Στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε επισημανθεί από πολλές πλευρές, όχι μόνο από δυνάμεις που αντιπαλεύουν τα μονοπώλια, ότι η επιβολή του άγριου νεοφιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης, οδηγούσε στις κοινωνίες των 2/3. Ο ίδιος ο Μαρξ πριν από 140 σχεδόν χρόνια, είχε επισημάνει τον αντιφατικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μια ανάπτυξη στην οποία συνυπάρχουν και εκδηλώνονται από κοινού οι ακραίες μορφές της, η συσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων καπιταλιστών, παράλληλα με την εξάπλωση της φτώχειας, της ανέχειας και της εξαθλίωσης εκατομμυρίων εργαζομένων.

Και να που τις αντιφάσεις αυτές της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην περίπτωση της Ελλάδας, έρχονται να τις ομολογήσουν δημόσια και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας. Στο τελευταίο τριμηνιαίο δελτίο του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) που χρηματοδοτείται από το ΣΕΒ και άλλους φορείς των μεγαλοεπιχειρηματιών για να προβάλλει τις θέσεις τους και να στηρίζει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι «η οικονομική ανάπτυξη που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, δε συμβαδίζει με ανάλογη αύξηση των εισοδημάτων». Στους περίφημους «δείκτες σύγκλισης» κάθε χώρας που επεξεργάζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ελλάδα εμφανίζεται σαν χώρα εκδήλωσης ακραίων οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Η Ελλάδα είναι η χώρα με την υψηλότερη ανισοκατανομή εισοδήματος μεταξύ των πλουσιότερων και φτωχότερων πολιτών της, με ένα καταγεγραμμένο 22 - 23% του πληθυσμού που ζει κάτω από τα επίπεδα φτώχειας, ενώ διατηρεί σταθερά τη δεύτερη, μετά την Ισπανία, υψηλότερη ανεργία στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οι συντάκτες του δελτίου του ΙΟΒΕ, απλώς περιγράφουν το φαινόμενο, χωρίς όμως και να εξηγούν πώς γίνεται παράλληλα με την αύξηση του πλούτου να ανθίζουν στην Ελλάδα η φτώχεια, η ανεργία και η κοινωνική εξαθλίωση. Αποφεύγουν να απαντήσουν στο ερώτημα γιατί στη δεκαετία του '90 οξύνθηκαν στην Ελλάδα οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Αν και ομολογούν πως η αύξηση του πλούτου είναι γρηγορότερη από την αύξηση των εισοδημάτων, δε μας λένε ποιοι καρπώθηκαν τον αυξημένο πλούτο που εκφράζεται με την αξιόλογη αύξηση του ΑΕΠ.

Αν επιχειρούσαν να απαντήσουν στα ερωτήματα αυτά, τότε μοιραία θα κατέληγαν στα συμπεράσματα που τόσα χρόνια επισημαίνει το ΚΚΕ καθώς και άλλες δυνάμεις. Οτι η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ δεν ήταν εθνικός, αλλά ταξικός στόχος. Οτι οι πολιτικές δημοσιονομικής και εισοδηματικής λιτότητας, τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας και οι πολιτικές απελευθέρωσης των αγορών, ο χρηματιστηριακός τζόγος, είναι οι δρόμοι που οδήγησαν στα ακραία οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα στη χώρα μας.