Οσοι άκουσαν τις προχτεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτη, για την ουσία και το περιεχόμενο της φορολογικής μεταρρύθμισης, τα μέτρα της οποίας εξαγγέλθηκαν σε δόσεις (προχτές ανακοινώθηκε η τρίτη δόση), θα νομίσουν ότι και αυτή τη φορά η κυβέρνηση παίρνει μέτρα που στηρίζουν μόνο τα λαϊκά εισοδήματα. Αν πιστέψουμε αυτά που είπε ο Κ. Σημίτης, τότε σύντομα θα δούμε τους βιομήχανους και άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες να διοργανώνουν συλλαλητήρια... «κατσαρόλας», διεκδικώντας... «δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών».

Σύμφωνα με τις προχτεσινές δηλώσεις του Κ. Σημίτη, η κυβέρνησή του με τα μέτρα της πρώτης φάσης «απλοποίησε ριζικά τις φορολογικές διαδικασίες για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις» και με τα μέτρα της δεύτερης φάσης «απλοποίησε και ελάφρυνε ριζικά τις κληρονομιές και τις γονικές παροχές». Οσον αφορά τα μέτρα της τρίτης φάσης της φορολογικής μεταρρύθμισης, ο πρωθυπουργός αποφάνθηκε πως αυτά «ωφελούν τους μισθωτούς και συνταξιούχους, ιδίως τις κατηγορίες που έχουν χαμηλό εισόδημα», αλλά και «τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις».

Με απλά λόγια, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να μειώνει συνεχώς τη φορολογική επιβάρυνση για τα εισοδήματα των εργαζόμενων μισθωτών, συνταξιούχων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ομως, με βάση όσα είπε ο πρωθυπουργός, δεν κάνει τίποτε για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», της «επιχειρηματικότητας», της «παραγωγικότητας» και εν γένει την ικανοποίηση των αιτημάτων που προβάλλουν οι βιομήχανοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες. Εύλογα, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα: Είναι δυνατό να μειώνεται κάθε χρόνο η φορολογική επιβάρυνση για τους οικονομικά ασθενέστερους και ταυτόχρονα οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ και εν γένει ιδιοκτήτες μικρομεσαίων επιχειρήσεων να πληρώνουν χρόνο με το χρόνο περισσότερους φόρους; Είναι δυνατό να μην κάνει τίποτε αυτή η κυβέρνηση για τη μείωση της φορολογίας των κερδών και υπερκερδών του μεγάλου κεφαλαίου και ταυτόχρονα η συμμετοχή των μεγαλοεπιχειρηματιών στα φορολογικά βάρη να γίνεται όλο και πιο συμβολική;

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Εχουν τρελαθεί οι εργαζόμενοι, που όλο και πιο συχνά συναντώνται στους δρόμους του αγώνα, διαμαρτυρόμενοι για τη φορομπηχτική πολιτική της κυβέρνησης, η οποία οδηγεί - μαζί με την εισοδηματική πολιτική λιτότητας - όλο και πιο χαμηλά την αγοραστική τους δύναμη και το βιοτικό τους επίπεδο; ΄Η μήπως έχουν χαζέψει οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, που τα τελευταία χρόνια με ανακοινώσεις και δηλώσεις της ηγεσίας του ΣΕΒ και άλλων μεγαλοεπιχειρηματιών φορέων, χειροκροτούσαν μόνιμα όλα τα φορολογικά - και όχι μόνο - μέτρα της κυβέρνησης;

Στα παραπάνω ρητορικά ερωτήματα την απάντηση τη δίνει η καθημερινή πραγματικότητα. Η ειλικρίνεια των πρωθυπουργικών εξαγγελιών για δήθεν ελαφρύνσεις προς όφελος των μισθωτών, των συνταξιούχων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων έχουν την ίδια βαρύτητα με παρόμοιες εξαγγελίες για φοροελαφρύνσεις που είχαν γίνει στο παρελθόν. Ετσι, ενώ ο Κ. Σημίτης και άλλα στελέχη των κυβέρνησης του νέου και του παλιού ΠΑΣΟΚ μοίραζαν φοροελαφρύνσεις για το λαό, στην πράξη με τα δεκάδες φορολογικά νομοσχέδια που προώθησαν και ψήφισαν στη Βουλή μέχρι σήμερα, το φορολογικό σύστημα, χρόνο με το χρόνο, γίνεται όλο και πιο επαχθές για το λαό και παράλληλα πιο ευνοϊκό για το μεγάλο κεφάλαιο.

Σ' αυτή την κοινή - απλή - αλήθεια συνηγορούν επίσης και τα εξής 5 στοιχεία: Πρώτον, το γεγονός ότι ο ανώτατος συντελεστής φορολογίας των κερδών για τις μεγάλες εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις μειώθηκε από 45% που ήταν (πριν τις πολυάριθμες φοροαπαλλαγές και εκπτώσεις) στα μέσα του 1980 σε 32,5% φέτος και σε ορισμένες περιπτώσεις στο 20%! Δεύτερον, η μείωση του ανώτατου συντελεστή φορολογίας προσωπικών εισοδημάτων από 60% που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '80 σε 45% που είναι σήμερα, γεγονός που ευνοεί τα μεγάλα, κυρίως, εισοδήματα. Τρίτον, η μείωση της προοδευτικότητας που ίσχυε για τη φορολογία των προσωπικών εισοδημάτων με τον περιορισμό του αριθμού των κλιμακίων, από 19 που ήταν τα κλιμάκια και οι συντελεστές το 1980 σε 4 φέτος (όσοι είναι οι συντελεστές και τα κλιμάκια του ΦΠΑ)!. Τέταρτον, η συνεχής διεύρυνση των φοροπρονομίων και των φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο, που ψηφίστηκαν από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 28 χρόνια, παρά τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας. Αυτά τα προβλήματα οι κυβερνώντες τα θυμούνται μόνο όταν πρόκειται να αρνηθούν την ικανοποίηση αιτημάτων των εργαζομένων, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι «δεν αντέχει η οικονομία».

Το πέμπτο στοιχείο είναι το γεγονός ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κάνονα, όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνητικές φορολογικές ρυθμίσεις συναντούσαν πάντα τις αντιδράσεις των εργαζομένων από τη μια και από την άλλη τα ευνοϊκά σχόλια των μεγαλοεπιχειρηματιών και των διαφόρων φορέων, που υπηρετούσαν και υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Επειδή και τα μέτρα της πολυδιαφημισμένης φορολογικής μεταρρύθμισης, που εξήγγειλε η κυβέρνηση Σημίτη, χειροκροτήθηκαν από την ηγεσία του ΣΕΒ και άλλων επιχειρηματικών φορέων, δεν υπάρχει ούτε 1 στα 1.000 κίνδυνος να δούμε τους μεγαλεμπόρους και μεγαλοβιομήχανους στους δρόμους να διαδηλώνουν με... κατσαρόλες ενάντια στο φορολογικό σύστημα.

Αυτή είναι η αλήθεια. Και αυτή την αλήθεια, παρά τα κάποια ανώδυνα μέτρα που εξαγγέλλουν συνήθως παραμονές των εκλογών τα κόμματα εξουσίας για να κάνουν ψηφοθηρία, δεν αναιρούν την κοινή διαπίστωση ότι στα τελευταία 28 χρόνια οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατάφεραν να διαμορφώσουν ένα φορολογικό σύστημα που ισοδυναμεί με φορολογικό παράδεισο για το μεγάλο κεφάλαιο και φορολογική κόλαση για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα.