Η διαμάχη, φλογερή ενίοτε, που έχει ξεσπάσει μεταξύ των παροικούντων την Ουάσινγκτον, μονοπωλείται από το πότε και το πώς θα γίνει η επίθεση κατά του Ιράκ. Οχι το εάν. Αυτό, καθώς φαίνεται, έχει επιλυθεί.

Εκπρόσωποι όλων των τμημάτων της καθεστηκυίας τάξης, όπως μέλη της αμερικανικής κυβέρνησης, ηγετικά στελέχη του Κογκρέσου τόσο των Δημοκρατικών όσο και των Ρεπουμπλικανών, το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, αναμετριούνται, εξετάζουν και ζυγίζουν. Εννοείται, ότι ο αμερικανικός λαός έχει αποκλειστεί από αυτό τον ιδιότυπο πόλεμο εντός των πυλών. Εξάλλου, ανάμεσα στα ζητήματα που εξετάζονται αναφορικά με αυτόν τον επικείμενο πόλεμο είναι και η προπαγάνδα για να στεφθεί με επιτυχία -για άλλη μια φορά- η επιχείρηση χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Οσο για τους πραγματικούς όρους της διαμάχης, ο φρικώδης και κυνικός χαρακτήρας της ακροαματικής διαδικασίας που έλαβε χώρα στη Γερουσία το διήμερο 31 Ιουλίου και 1 Αυγούστου, είναι αποκαλυπτικός για το τι μέλλει γενέσθαι.

Ο ένας μετά τον άλλο, όσοι έλαβαν μέρος, συμφώνησαν στο «αυτονόητο», δηλαδή στην ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, αλλά και στο αναφαίρετο δικαίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών να θέσουν σε εφαρμογή και να εξασκήσουν την πολιτική της «αλλαγής καθεστώτος» σε μια χώρα που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου. Οι μοναδικές διαφορές που εντοπίστηκαν και αποτέλεσαν «πεδίο μαχών», ήταν: ποια είναι η καλύτερη μέθοδος, ώστε να επιτευχθεί αυτός ο στόχος και ο καλύτερος τρόπος για «πωληθεί» το προϊόν που θα προκύψει τόσο στον αμερικανικό λαό όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη.

Ισως ο τίτλος που θα ταίριαζε σε αυτή τη διαμάχη είναι, «Εξι πόλεμοι στην αναζήτηση πρόφασης», παραφράζοντας το έργο του Λουίτζι Πιραντέλο.

Διαφορετικές «φατρίες» προτείνουν διαμετρικά αντίθετα σενάρια, ενώ η ίδια η αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται πως έχει και από ένα για κάθε ακροατήριο. Μέχρι στιγμής πέντε είναι τα κυρίαρχα σενάρια για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, όπως έχουν βαπτίσει την επικείμενη στρατιωτική επιχείρηση. Αναλόγως με την «ανατροπή των Ταλιμπάν», όπως είχαν βαπτίσει και τον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν.

Πραξικόπημα: Ηδη ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Ουόκερ Μπους, έχει δώσει το «πράσινο φως» στην περιβόητη CIA να θέσει σε εφαρμογή τα σχέδια ή τα «βρώμικα κόλπα» για την ανατροπή με κάθε τρόπο και μέσο του Σαντάμ Χουσεΐν. Το πλέον πιο ευλογοφανές σχέδιο φαντάζει αυτό της υποκίνησης πραξικοπήματος, εντός μάλιστα του στενού πολιτικού κύκλου του Χουσεΐν. Εντούτοις, η τελευταία σημαντική και ορχηστρωμένη επί μήνες προσπάθεια υποκίνησης πραξικοπήματος έλαβε χώρα το 1996, η οποία κατέληξε σε φιάσκο. Το πραξικόπημα είχε γίνει αντιληπτό αμέσως, σύμφωνα με το βρετανικό Guardian, από μυστικούς πράκτορες του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, και μέχρι σήμερα άγνωστος αριθμός συνωμοτών και πρακτόρων που πήραν μέρος στην προσπάθεια, έχει φυλακιστεί ή εκτελεστεί. Για την προοπτική επιτυχούς έκβασης ενός πραξικοπήματος στο Ιράκ, ακόμη και αυτός ο διευθυντής της CIA, Τζορτζ Τένετ, είναι σκεπτικός, αναγνωρίζοντας ότι ένα πραξικόπημα έχει μόνο 15% πιθανότητα επιτυχίας.

