Πολύ πριν την έναρξη του φετινού 17ου Μουντιάλ, υπήρχαν κάμποσοι λόγοι που έκαναν τη φετινή διοργάνωση ξεχωριστή. Η πρώτη φορά που το ραντεβού του παγκόσμιου κυπέλλου ποδοσφαίρου θα δινόταν στην Ασία, η πρεμιέρα του νέου μοντέλου συνδιοργάνωσης, ιδιαίτερα, μάλιστα, από δυο χώρες, Νότια Κορέα και Ιαπωνία, που κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν άσπονδοι γείτονες. Μια μόλις βδομάδα μετά τη λήξη των αγώνων, υπάρχουν μια σειρά περιστατικών και στοιχείων (όχι απαραίτητα καλά), που κάνουν τη διοργάνωση να μοιάζει αξέχαστη...

Η ανάληψη της διοργάνωσης από δυο χώρες της Ασίας αποτέλεσε τον καλύτερο οδηγό στην προσπάθεια της παγκόσμιας συνομοσπονδίας ποδοσφαίρου για το άνοιγμα της αγοράς. Η Ευρώπη σε μεγάλο βαθμό και η Λατινική Αμερική δεν πρόσφεραν πλέον τα αναμενόμενα. Αντίθετα, η Ασία ήταν ό,τι καλύτερο για πολλούς. Το έδαφος πρόσφορο για λογής λογής επενδύσεις από τους έμπειρους του είδους. Οι διαφημιστικές εταιρίες βρήκαν τη χαρά τους σε χώρες, όπου οι φίλαθλοι διψούσαν για ποδόσφαιρο και για πολύ καιρό έγιναν έρμαια των διαφημίσεων, προσπαθώντας να ταυτίσουν τους εαυτούς τους με τα είδωλα που τους προσφέρονταν κατά κόρον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η τάση χιλιάδων νεαρών στην Ιαπωνία να κουρευτούν το ίδιο με τον διεθνή παίκτη της Αγγλίας Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Οι υπεύθυνοι των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, επιδιδόμενοι σε μια τρελή κούρσα, ανέβασαν στα ύψη τα λεφτά για όσα τηλεοπτικά δίκτυα επιθυμούσαν, άμεση ή έμμεση, κάλυψη των αγώνων. Το δέλεαρ του μεγάλου αριθμού των τηλεθεατών με άξονα τις δυο διοργανώτριες χώρες και βαρύ πυροβολικό την Κίνα (αφού η ομάδα συμμετείχε στους αγώνες) οδήγησε σε απόφαση της ΦΙΦΑ (παρά τις αρχικές της γκρίνιες) να συναινέσει στο να διεξάγονται οι αγώνες σε τηλεοπτικές ώρες Ασίας (17.00 και 20.30), αφήνοντας εκτός παιχνιδιού την Ευρώπη (οι αγώνες ήταν πρωί και μεσημέρι). Κάτι, που, για παράδειγμα, δεν είχε συμβεί στο Μεξικό, αφού η αγορά της κεντροαμερικανικής χώρας δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή και έτσι, ως γνωστόν, τα παιχνίδια διεξάγονταν μεσημέρι και υπό αντίξοες καιρικά συνθήκες (υπερβολική ζέστη 40^οC ), προκειμένου να είναι απογευματινά και βραδινά στη «Γηραιά ήπειρο».

Ομως, και στα έργα υποδομής, όπου εκεί είχαν σημαντικό πρόβλημα οι δυο «οικοδέσποινες», η επένδυση άγγιξε τα όρια της υπερβολής. Στις δυο χώρες κατασκευάστηκαν συνολικά 20 υπερπολυτελή στάδια, αριθμός - ρεκόρ, αν σκεφθεί κανείς ότι στη Γαλλία το Μουντιάλ διεξήχθη σε 10 γήπεδα, ενώ για την επόμενη διοργάνωση του 2006 στη Γερμανία θα χρησιμοποιηθούν 12 στάδια. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του προέδρου της ΦΙΦΑ Σεπ Μπλάτερ, που τόνισε ότι «στην πραγματικότητα ήταν σαν να διεξήχθησαν δυο παγκόσμια κύπελλα». Συνοπτικά, με αριθμούς, η Νότια Κορέα δαπάνησε περίπου 2.8 δισ. ευρώ, ενώ η Ιαπωνία 4.8 δισ. ευρώ. Βέβαια, το μεγαλύτερο πρόβλημα που προκύπτει αμέσως μετά τη λήξη των αγώνων είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά τα στάδια δεν έχουν χρησιμότητα, ενώ κάποια, που μπορεί να παραμείνουν, δύσκολα θα γεμίσουν τις 60.000 θέσεις. Για παράδειγμα, στην πόλη Νταεβού της Νότιας Κορέας, αυτή τη στιγμή, υπάρχει στάδιο 68.000 θέσεων. Μπορεί στη διεξαγωγή του μικρού τελικού, όπου αγωνιζόταν η χώρα με την Τουρκία, να δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο, αλλά μάλλον αυτό δε θα ξανασυμβεί, αν αναλογιστεί κανείς ότι η πόλη δεν έχει ομάδα στην Α` κατηγορία της χώρας. Το στάδιο στην πόλη Κόμπε μάλλον θα μετατραπεί σε πάρκο, ενώ κάπως καλύτερα είναι τα πράγματα για το κλειστό γήπεδο Σαπόρο Ντομ, που θα χρησιμοποιείται για αγώνες μπέιζ μπολ. Σε γενικές γραμμές, τα αλόγιστα και υπερβολικά ποσά που δαπανήθηκαν από τις δυο χώρες για επενδύσεις δύσκολα θα καλυφθούν, με αποτέλεσμα το 17ο Μουντιάλ να αφήνει μια μαύρη τρύπα στους δυο συνδιοργανωτές. Σ' αυτό συντέλεσαν και δυο ακόμη στοιχεία: Η ασυνεννοησία των διοργανωτών με τη ΦΙΦΑ, με αποτέλεσμα αρκετά εισιτήρια να μείνουν απούλητα, αλλά και η αναβολή του ταξιδιού στην Ασία, εξαιτίας του μεγάλου κόστους, από αρκετούς φιλάθλους. Για παράδειγμα, περίπου 500.000 κρατήσεις για δωμάτια ακυρώθηκαν την τελευταία στιγμή, ενώ από τα μεγαλύτερα πλήγματα δέχτηκε η πόλη της διεξαγωγής του τελικού Γιοκοχάμα, αφού ακυρώθηκαν 40.000 κρατήσεις. Ενώ, σύμφωνα με δήλωση του καθηγητή Οικονομικών στον Αθλητισμό Στεφάν Σιμάνσι, «το να διοργανώνεις σημαντικά αθλητικά γεγονότα είναι ο πλέον αναποτελεσματικός τρόπος για να αναζωογονηθεί η οικονομία».

