Eurokinissi

Το σύνθημα «'Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» σφραγίζει τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, φωτίζει τον δρόμο και τον πραγματικό ένοχο που πρέπει ακόμα πιο επιθετικά να βρεθεί στο επίκεντρο της λαϊκής οργής, η οποία δικαίως δεν καταλαγιάζει, δύο χρόνια μετά το έγκλημα.

Η «επόμενη μέρα» πλέον είναι ήδη εδώ, έχοντας πάνω της όλα εκείνα τα ελπιδοφόρα σημάδια από την ιστορική απεργία της 28ης Φλεβάρη: Τις εκατοντάδες χιλιάδες των νέων και μεγαλύτερων εργαζομένων που έκαναν για πρώτη φορά το βήμα και δήλωσαν στον διευθυντή και στον εργοδότη «σήμερα απεργώ». Τις νέες δυνατότητες για μεγαλύτερη συσπείρωση στα σωματεία, τις νέες προσπάθειες οργάνωσης μέσα στους χώρους δουλειάς, την ένταση της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους. Την ανάπτυξη της κοινής δράσης εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, βιοπαλαιστών αγροτών απέναντι στον κοινό τους αντίπαλο, το κράτος, τις κυβερνήσεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Αυτή η μεγάλη αγωνιστική ανάταση, που σπάει σε έναν βαθμό τη μοιρολατρία, μπορεί να συναντηθεί σήμερα με συμπεράσματα από την πείρα των προηγούμενων χρόνων. Για να διαμορφωθεί πιο στέρεα και πιο μαζικά η πεποίθηση ότι αυτό το σύστημα δεν παίρνει γιατρειά, ότι μονόδρομος είναι η σύγκρουση για την ανατροπή του, για να ζήσουν πραγματικά όπως τους αξίζει σήμερα οι εργαζόμενοι και η νεολαία, και όχι το «ξόδεμα» της αγωνιστικής διάθεσης σε νέα αδιέξοδα.

Ανατρέχοντας λοιπόν σε αυτήν την πείρα, δηλαδή λίγα χρόνια πίσω, μπορούν οι εργαζόμενοι να δουν πιο καθαρά τις παγίδες που ξαναστήνονται, να γίνουν πιο ικανοί για να τις αχρηστεύσουν.

Και είναι αναγκαίο κάτι τέτοιο, καθώς ο λαός ακούει ξανά παχιά λόγια για το «νέο κράτος» που χτίζει η κυβέρνηση της ΝΔ, για τον «καινούργιο σιδηρόδρομο» που θα έρθει το 2027 κ.λπ.

Ακούει πάλι για μεγάλα «στοιχήματα» και για «τομές», που προβάλλουν κόμματα τα οποία έχουν διαχειριστεί αυτό το σάπιο κράτος, π.χ. το ΠΑΣΟΚ και οι διάφορες εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και διάφορους που εμφανίζονται ως «νέες» αναδυόμενες και «αντισυστημικές» δυνάμεις, π.χ. το προσωποπαγές κόμμα της Κωνσταντοπούλου, που όμως όλοι μαζί συγκλίνουν στην ίδια κατεύθυνση: «Αποκατάσταση των θεσμών», «επιστροφή στην ευρωπαϊκή κανονικότητα», «επαναλειτουργία του κράτους δικαίου». Ολα αυτά που περιέχονται άλλωστε στην κοινή πρόταση δυσπιστίας που συνυπέγραψαν στη Βουλή, και που προβάλλονται από διάφορες πλευρές και ΜΜΕ συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Ολα τα παραπάνω σερβίρονται σαν «διέξοδος» και σαν «εθνική υπόθεση», ώστε να αντιμετωπιστεί η λεγόμενη «κρίση εμπιστοσύνης», να ανακτηθεί η «κοινωνική συνοχή» και να μαζευτεί η λαϊκή δυσπιστία στο σύστημα και στους θεσμούς του. Σε απλά Ελληνικά, για να «μαντρωθεί» ο λαός, να αντιμετωπιστεί το ρεύμα χειραφέτησης το οποίο τα τελευταία χρόνια γίνεται πιο διακριτό μέσα στις γραμμές των εργαζομένων και τροφοδοτείται από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών.

