Η άλλη ήταν η μιζέρια και η θλιβερή παρουσία του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, των «συγκεντρώσεων» των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που έγιναν μάλιστα ...σε διαφορετικά σημεία (τρομάρα τους!). Αμαζες και άνευρες, χωρίς σωματεία, χωρίς παλμό, χωρίς να έχουν στις γραμμές τους εργάτες απεργούς, έστω από έναν χώρο δουλειάς που να δίνει αγωνιστικό στίγμα, είτε από το δημόσιο είτε από τον ιδιωτικό τομέα. Τι τους έμεινε λοιπόν; Μόνο κάτι κομματικά πανό του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς κ.ά., να ακολουθούν τα κεντρικά των εργατοπατέρων και να κλωθογυρνάνε τις αναλύσεις και τα συνθήματά τους γύρω από τις «παθογένειες», τη «διαφθορά» και την «ευρωπαϊκή κανονικότητα», με τα οποία ξεπλένουν το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης. Η μεγάλη εικόνα λοιπόν, με τους εργάτες να τους γυρνούν την πλάτη, είναι που δίνει την ελπίδα μπροστά και στην απεργία της Πρωτομαγιάς, τον επόμενο κορυφαίο αγωνιστικό σταθμό για την εργατική τάξη.