«Την πρωτοβουλία στο θέμα του Ιράκ πρέπει να αναλάβει ο ΟΗΕ». Τη δήλωση αυτή επανέλαβε, για πολλοστή φορά, ο Γ. Παπανδρέου. Δήλωση, η οποία μεταδόθηκε από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, συνοδευόμενη από σχόλια, που την ερμήνευαν ως αντίθεση της ελληνικής κυβέρνησης σε μια μονομερή αμερικανική στρατιωτική επίθεση στο Ιράκ και άρνηση στον πόλεμο γενικώς. Και σε ό,τι αφορά το πρώτο, είναι κατανοητό. Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, όμως, από πού εξάγεται αυτή η άρνηση στον πόλεμο;

Και το θέμα, βέβαια, δε βρίσκεται κυρίως στα όποια λαθεμένα σχόλια κάποιων δελτίων ειδήσεων, αλλά στο ποια είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, απέναντι στο ενδεχόμενο του πολέμου. Πολύ περισσότερο, όταν και η ίδια εκτιμά, ότι το ενδεχόμενο αυτό είναι περισσότερο κι από πιθανό, όπως παραδέχεται ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Τ. Γιαννίτσης, σε συνέντευξή του στο προχτεσινό «Βήμα». Τι κάνει, λοιπόν, η κυβέρνηση και τι στάση κρατά, στα διεθνή φόρα και στον ΟΗΕ; Λέει ένα ξεκάθαρο και σταράτο «όχι στον πόλεμο» ή ψάχνει - μαζί με τους κοινοτικούς εταίρους της - να βρει τρόπους και προσχήματα «νομιμοποίησής» του; Δυστυχώς, κάνει το δεύτερο, όπως καταλαβαίνει ο καθένας.