Το αφγανικό μοντέλο: Χρήση όπλων υψηλής τεχνολογίας, πράκτορες της CIA σε συνδυασμό με τη δράση επί του εδάφους ομάδων της «ιρακινής αντιπολίτευσης», συντονισμένες, με χειρουργική ακρίβεια, με τις μικρές ευέλικτες ειδικές μονάδες, μερικών χιλιάδων στρατιωτών και μαζικούς βομβαρδισμούς σε όλη την ιρακινή επικράτεια.

Το σχέδιο προωθήθηκε επισταμένα από τον στρατηγός Γουέιν Ντάουνινγκ, ειδικό σύμβουλο του Αμερικανού Προέδρου για θέματα της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας. Σύμφωνα, όμως, με τις πληροφορίες, ο «πόλεμος» που διεξάγεται εντός της αμερικανικής κυβέρνησης ουσιαστικά απονεύρωσε το σχέδιο. Η κριτική εντοπίστηκε στις λανθασμένες εκτιμήσεις όσον αφορά στην ενότητα και στρατιωτική ικανότητα και ισχύ των «αντιφρονούντων». Εξαιτίας αυτής της λάθος εκτίμησης ο Ντάουνινγκ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, αν και το σχέδιο παραμένει ακόμη πάνω στο τραπέζι.

Η επιλογή της επιχείρησης «Θύελλα του Κόλπου»: Στρατεύματα που θα φτάνουν μέχρι και τους 250.000 μάχιμους στο έδαφος, υποστηριζόμενα από σφοδρότατους και μαζικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς και χρήση οπλικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας, πολύ περισσότερο προηγμένα από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο του Κόλπου του 1991.

Η επίθεση θα εξαπολυθεί, σύμφωνα με τους μέχρι στιγμής γνωστούς σε εμάς σχεδιασμούς επί χάρτου, από το Κουβέιτ και το Κατάρ. Κρίνεται όμως αναγκαία και απαραίτητη και η εισβολή μέσα από την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία. Σύμφωνα με τους στρατιωτικούς μια τέτοια επίθεση θα κονιορτοποιήσει τα στρατεύματα του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, όμως μια τέτοιας κλίμακας στρατιωτική επιχείρηση απαιτεί μήνες προετοιμασίας και μεταφοράς στρατευμάτων, ενώ είναι και εύκολος στόχος για μιία πιθανή επίθεση «με χημικά, βιολογικά ή και πυρηνικά όπλα που διαθέτει ο Σαντάμ Χουσεΐν».

Τέτοια στρατιωτική επίθεση θεωρείται, σύμφωνα με αναλυτές, απίθανο σενάριο εξαιτίας όχι μόνο των δυσκολιών αλλά των σφοδρότατων αντιδράσεων των γειτονικών χωρών, κυρίως της Σαουδικής Αραβίας.

Επίθεση - έκπληξη: Η εν λόγω επιλογή απαιτεί χρήση στρατιωτικής δύναμης επί του εδάφους από 50.000 έως και 80.000 στρατιώτες, που θα μεταφερθούν στην ευρύτερη περιοχή σταδιακά, μυστικά, υπό την κάλυψη στρατιωτικών ασκήσεων, όπως αυτή που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στην Ιορδανία ή υπό τις εναλλαγές θέσεων των στρατευμάτων στις αμερικανικές βάσεις στην περιοχή.

Μια τέτοια επίθεση θα προωθηθεί τάχιστα προς την πρωτεύουσα Βαγδάτη, καταλαμβάνοντας πόλεις στο Νότο που θα γίνουν οι βάσεις για εσωτερική εξέγερση. Υποθετικά μιλώντας πάντα, μια τέτοια εξέγερση θα μπορούσε να προκαλέσει γενικευμένη εξέγερση στο στρατό σε εθνικό επίπεδο. Εντούτοις, ακόμη και αυτή η επιλογή ενέχει κίνδυνο, αφού πάντα θα υπάρχει αρκετός χρόνος ο Χουσεΐν να αντεπιτεθεί με «όπλα μαζικής καταστροφής» παίζοντας την «τελευταία του ζαριά».

Επίθεση «εντός - εκτός»: Επιθέσεις στη Βαγδάτη και σε άλλα στρατηγικά σημεία, ούτως ώστε να «εξουδετερωθούν» οι δυνάμεις που είναι πιστές στον καθεστώς του Χουσεΐν και να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος μιας αντίδρασης με χημικά ή βιολογικά όπλα κατά τόσο των αμερικανικών δυνάμεων όσο και κατά του Ισραήλ. Μια στρατηγική που έχει χαρακτηριστεί υψηλού κινδύνου, καθώς θα εκθέσει τα αμερικανικά στρατεύματα σε σκληρές μάχες με τα επίλεκτα μέλη της Φρουράς του Χουσεΐν, επί εχθρικού μάλιστα εδάφους.