Την προηγούμενη Κυριακή έγραφα για τον «πολιτισμό του θέρους», σήμερα, εν διακοπαίς ή όχι χειμαζόμενοι σύντροφοι μου, θα ήθελα να σας μιλήσω για τις «πολιτικές του θέρους». Γιατί υπάρχουν και τέτοιες. Και, φυσικά, είναι εύκολο να την εντοπίσουμε, αρκεί να ξέρουμε τι ακριβώς κάνει μια «πολιτική» και πώς εκδηλώνεται αυτό που «κάνει». Φοβούμαι όμως ότι πολλοί, ίσως οι πιο πολλοί από τους Νεοέλληνες, έχουν συνηθίσει να αποφθέγγονται, λέγοντας πως «όλα είναι πολιτική». Είναι όμως; Γιατί αν ήτανε, δε θα ανήκε τίποτε από την προσωπική μας ζωή σε μας. Θα ήμασταν έρμαια ξένων θελήσεων. Το μερίδιό μας από τον κοινωνικό πλούτο θα βρισκόταν σε άλλα χέρια. Στους τοίχους των σχολείων μας θα κρέμονταν τα πορτρέτα ηρώων που δε θα ανήκαν σε δικές μας επαναστάσεις. Το αναφαίρετο συνταγματικό μας δικαίωμα στη δουλιά θα το ντριπλάριζαν πληρωμένοι διαιτητές και τις τρυφερότητες του οποιουδήποτε έρωτα θα τις διαπραγματεύονταν στους τηλεοπτικούς πάγκους τυχάρπαστοι εμποράκοι που θα ελέγοντο Φωτεινή ή Αντιγόνη έως, το πολύ, Τατιανή! Και μεις θα χειροκροτούσαμε. Ναι, αν όλα ήτανε πολιτική, το μόνο που θα μας απόμενε θα ήτανε το «χειροκρότημα». Μήπως όμως συμβαίνει αυτό; Μήπως τον κοινωνικό πλούτο τον διαφεντεύουν άλλοι; Μήπως το ποιοι θα είναι οι ήρωες των επαναστάσεων το αποφασίζουν άλλοι; Μήπως το δικαίωμά μας στη δουλιά το καταχώνιασαν κάτω από εφιαλτικές ντάνες νεόκοπων θεωριών και τους προσωπικούς μας έρωτες τους μετάλλαξαν σε φτηνά μικροεμπορεύματα, για να πουληθούν πιο εύκολα στις δικές τους λαϊκές αγορές; Μήπως τελικά το χειροκρότημα δε βγαίνει από τις δικές μας παλάμες, αλλά από τις δικές τους; Αρα, μήπως όλα πια έχουν καταντήσει ένα παιχνίδι μιας φτωχής πολιτικής που παίζεται με βάση τους δικούς τους κανόνες και γι' αυτό στο τέλος νικητές είναι μόνον «αυτοί»;

Δε χρειάζεται το «μήπως», όμως. Το ελληνικό θέρος, όπως το έχουν καταντήσει, μας αποκαλύπτει δυο πολύ σημαντικά «πράγματα». Το πρώτο είναι πως «όλα είναι πολιτική» και το δεύτερο πως ανάλογα με την εποχή η «πολιτική» αυτή παίρνει το δικό της χαρακτήρα και ασκείται με τον τρόπο που τον προσδιορίζουν αυτοί που την ασκούν. Αν προσέξετε, λοιπόν, θα διαπιστώσετε πως το φετινό καλοκαίρι ασκούνται τρεις πολιτικές: η πολιτική της εξάρθρωσης, η πολιτική των ανατιμήσεων και η πολιτική των πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Με την πρώτη, ο λαός παγιδεύεται στην ηδονή του αστυνομικού θρίλερ. Οι πάντες παραμένουν καθηλωμένοι εν μέσω των παλινδρομήσεων του θερινού El Ninio, προσδοκώντας ότι αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θ' ακούσουν το μεγάλο νέο: τη σύλληψη του αγνοούμενου «Κουφοντίνα». Με τη δεύτερη ο λαός παγιδεύεται πάνω στην πυρακτωμένη άσφαλτο, αφού λόγω των θερινών ευρωανατιμήσεων δεν έχει τη δυνατότητα να αναχωρήσει για διακοπές. Παραμένει, λοιπόν, έγκλειστος στα θερινά ανάκτορα, νοσταλγώντας και ελπίζοντας το μεγάλο νέο: Την άσκηση μιας άλλης πολιτικής τιμών. Και όσο αυτή δεν ασκείται, τόσο οι νοσταλγίες μετατρέπονται σε εφιάλτες και οι ελπίδες σε χρηματιστηριακές φούσκες! Και γεμίζουν οι καλοκαιρινοί δρόμοι με απαστράπτοντα χρεωμένα αυτοκίνητα, οι νεοελληνικές κατοικίες με χρεωμένα «air condition» και θλιμμένα μειράκια που προβάρουν εις μάτην μπροστά στους καθρέφτες τα νεοαγορασμένα πλαστικά βατραχοπέδιλα. Και με την τρίτη; Μα γι' αυτή την πολιτική έγραψα την προηγούμενη Κυριακή, παγιδευμένος κι εγώ στο όνειρο των «διακοπών» που ποτέ μου δεν έκανα. Γιατί δεν κατάφερα ποτέ μου να διαλέξω ανάμεσα σε ένα βουνό, γεμάτο από το ανώνυμο αίμα των επώνυμων ηρωικών νεκρών του Δημοκρατικού Στρατού και σε μια θάλασσα γεμάτη από τα μπουκάλια με τα μηνύματα των ηττημένων!