Οσοι ρομαντικοί υπήρχαν που πίστευαν στην αθωότητα του σπουδαιότερου ραντεβού των εθνικών ομάδων, μάλλον μετά το φετινό Μουντιάλ θα πρέπει να ξανασκεφτούν τα πράγματα. Αφήστε, δε, που ο αριθμός τους ίσως να έχει μειωθεί κατά πολύ. Το 17ο Μουντιάλ θα πρέπει να μείνει στην ιστορία σαν την ταφόπλακα στα όνειρα ορισμένων ρομαντικών για την αγνότητα των μεγάλων διοργανώσεων. Και εάν μερικοί είχαν φθάσει, αναγκασμένοι από τις συνθήκες, στο σημείο να έχουν την άποψη ότι στην κορυφή δύσκολα ...θολώνουν τα πράγματα, μετά τη λήξη των αγώνων μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουν απόψεις. Οχι, δηλαδή, ότι μέχρι σήμερα όλα κυλούσαν ομαλά. Το αντίθετο, μάλιστα. Να θυμηθούμε το περίφημο γκολ της Αγγλίας κόντρα στη Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, που, ουσιαστικά, χάρισε στους Εγγλέζους το μοναδικό τρόπαιο στην ιστορία τους, την κατάκτηση του τροπαίου από την Αργεντινή το 1978 εν μέσω της δικτατορίας του Βιντέλα, τη σφαγή της ΕΣΣΔ το 1986 στο Μεξικό από τον προκλητικό διαιτητή Ερικ Φρέντρικσον. Φέτος όμως, τα πράγματα πήραν άλλη διάσταση. Προσχήματα και δικαιολογίες δεν υπήρχαν. Τα συμφέροντα ήταν μεγάλα και έπρεπε να προστατευτούν. Αν τα οικονομικά ανοίγματα αποτέλεσαν τη μαύρη τρύπα για τους διοργανωτές, στον αγωνιστικό τομέα η διαιτησία αποτέλεσε το «μαύρο πρόβατο» που ανέδειξε το παιχνίδι συμφερόντων. Πολλοί ήταν εκείνοι που μίλησαν για ξεχρέωση γραμματίων από τον πρόεδρο της ΦΙΦΑ Σεπ Μπλάτερ, που ανέτρεψε τα προγνωστικά και λίγο πριν την έναρξη των αγώνων ξανακέρδισε την προεδρία της παγκόσμιας συνομοσπονδίας. Ο πόλεμος που του έκαναν οι περισσότερες ευρωπαϊκές ομοσπονδίες πριν την εκλογές ίσως να μην ξεχάστηκε τόσο εύκολα από τον πρόεδρο. Συν τοις άλλοις, βέβαια, το άνοιγμα της ποδοσφαιρικής αγοράς στην Ασία έπρεπε να έχει συνέχεια. Και η όσο το δυνατόν καλύτερη πορεία των ομάδων, όπως η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία, θα αποτελούσε τον καλύτερο αρωγό για την άνοδο του αθλήματος σε αυτές της χώρες. Μάλιστα, οι Κορεάτες δε θα πρέπει να έχουν κανένα παράπονο, καθώς τόσο στον αγώνα με την Ιταλία, αλλά ιδιαίτερα στο παιχνίδι με την Ισπανία ο διαιτητής αποτέλεσε το 12ο παίκτη της ομάδας του Γκους Χίτνιγκ. Ακόμα και οι, ομολογουμένως δίκαια, πρωταθλητές κόσμου Βραζιλιάνοι είχαν τα σφυρίγματά τους, όπως στον αγώνα με την Τουρκία και σ' αυτόν με το Βέλγιο. Αντίθετα, δυο ευρωπαϊκές ομάδες, Ισπανία και Ιταλία, είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στους Κορεάτες και να ...υποστούν τις συνέπειες. Μάλιστα, για τους «Ατζούρι» τα κακά μαντάτα για το τι θα επακολουθούσε άρχισαν νωρίς νωρίς, αφού ακόμα και στον αγώνα με την Κροατία η διαιτησία φρόντισε να δείξει τις προθέσεις της.

Σε γενικές γραμμές, η εμμονή της ΦΙΦΑ να επιμένει σε διαιτητές από χώρες με χαμηλό ποδοσφαιρικό επίπεδο (Μοζαμβίκη, Ουγκάντα. Τζαμάικα) έδωσε τροφή για ποικίλα σχόλια, ιδιαίτερα από ευρωπαϊκής μεριάς. Εστω και εάν στον τελικό η παγκόσμια συνομοσπονδία προσπάθησε να κρατήσει τα προσχήματα, με την επιλογή ίσως της κορυφαίας σφυρίχτρας αυτή τη στιγμή, του Ιταλού, Πιερλουίτζι Κολίνα, εντούτοις αυτό δεν αλλάζει την ήδη διαμορφωμένη άσχημη εικόνα.