Αλήθεια, πότε ξανάκουγε ο λαός για «εθνικά στοιχήματα» τα τελευταία χρόνια; Πότε προβάλλονταν παρόμοιοι δρόμοι και «τομές» ως «διέξοδος»;

Οι εργαζόμενοι μπορούν να θυμηθούν ότι αυτά λέγονταν την περίοδο της βαθιάς οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, όταν κυβερνήσεις ανεβοκατέβαιναν, όταν δοκιμάστηκαν όλων των ειδών οι «συνθέσεις»: Μονοκομματικές, συνεργασίας, τεχνοκρατών, «πρώτη φορά αριστεράς», «εθνικής σωτηρίας» κ.ο.κ.

Και, πράγματι, η κρίση ξεπεράστηκε, η ανάκαμψη επιτεύχθηκε, το «στοίχημα» ...πέτυχε, με όλες τις παραπάνω κυβερνήσεις να βάζουν το λιθαράκι τους.

Τι άφησε όμως αυτή η «επιτυχία» στη ζωή του λαού; Μια νέα αντιλαϊκή «κανονικότητα»...

Σμπαραλιασμένα δικαιώματα και δουλειά με μισθούς πείνας. Ξήλωμα κάθε κατάκτησης που έβαζε εμπόδια στην ένταση της εκμετάλλευσης. Τα «ευρωπαϊκά κλειδιά» που δόθηκαν στην εργοδοσία έκαναν τη δουλειά τους για την ανάκτηση της «ανταγωνιστικότητας», με την κατάργηση των ΣΣΕ, με χτύπημα του 8ώρου κ.ο.κ. Μετατρέποντας τους χώρους δουλειάς σε παγίδες θανάτου, αφού τα μέτρα ουσιαστικής προστασίας και οι έλεγχοι θεωρούνται και επισήμως «βαρίδια» στους επενδυτικούς σχεδιασμούς.

Μήπως όμως δεν επιτεύχθηκε και η «γεωπολιτική αναβάθμιση», που ήταν βασική προϋπόθεση για τη διέξοδο από την κρίση; Αυτή η «επιτυχία» άφησε τις «στρατηγικές συνεργασίες» με ΗΠΑ και Ισραήλ, τη θανάσιμη εμπλοκή της χώρας σε όλα τα πολεμικά μέτωπα της περιοχής, τα δισεκατομμύρια των ΝΑΤΟικών εξοπλισμών για τους οποίους ματώνει ο λαός, τις βάσεις θανάτου σε όλη τη χώρα, τη ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων, τα επικίνδυνα παζάρια στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Επιτεύχθηκε και το «όραμα» της εξωστρέφειας για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Και τι άφησε τα τελευταία δέκα χρόνια αυτή η εξωστρέφεια; Χαρακτηριστικό είναι το «τουριστικό θαύμα», με χιλιάδες εργαζόμενους του κλάδου να ζουν τη βαρβαρότητα της σεζόν, της διαλυμένης ζωής σε 6μηνες δόσεις.

Η ίδια οικονομική ανάπτυξη δεν έκανε εφιάλτη για τα λαϊκά νοικοκυριά ακόμα και το δικαίωμα στη στέγαση, με τα ενοίκια - φωτιά; Η «εξυγίανση» των τραπεζών δεν έφερε το μαζικό ξεσπίτωμα, το πέταγμα στον δρόμο μεροκαματιάρηδων, ηλικιωμένων, ατόμων με αναπηρία;

Μήπως το «παραγωγικό μοντέλο» δεν «πέτυχε» και την προσαρμογή στην «ενεργειακή μετάβαση» και τις «πράσινες μπίζνες» στις οποίες ομνύουν όλα τα κόμματα του συστήματος; Αυτό δεν έφερε και τα γνωστά αποτελέσματα στην ενεργειακή φτώχεια για εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά;

Εκτός από τα παραπάνω, η «επιτυχία» της «εξόδου από την κρίση» έβαλε τη σφραγίδα της και στις υποδομές - ρημαδιό, στην ανύπαρκτη προστασία του λαού από φυσικά φαινόμενα, με τις τραγωδίες να διαδέχονται η μία την άλλη: Από το Μάτι και τη Μάνδρα μέχρι τις πλημμύρες του «Ντάνιελ» στη Θεσσαλία, από τις πυρκαγιές σε Αττική, Εύβοια, Ρόδο κ.α. μέχρι τα Τέμπη. Παντού μπαίνει η σφραγίδα του «πιο ικανού» κράτους για τη θωράκιση των επιχειρηματικών ομίλων, που γι' αυτό γίνεται όλο και πιο εχθρικό για τον λαό και τη ζωή του.

Η ίδια σφραγίδα μπήκε και στην ένταση της εμπορευματοποίησης σε Παιδεία και Υγεία, ώστε να στρωθεί το έδαφος για περισσότερες μπίζνες σε κερδοφόρα πεδία, με τα γνωστά αποτελέσματα στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια. Αλλά και στις συγκοινωνίες, με την «απελευθέρωση» π.χ. των σιδηροδρομικών μεταφορών να «σφραγίζει» την πορεία προς το έγκλημα του Φλεβάρη του 2023.

Το συμπέρασμα δεν παρερμηνεύεται: Οσα ζει σήμερα ο λαός δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας «εξαίρεσης» από την κανονικότητα του συστήματος ή από τις «αρχές» της ΕΕ, αλλά το αντίθετο: Είναι το αποτέλεσμα της ίδιας της κανονικότητας που θωρακίζει τα κέρδη των ομίλων.

Δεν είναι αποτέλεσμα της «απουσίας του κράτους δικαίου», αλλά της παρουσίας του εχθρικού και αντιλαϊκού αστικού κράτους, που κάνει νόμο το άδικο για τους πολλούς, ακριβώς επειδή είναι φτιαγμένο για να υπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων, των καπιταλιστών.

Με βάση αυτήν ακριβώς την πείρα, ο λαός μπορεί να είναι απολύτως σίγουρος ότι και οι νέες «τομές» και η «φυγή προς τα μπρος», για τις οποίες κονταροχτυπιούνται η κυβέρνηση και οι «ρεζέρβες» της, θα αποτελούνται από τα ίδια ακριβώς υλικά. Μπορεί να είναι σίγουρος ότι αν δείξει εμπιστοσύνη, αν δώσει πίστωση χρόνου για να βρει τέτοιες «διεξόδους» το σύστημα, θα οδηγηθεί σε ακόμα πιο δύσβατα μονοπάτια.

Μπορεί να είναι σίγουρος ότι το «νέο κράτος» θα είναι ακόμα πιο επιλεκτικά «αποτελεσματικό» για τα κέρδη των βιομηχάνων και των τραπεζιτών, ακόμα πιο αντιδραστικό και επιθετικό για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό άλλωστε το ξεκαθάρισε η κυβέρνηση στη Βουλή, δεσμευόμενη για περισσότερη «αξιολόγηση» και απολύσεις στο Δημόσιο. Την ίδια μέρα μάλιστα ξεκινούσαν οι διώξεις και οι «αργίες», π.χ. σε εκπαιδευτικούς που παλεύουν για δημόσια, δωρεάν και σύγχρονη Εκπαίδευση, λίγες μέρες πριν σέρνονταν στα δικαστήρια πρωτοπόροι συνδικαλιστές, ενώ εδώ και μια βδομάδα το ίδιο κράτος πνίγει στα χημικά τις μεγαλειώδεις λαϊκές διαδηλώσεις.

Μπορεί να είναι σίγουρος ότι το «γαλλικό κλειδί» που φέρνει η κυβέρνηση για τον σιδηρόδρομο είναι κι αυτό φτιαγμένο από τα υλικά της «απελευθέρωσης» που οδήγησε στα Τέμπη.

Μπορεί να είναι σίγουρος ότι οι δεσμεύσεις της σοσιαλδημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των συμπληρωμάτων τους, για «κοινωνική συνοχή», «διαφάνεια» και «δικαιοσύνη», σηματοδοτούν την αγωνία τους να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και να μείνει μακριά από την πηγή του κακού, να μη θιγούν «τα ιερά και τα όσια» του συστήματος που υπηρετούν. Να υπηρετηθεί η αναπαλαίωση του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος ώστε να εξασφαλίζεται η «κοινωνική ειρήνη», να εξουδετερώνεται η λαϊκή αμφισβήτηση και διεκδίκηση.

Τελικά, ο λαός μπορεί να είναι σίγουρος ότι δεν έχει κανέναν λόγο να επιτρέψει σε τέτοιες δυνάμεις να «πατήσουν» στις ελπιδοφόρες αγωνιστικές διεργασίες, να αξιοποιήσουν την κινητοποίηση και τη διαμαρτυρία του για να ξεπλύνουν τις ευθύνες τους και να φέρουν από την «πίσω πόρτα» την ίδια πολιτική. Είναι άλλωστε «δοκιμασμένες», αφού την περίοδο των μνημονίων, με την «αντιμνημονιακή σημαία» και την κυβερνητική εναλλαγή, φόρεσαν τελικά στον λαό το 3ο μνημόνιο και νομιμοποίησαν τη βάρβαρη πολιτική κεφαλαίου και ΕΕ.

Στο «και τώρα, τι;», λοιπόν, υπάρχει απάντηση: Ούτε οπισθοχώρηση, ούτε εγκλωβισμός στα αντιλαϊκά σενάρια και τις παγίδες.

«Φυγή προς τα μπρος» για τον λαό είναι να εδραιωθεί ακόμα περισσότερο η δυσπιστία του στις κυβερνήσεις, στο αστικό κράτος και την πολιτική τους να γίνει αμφισβήτηση. Να δυναμώσει η αναμέτρηση με τη στρατηγική της άρχουσας τάξης, η αμφισβήτηση όσων συγκροτούν το σύστημα που τον τσακίζει: Της οικονομίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και στο καπιταλιστικό κέρδος, των νόμων που θωρακίζουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Του ταξικά - επιλεκτικά «ανίκανου» αστικού κράτους και των κομμάτων του κεφαλαίου.

Κυρίως, αυτή η δυσπιστία να τροφοδοτεί ακόμα περισσότερο τον οργανωμένο αγώνα, τη συμμετοχή στη ζωή των συνδικάτων, την αλλαγή των συσχετισμών παντού, σε βάρος των δυνάμεων του συστήματος. Να παίρνει αυτός ο αγώνας πανελλαδικά και συντονισμένα χαρακτηριστικά, συνενώνοντας τα κινήματα των εργαζομένων και των άλλων κοινωνικών - λαϊκών δυνάμεων μεταξύ τους στον κοινό στόχο, της ανατροπής αυτής της πολιτικής.

Να τροφοδοτεί ακόμα περισσότερο το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, να δυναμώνει τη συμπόρευση με το ΚΚΕ και την ανατρεπτική του στρατηγική, για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, τον σοσιαλισμό, όπου οι ζωές των εργαζομένων θα πάψουν να λογαριάζονται σαν «κόστος». Σε αυτόν τον δρόμο είναι που μπορεί η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και να μεγαλουργήσει, και να βρει την πραγματική δικαίωση για όλα τα αποτρόπαια εγκλήματα της σημερινής βαρβαρότητας.