Το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Λαδιά, που κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα, από τις εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ», με τον τίτλο «Ποταμίσιοι έρωτες» ξεδιπλώνει, με το χάρισμα μιας γλώσσας γεμάτης αντηχήσεις, το βάθος της ανθρώπινης υπόστασης. Το μυθικό υπόβαθρο συνυπάρχει με τη σύγχρονη καθημερινότητα. Οι ήρωες του βιβλίου έχουν τουλάχιστον δύο όψεις: διαθέτουν τη δύναμη των αρχετύπων και την ευλυγισία της δράσης τους στο παρόν. Αλλοι είναι παγιδευμένοι σε μυθολογικά πρότυπα, όπως η κόρη που ερωτεύεται μέχρι μονομανίας, ο πατέρας που θέλει να γίνει θεός και η μητριά που ζει άγριες καταστάσεις, κι άλλοι που κινούνται ελεύθερα στον ενεστώτα χρόνο συνειδητοποιώντας, ωστόσο, τη σχέση τους με μακρινούς προγόνους. Κι όλοι τους συνεχίζουν την πορεία τους υπό το βάρος ή το φως του πεπρωμένου. Οι δυο γυναίκες --συγγραφείς του μυθιστορήματος-- αμφιταλαντεύονται για την εξέλιξή του περιπαίζοντας, έτσι την αναγνωστική μας αγωνία και τα ήθη της μυθιστορηματικής τέχνης. Μια μουσική υπόκρουση μας συντροφεύει έως το τέλος: ο ήχος της υδάτινης ροής: τα ύδατα του ποταμού - θεού, του ποταμού ανθρώπου, του ποταμού εραστή.

Για μια ακόμη φορά, η Ελένη Λαδιά κατάφερε να μας συναρπάσει, να μας ξαφνιάσει, να μας ενθουσιάσει. Χωρίς επιφυλάξεις και, φυσικά πάντα κρίνοντας υποκειμενικά, θεωρούμε ότι οι «Ποταμίσιοι έρωτες» είναι ένα καλό βιβλίο. Καθώς το διαβάζαμε μας δόθηκε η εντύπωση ότι η συγγραφέας δε «βούτηξε» την πένα της στο μελοναδοχείο, αλλά μέσα στα ορμητικά νερά του ποταμού. Νερά κρυστάλλινα, ερωτικά και μαγικά που κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει. Ούτε ο ανεπαρκής αναγνώστης ούτε ο μέτριος κριτικός.