Η κυβέρνηση με αυτό το ΠΔ συμμορφώνει τη χώρα μας με την οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης 99/70/ΕΚ28/6/1999 «σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνάφτηκε με τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (CES, UNICE και CEEP).

Πρόκειται για μια αντεργατική οδηγία που τη συνυπέγραψε και η γνωστή υποταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (CES) και που και στη χώρα μας τη χαιρέτησαν οι άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις, και κύρια οι προσκείμενες στο ΣΥΝ.

Βασικός στόχος αυτής της οδηγίας είναι η νομιμοποίηση όλων των «σύγχρονων» εργασιακών σχέσεων, που αντιστοιχούν στις «σύγχρονες» εργασιακές ανάγκες - ευελιξίας, ελαστικότητας, μερικότητας κλπ - και οδηγούν στην υπερεκμετάλλευση του εργαζόμενου, προσπορίζοντας νέα κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο.

Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της οδηγίας εφαρμόζεται -φραστικά μόνο- η αρχή της μη διάκρισης, όσον αφορά στους όρους εργασίας των εχόντων σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου με εκείνους που έχουν σχέση εργασίας αορίστου χρόνου. Και λέμε φραστικά, γιατί υπάρχουν τέτοιες και τόσες εξαιρέσεις, καθώς και υπερδικαιοδοσίες, στον εργοδότη που κάνουν γράμμα κενό τα περί ισότητας και μη διάκρισης.

Το πότε θα συντρέχουν δικαιολογητικοί λόγοι και το πότε θα συντρέχουν «αντικειμενικοί» λόγοι θα το καθορίζουν πάντα τα συμφέροντα του εργοδότη. Ετσι, οι εξαιρέσεις θα γίνονται κανόνας.

Με το άρθρο 5 του σχεδίου Π.Δ. θεσμοθετείται η απεριόριστη ανανέωση συμβάσεων ορισμένου χρόνου με το πρόσχημα της ύπαρξης πραγματικών λόγων ή λόγω της φύσης της απασχόλησης, που «δικαιολογούν» τέτοια εργασιακή σχέση. Στη βάση αυτή, αραδιάζει 11 περιπτώσεις που αναφέρονται σε «πραγματικούς» λόγους μεταξύ αυτών και το «είδος και τη δραστηριότητα του εργοδότη»!!! Και άλλες 12 που αναφέρονται στη φύση της απασχόλησης μεταξύ αυτών και τα οπτικοακουστικά επαγγέλματα κινηματογράφου, ραδιοφωνίας, τηλεόρασης κλπ.

Παρακάτω στο ίδιο άρθρο, απαγορεύεται η σύναψη συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου για την αντικατάσταση απολυθέντων, μόνο όμως στην περίπτωση που έχουμε ομαδικές απολύσεις και μόνο για διάστημα 3 μηνών από την απόλυση. Στην περίπτωση που έχουμε μεμονωμένες ατομικές απολύσεις επιτρέπεται η σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου, και βέβαια όταν περάσει το τρίμηνο επιτρέπονται τέτοιες συμβάσεις, σε αντικατάσταση και ομαδικών απολύσεων.

Αλλά, σύμφωνα και με την παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου, η μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου γίνεται άπιαστο όνειρο.

Μια τέτοια μετατροπή μπορεί να γίνει μόνο αν ο εργαζόμενος συμβασιούχος ορισμένου χρόνου ανανεώνοντας τις συμβάσεις, κλείσει 2ετία εργασίας στον ίδιο εργοδότη και αν μέσα σε αυτή τη 2ετία δεν υπερβεί τις τρεις ανανεώσεις των διαδοχικών συμβάσεων, και αν το χρονικό διάστημα ανάμεσα στις ανανεώσεις δεν υπερβεί τις 20 μέρες!!!

Με όλα αυτά μόνο θεωρητικά μπορεί να γίνει μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου.

Ενόψει δε και των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να εκβιάσει ξανά συνειδήσεις, με τη συνευθύνη όλων αυτών των συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και πρωταρχικά του ΣΥΝ, που χαιρέτισαν ανεπιφύλακτα την προαναφερόμενη ευρωενωσιακή οδηγία της εργασιακής υποταγής στις ορέξεις του κεφαλαίου.

Ομως, για την εργατική τάξη, το δικαίωμα στη σταθερή μόνιμη εργασία είναι αδιαπραγμάτευτο, και δεν επιτρέπεται να γίνεται αντικείμενο εκβιασμών και εξαγοράς συνειδήσεων. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με επικεφαλής το ΠΑΜΕ, μάχεται και θα συνεχίσει να μάχεται υψώνοντας μέτωπο με όλους τους εργαζόμενους για μόνιμη σταθερή εργασία για όλους με μείωση του εργάσιμου χρόνου σε ημερήσιο, συνεχές 7ωρο μέσα σε συνεχές εβδομαδιαίο 5ήμερο των 35 ωρών και με αύξηση του μηνιαίου μισθού στις 350.000 δρχ. Στην κατεύθυνση αυτή επιβάλλεται και η άμεση νομιμοποίηση των συμβασιούχων, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Τον αγώνα αυτό οι ταξικές δυνάμεις τον εντάσσουν σε συνολικό αγώνα που θα δημιουργεί τους όρους και τις προϋποθέσεις για τη συνολική ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής του κεφαλαίου, που γεννά και εντείνει την εξαθλίωση και την καταρράκωση της αξιοπρέπειας του εργαζόμενου.

Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να δίνεται σε όλα τα επίπεδα. Οι εργαζόμενοι και με την ψήφο τους τώρα στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές θα πρέπει να καταδικάσουν πολιτικά την κυβέρνηση και όλες τις άλλες ευρωενωσιακές πολιτικές δυνάμεις, που με παραλλαγές βέβαια προωθούν τις αντεργατικές επιλογές του κεφαλαίου.