«Είμαστε γυναίκες εργαζόμενες, καθαρίζουμε δημόσια σχολεία, μια δουλιά που αφορά την υγιεινή και την καθαριότητα. Οι αποδοχές μετά από 10-15 χρόνια δουλιάς 132.000 το μήνα. Πληρωνόμαστε με την αίθουσα, δε δικαιούμαστε δώρα Χριστουγέννων - Πάσχα, επίδομα αδείας, δεν έχουμε το δικαίωμα να μπούμε στο ταμείο ανεργίας κατά τη δίμηνη διακοπή μας το καλοκαίρι, κάθε έκτακτη υπηρεσία δεν πληρώνεται. Θεωρούμαστε εργολάβοι κατ' αποκοπή, λόγω της ειδικής σύμβασης που υπογράφουμε».

Αυτά και μόνο τα λόγια της Μ. Ζαφειρίου, καθαρίστριας Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης, αρκούν ίσως για να ειπωθούν όλα. Κι όμως υπάρχει και συνέχεια:

Σκυτάλη στην Γεωργία: «Το κράτος δε μας συμμερίζεται. Πού είναι το ενδιαφέρον για την καθαριότητα των σχολείων, των Τεχνικών Λυκείων, των χώρων που μορφώνονται τα παιδιά μας; Δουλεύω σε Γυμνάσιο του Παλαιού Φαλήρου, καθαρίζω 15 αίθουσες και παίρνω περίπου 135.000 δρχ. Πρέπει σε διάστημα 5 με 5,5 ώρες να καθαρίσω τις αίθουσες. Τα γραφεία, τους διαδρόμους, το προαύλιο, τις τουαλέτες, δεν τις πληρώνομαι. Οπως καταλαβαίνετε μιλάμε για πολλά τετραγωνικά μέτρα που χρειάζονται καθημερινά, καλό καθάρισμα. Ετσι θ' αναγκαστώ πολλές φορές να δουλέψω και Κυριακή. Ρωτάω την κυβέρνηση, γιατί από τη μία τυπικά έχουμε προσληφθεί για μερική απασχόληση κι από την άλλη, εκτελούμε καθήκοντα καθαρισμού πλήρους 8ωρης κι αμειβόμαστε το μισό;». «Ξέρετε ότι αν αρρωστήσουμε, δε δικαιούμαστε να καθίσουμε για να μην μας απολύσουν; Οταν έσπασα το πόδι μου στη δουλιά, αναγκάστηκα να πληρώσω συνάδελφο, για να έρθει στη θέση μου», συμπληρώνει.

«Δεν είμαστε ζητιάνες, λέει, η Κατερίνα, καθαρίστρια σε νηπιαγωγείο, είμαστε εργαζόμενες. Εχουμε οικογένειες και παιδιά, μετά τη δουλιά πρέπει να πάμε σπίτι μας να καθαρίσουμε κι εκεί, να διαβάσουμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Δε θέλουμε ν' αναγκάζουν τα παιδιά να φέρουν 170 δρχ. για να μαζέψουν το δώρο των Χριστουγέννων. Είμαστε εργαζόμενες σαν όλους, έχουμε εργασιακά δικαιώματα». Η Μ. Γιάννου, 30 χρόνια καθαρίστρια στο ίδιο σχολείο, με μισθό 110.000 δρχ., μας λέει, «σκληρή δουλιά με ευθύνη, επικίνδυνη για την υγεία, ορθοστασία, προβλήματα στα χέρια, στη μέση, μας κατατρέχει το άσθμα από τη μυρωδιά των απορρυπαντικών και η πίεση από τη μεριά των αρμοδίων για να βγει μια δουλιά που δεν πληρώνεται ούτε στο ελάχιστο και χρειάζεται χέρια. Πολλές φορές, συνεχίζει, σπάμε πόδια, χέρια, δεν υπάρχει όμως καμία προστασία».

Τα παραπάνω λόγια ειπώθηκαν στη συνέλευση του Σωματείου των Καθαριστριών Δημοσίων Σχολείων Αθήνας την περασμένη Κυριακή. Συμπέρασμα, η απαξίωση της δουλιάς τους, η απουσία αναγνώρισης και σεβασμού της προσφοράς τους, γιατί όπως είπε μία εργαζόμενη «επειδή αυτή η δουλιά θεωρείται εύκολη γιατί την κάνουμε και στο σπίτι, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να πληρώνεται ή να της δίνεται η πραγματική της αξία».