Κάποτε όλα έμοιαζαν... ιδανικά. Το χρήμα έρεε άφθονο, τα συμβόλαια έπαιρναν την ανηφόρα και παιδιά μόλις δυο δεκαετιών Μαΐων έλυναν το πρόβλημα της ζωής τους αρκεί να έβαζαν πολλές φορές την μπάλα σε ένα καλάθι. Οι γειτονιές γέμισαν με μπασκέτες και παιδιά που έκαναν όνειρα σε χρώμα... πορτοκαλί. Ονειρα που είχαν να κάνουν με λεφτά, δημοσιότητα και γενικότερα ό,τι πρόσφερε το λεγόμενο «σταρ σίστεμ». Ακόμα και οι φιέστες των εκάστοτε πολιτικάντηδων είχαν αλλάξει μορφή. Μπάλες μπάσκετ μοιραζόταν σαν... καραμέλες στα σχολεία, οι εξαγγελίες για ανεύρεση ταλέντων, λειτουργία ακαδημιών, ερχόταν με τη μορφή «χιονοστιβάδας» και νέα γήπεδα εγκαινιάζονταν το ένα μετά το άλλο. Τα πάντα έμοιαζαν μαγικά. Σαν ένα παραμύθι που όλα λειτουργούσαν... επαγγελματικά όπως έλεγαν οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» και άκρως καπιταλιστικά όπως θα συμπληρώναμε εμείς. Κάπως έτσι λοιπόν, με λίγες μόνο γραμμές, μπορεί να περιγραφεί η κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ τη δεκαετία του '90. Ομως αυτό το παραμύθι δεν είχε το ευτυχισμένο τέλος που θα περίμεναν κάποιοι. Το αντίθετο μάλιστα. Το φινάλε της ιστορίας αποδεικνύει περίτρανα και το απόλυτο κενό που υπήρχε μέσα από το ωραίο περιτύλιγμα, όπου επιμελώς οι εκάστοτε υπεύθυνοι όλα αυτά τα χρόνια φρόντιζαν να τυλίγουν το άθλημα του μπάσκετ.

Σήμερα λοιπόν τα πάντα άλλαξαν. Οι «καλοί» πλούσιοι και κουβαρντάδες δεν υπάρχουν πια. Ηρθαν, είδαν, κέρδισαν και έφυγαν (σας θυμίζει ίσως κάτι από Σοφοκλέους μεριά). Οπως δεν υπάρχουν και τα λεφτά ούτε καν για τις μετακινήσεις των ομάδων. Οι ελληνικές όσο και γενικότερα οι ευρωπαϊκές ομάδες ψάχνουν πλέον το χρήμα, που είχαν συνηθίσει να βλέπουν, με το... φακό. Τελευταίο παράδειγμα προς επιβεβαίωση των παραπάνω η περίπτωση της μιας θέσης που χάθηκε για τη χώρα μας στη διοργάνωση της Ευρωλίγκα. Ο Ηρακλής που την κατείχε ειδοποίησε ότι αδυνατεί να συμμετάσχει λόγω οικονομικών προβλημάτων, ενώ ο Πανιώνιος που κλήθηκε σαν επιλαχών δεν έδειξε να πολυνοιάζεται. Πού καιρός για έξοδα δηλαδή (μετακίνηση, διαμονή πριμ κλπ.)...

Οι εκάστοτε παράγοντες που ασχολήθηκαν για εμπορικούς λόγους με το άθλημα έχουν πάρει προ πολλού το δρόμο τους αφήνοντάς το στη μοίρα του. Μια μοίρα που είναι γεμάτη με μαύρες τρύπες που οι ίδιοι δημιούργησαν. Αλλα τι τους νοιάζει. Ως γνωστό, άλλοι θα δώσουν τις λύσεις και φυσικά άλλοι θα πληρώσουν για αυτούς. Οπως γίνεται πάντα δηλαδή.