Το όνομά του Ντενίλσον. Παίζει - δυστυχώς, μέχρι τώρα, μπαίνει σαν «αλλαγή» στο δεύτερο ημίχρονο - στην αριστερή πλευρά της βραζιλιάνικης επίθεσης. Είναι ο ποδοσφαιριστής - καλλιτέχνης, που μαγεύει στο Μουντιάλ 2002.

Οι «ρομαντικοί» ποδοσφαιρόφιλοι - ανάμεσά τους κι ο υπογράφων - που θεωρούν πως το ποδόσφαιρο είναι (πρέπει να είναι) ένα ωραίο θέαμα που διεγείρει και συγκινεί τον κόσμο των αισθήσεων και των αισθημάτων, τον θαυμάζουν και τον χειροκροτούν. Οι «ρεαλιστές», που πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι μια μάχη για την επικράτηση του ισχυρότερου, τον κατηγορούν. Είναι - λένε - απρογραμμάτιστος, ανεξέλεγκτος, εγωιστής, ατομιστής, ευέξαπτος και μπορεί να κάνει κακό στην ομάδα του. Μα, όλα αυτά είναι ανθρώπινα «ελαττώματα» κι ο ποδοσφαιριστής άνθρωπος είναι και όχι ρομπότ. Μπορεί, όμως, αυτά που είναι «ελαττώματα» για τους προβλέψιμους και τους μετρίους να λειτουργούν σαν «προτερήματα» για τους απρόβλεπτους και τους ξεχωριστούς.

Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν πιστεύω ότι στο ποδόσφαιρο ισχύει πλήρως η καβάφεια λογική, που προσδίδει μεγαλύτερη σημασία στο ταξίδι προς την Ιθάκη παρά στην άφιξη. Αναγνωρίζω, δηλαδή, την αξία του αποτελέσματος, όχι, όμως, ως «τελική λύση» ενός αδυσώπητου και, εν πολλοίς, αθέμιτου ανταγωνισμού, αλλά ως απόρροια της ευγενούς αθλητικής άμιλλας. Δε θα πανηγύριζα, βεβαίως, για την κατάκτηση της δεύτερης θέσης από την ομάδα μου, μετά από μια συντριπτική ήττα σ' έναν τελικό, αλλά και δεν αποδέχομαι, επ' ουδενί, τον «αμερικάνικο αρρωστημένο εγωισμό», που δηλώνει πως «ο πρώτος είναι το παν κι ο δεύτερος τίποτα». Θεωρώ τη συλλογικότητα και τη συνεργασία βασικές αξίες της ανθρώπινης ζωής, αλλά δεν υποτιμώ και την αξία των ατομικών προσόντων.

Ισως αναρωτηθείς, αγαπητέ αναγνώστη, γιατί ασχολούμαι - και, μάλιστα, με «αταξικό» τρόπο - με το ποδόσφαιρο, το οποίο, περνώντας στα χέρια των πολυεθνικών, από λαϊκό άθλημα έχει μετατραπεί σε επικερδές εμπόριο. Πράγματι, οι πολυεθνικές εξασφαλίζουν τεράστια οικονομικά κέρδη από το ποδόσφαιρο και, ταυτόχρονα, το χρησιμοποιούν για να αποπροσανατολίζουν και να χειραγωγούν τη νεολαία, ώστε να μην ξεσηκώνεται εναντίον της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής αυθαιρεσίας. Συμφωνώ και επαυξάνω ότι χρειάζεται να ξεσκεπάζουμε το ρόλο των πολυεθνικών παντού, καλώντας τη νεολαία να μπει στο «γήπεδο» κι όχι να παθιάζεται στην «εξέδρα». Ελα, όμως, που αδυνατώ να «τιθασεύσω» το θαυμασμό, τη χαρά, την ηδονή που νιώθω βλέποντας τις μαγικές ντρίπλες του - «χρυσοπληρωμένου», βεβαίως - Ντενίλσον...