Το «πήδημα θανάτου», κοινώς η παραίτηση του χριστιανοδημοκράτη Σόιμπλε από την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας, και σύντομα, όπως αναμένεται, από την προεδρία του κόμματος, της CDU, δεν ήρθε ούτε ξαφνικά, ούτε τόσο πολύ αυθόρμητα και εθελοντικά. Είναι αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που περνάει ο ένας από τους μονομάχους του συστήματος, η CDU, της αγανάκτησης που είχε καταλάβει τη βάση από την αγυρτεία, τα δεκάδες εκατομμύρια του «άπλυτου» χρήματος στα ταμεία της κομματικής ηγεσίας.

Τη σταγόνα που έκανε να ξεχειλίσει το ποτήρι της αναταραχής στη βάση και να ξεστομιστεί η κραυγή «δεν πάει άλλο», έριξε η μεγαλύτερη κομματική οργάνωση της CDU, του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και ακολούθησαν οι άλλοι. Οι λόγοι όμως που ανάγκασαν την κορυφή της οργάνωσης αυτού του κρατιδίου να δράσει, φανερώνουν εξ αρχής πόσο μπορεί να γίνει πιστευτό το σλόγκαν του Σόιμπλε και άλλων χριστιανοδημοκρατών ότι με την αλλαγή προσώπων στην ηγεσία θα γίνει «νέα αρχή- ανανέωση» της CDU.

Σε πρόσφατο ρεπορτάζ της «Νόιες Ντόιτσλαντ» διαβάζουμε σχετικά: «Δρουν τώρα, που το νερό έφτασε ως το λαιμό τους και πριν τις εκλογές στο κρατίδιο το Μάη». Λόγοι προεκλογικής τακτικής ήταν συνεπώς τα κίνητρα για την ηγεσία, πράγμα που ισχύει και για την ηγεσία της CDU στο Σλέβινγκ-Χόλσταϊν, όπου επίσης γίνονται εκλογές σε λίγες μέρες.

Τώρα έφυγε ο Κολ, το ίδιο και ο Σόιμπλε, σχολιάζει η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» και πίσω τους εκτείνεται μία «προγραμματική ερημιά». Ποιος ή ποιοι θα καλύψουν αυτή την ερημιά; Ονόματα «νέων, δυναμικών» αλλά και «πεπειραμένων παλαιών με κύρος» αναφέρονται πολλά, που ισχυρίζονται ότι είναι σε θέση να «ανανεώσουν», να ξαναφτιάξουν τη CDU αν αυτό είναι εφικτό! Στα ερείπιά της θα μπορούσε να στηθεί ένα νέο αστικό κόμμα του Κέντρου, σαν άλλος πόλος του δικομματισμού, αλλά αυτό θα απαιτούσε όχι μόνο «νέα πρόσωπα», αλλά κι ένα νέο πρόγραμμα, με αστικοδημοκρατικό περιεχόμενο. Είναι όμως αυτό δυνατό;