Με λόγια από καρδιάς απευθύνθηκε η Μαρία Παπαγιάννη, εκπροσωπώντας την οικογένεια του Θάνου Μικρούτσικου, στους χιλιάδες που κατέκλυσαν το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για τη συναυλία - αφιέρωμα στον μεγάλο μας δημιουργό.

«Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι,

Εκπροσωπώντας όλη την οικογένεια του Θάνου, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, γι' αυτήν τη μεγαλειώδη συναυλία για να τιμήσει έναν σπουδαίο μουσικό και έναν σπουδαίο αγωνιστή της ζωής.

Αλλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που είστε εδώ σήμερα, όλους εσάς που αγαπάτε τον Θάνο και τη μουσική του. Και αυτά τα δυο είναι ταυτισμένα, γιατί ο Θάνος ανέπνεε μουσική, ήταν το οξυγόνο του όπως έλεγε. Αλλά αν η μισή του καρδιά ήταν στη μουσική, η άλλη μισή ήταν κοντά στους ανθρώπους που αγωνίζονται, κοντά στους ανθρώπους που ονειρεύονται μια πιο δίκαιη κοινωνία.

"Φράξαν τον δρόμο σ' έναν άνθρωπο / αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε...". Στην αρχή του νήματος της ζωής του ο Θάνος σφίγγει στη γροθιά του την πυξίδα του - και δεν θα την προδώσει ποτέ - πάντα αγωνιζόμενος τη χυδαιότητα, τη βαρβαρότητα και τη σκληρή πραγματικότητα. Και πώς τα κατάφερνε και σ' ένα τραγούδι τα χωρούσε όλα. Τις πληγές των ανθρώπων, τα μακρινά ταξίδια στον χρόνο και στον κόσμο, τους έρωτες και τις αγκαλιές, τους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθουν.

Μόνο σε ένα έπεσε έξω ο Θάνος. Σ' αυτήν την ιστορία που έλεγε συχνά, πως κάποτε θα ηττηθεί στη μάχη του με τον χρόνο. Νομίζω πως το έργο του νίκησε, γιατί είναι εδώ μαζί μας σήμερα, κοντά σ' αυτούς που τον αγάπησαν, στον κόσμο που τόσο πολύ αγάπησε εκείνος, δίπλα στους ανθρώπους που αγωνίζονται, στις χαρές και στις μοναχικές μας στιγμές.

Πίστευε πως η μεγάλη Τέχνη είναι για να θυμάσαι και να ονειρεύεσαι. Και είναι ωραίο, έλεγε, να θυμόμαστε παρέα και να ονειρευόμαστε παρέα. Ελάτε λοιπόν σήμερα να θυμηθούμε και να ονειρευτούμε παρέα. Να τραγουδήσουμε μαζί αυτήν την άλλη κοινωνία που ονειρεύτηκε ο Θάνος, οι αγαπημένοι του ποιητές και η μουσική του.

Και, αγαπημένοι φίλοι και φίλες, όλοι εσείς οι πολλοί που μοιραζόμαστε αυτήν τη στιγμή σήμερα - είναι αλήθεια πως είμαι πολύ συγκινημένη, και δεν είμαι η μόνη, είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί - αλλά νιώθω τον Θάνο να μου χτυπάει την πλάτη και να μου λέει να μην ξεχαστώ, και "θυμωμένη πρέπει να είσαι Μαρία".

Ναι, Θάνο, είμαι και θυμωμένη και είμαστε πολλοί εδώ σήμερα.

Ναι, Θάνο, θυμάμαι αυτά που μας έλεγες, να μην ξεχάσουμε ποτέ γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον πλανήτη.

Για να κατακτήσουμε το αδύνατο.

Για να χορέψουμε πάνω στο φτερό του καρχαρία.

Για να υπερβούμε τα όριά μας.

Να σπάσουμε τις συμβάσεις.

Να τολμήσουμε να πιστέψουμε για να κυνηγήσουμε την Ουτοπία.

Και - ναι, Θάνο, θυμάμαι - πως για να φτάσουμε εκεί, στο δίκιο, μπορεί να χρειαστεί να βγάλουμε τη γλώσσα μας ακόμα και στα άστρα.

Η Σεσίλ, η Κωνσταντίνα, η Αλεξάνδρα, ο Στέργιος και εγώ σας ευχαριστούμε όλους από καρδιάς».