Ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του Σαρόν; Αυτό το ερώτημα έθετε, με διαφορετικούς τρόπους, το σύνολο, σχεδόν, του ισραηλινού Τύπου, μετά τις επιθέσεις αυτής της βδομάδας. Η επίθεση στο θωρακισμένο λεωφορείο έξω από τον εποικισμό Εμανουέλ, την Τρίτη, όπως και η διπλή επίθεση αυτοκτονίας, το βράδυ της Τετάρτης, στο Τελ Αβίβ, διέκοψαν μια περίοδο αρκετών ημερών «σιγής» που ο ισραηλινός στρατός περήφανα απέδιδε στις «επιτυχημένες επιχειρήσεις του εντός των παλαιστινιακών εδαφών».

Επιχειρήσεις που δεν είναι τίποτε λιγότερο παρά κατοχή του συνόλου της Δ. Οχθης, με εξαίρεση, μόνο, την πόλη της Ιεριχούς. Η υπερσύγχρονη ισραηλινή στρατιωτική μηχανή ελέγχει σχεδόν από άκρο σε άκρο τη Δυτική Οχθη, ενώ η Λωρίδα της Γάζας είναι εντελώς απομονωμένη από τον έξω κόσμο εδώ και μήνες. Οι Παλαιστίνιοι ζουν υπό καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας, με μικρά διαλείμματα ανάπαυλας, τους τελευταίους μήνες. Δεν περνούν τρόφιμα, ανθρωπιστική βοήθεια, ούτε καν φάρμακα. Περιορισμένη είναι ακόμη και η μετακίνηση των ασθενοφόρων. Εχει χρησιμοποιηθεί η κατοχή, οι δολοφονίες ακριβείας, ο αποκλεισμός, ο οικονομικός στραγγαλισμός, όλα όσα μπορεί να συμπεριλάβει κανείς σε ένα στρατιωτικό σχεδιασμό.

Και τώρα τι; αναρωτιέται εύλογα ο ισραηλινός Τύπος, υπενθυμίζοντας ότι ο Αριέλ Σαρόν, έχοντας εξαρχής επιλέξει τη στρατιωτική οδό, με το επιχείρημα ότι είναι η μοναδική που θα μπορέσει να επαναφέρει στους Ισραηλινούς την πολυπόθητη ασφάλεια και ηρεμία, βρίσκεται εκτεθειμένος. Δύο χρόνια, σχεδόν, μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα, ο ισραηλινός στρατός μπορεί να ξεπέρασε κάθε εσκαμμένο σε σκληρότητα αλλά δεν πέτυχε τον πολυδιαφημιζόμενο στόχο του.

Και τώρα ειρήνη, υποστηρίζουν, από την άλλη πλευρά, οι ισραηλινές φιλειρηνικές οργανώσεις και το κομμάτι εκείνο της ισραηλινής πολιτικής σκηνής που τάχθηκε ξεκάθαρα ενάντια στα πολεμοκάπηλα σχέδια του Σαρόν. «Δεν είναι δυνατόν ποτέ να αποτρέψουμε όλες τις σχεδιαζόμενες επιθέσεις. Δεν είναι δυνατό ποτέ να καταστείλουμε τη δράση αυτών των ανθρώπων όσο εμείς, με την κατοχή μας, θρέφουμε τις συνθήκες για την ανάπτυξή της», υποστηρίζει ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, και διαφωνών του Εργατικού Κόμματος, Γιόσι Μπεϊλίν.

«Θα τους διώξουμε όλους, όπως προτείνει η ισραηλινή ακροδεξιά; Θα τους υποβάλλουμε σε μόνιμη κατοχή και πείνα, που σταδιακά θα τους εξοντώσει μέχρι και τον τελευταίο; Θα συνεχίσουμε επ' αόριστον να καταπατούμε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, ανθρώπινης αξίας, ντροπιάζοντας τη χώρα μας και θέτοντας το λαό μας σε δεινή θέση;» αναρωτιέται εύστοχα η ισραηλινή φιλειρηνική οργάνωση Yesh Gvul. Και καταλήγει: «Οσο εξευτελίζουμε, σκοτώνουμε, ταπεινώνουμε τους Παλαιστινίους, όσο δεν τους αναγνωρίζουμε το αυτονόητο δικαίωμά τους να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε ένα βιώσιμο κράτος, στο πλαίσιο μιας δίκαιης συμφωνίας με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ, οι επιθέσεις δε θα σταματήσουν. Και αυτό δεν είναι απειλή, ούτε απαισιοδοξία. Είναι απλώς η αιματηρή πραγματικότητα που διαμορφώνει η ισραηλινή ηγεσία, και όσοι την υποστηρίζουν».