση από το ρωσικό καύσιμο, ο Γεραπετρίτης είπε ότι «κινούμαστε προς τη γεωπολιτική Ευρώπη, προς τη στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης. Και νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει αυτονομία στην Ευρώπη χωρίς ενεργειακή ασφάλεια. Είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας να αναπτύξουμε μεθόδους ενεργειακής διαφοροποίησης», τόνισε σχετικά, όπου διαφοροποίηση στην πράξη είναι η βαθύτερη εμπλοκή στα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών.

Στον ίδιο ακριβώς καμβά και η τοποθέτησή του για τη λειτουργία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Με την Ελλάδα να έχει εκλεγεί μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας για το 2025-2026, ο Γεραπετρίτης έλεγε χθες πως «η διεθνής αρχιτεκτονική ασφαλείας οικοδομήθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στη βάση της αρνησικυρίας. Και αυτή η αρνησικυρία παρέχεται στις ισχυρές χώρες. Νομίζω πως είναι καιρός να επανεξετάσουμε τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στα Ηνωμένα Εθνη, όπως και τη σύνθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Νομίζω πως έχει αποδειχθεί τα τελευταία τρία χρόνια πως μείζονες αποφάσεις, ουσιώδεις αποφάσεις, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, δεν μπορούν να ληφθούν εξαιτίας των δικαιωμάτων αρνησικυρίας. Επομένως, νομίζω πως είναι καιρός να επανεξετάσουμε τη διεθνή αρχιτεκτονική ασφαλείας», κόβοντάς την στα μέτρα του ευρωατλαντικού άξονα των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και των λυκοφιλιών του κεφαλαίου.