Μη αναμενόμενη ήταν η νίκη των Σοσιαλδημοκρατών στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, που παρά την «οδυνηρή υποχώρηση» των δυνάμεών τους, θα μπορέσουν να κυβερνήσουν εκ νέου με τη βοήθεια των Πρασίνων, που τελικά αποδείχτηκαν οι μόνοι νικητές των γενικών εκλογών.

Ουσιαστικά, πάντως, το μεγάλο «ευχαριστώ», ο Γερμανός καγκελάριος το οφείλει σε μέρος του μονοπωλιακού γερμανικού κεφαλαίου, που τελικά έδωσε το «πράσινο φως» στο Σρέντερ για ένα και μόνο λόγο. Δεν επιθυμεί έναν πόλεμο κατά του Ιράκ, με δεδομένα που έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων, αποκλειστικά από τις ΗΠΑ.

Εξάλλου, έχουν επενδύσει όχι μόνο στο Ιράκ, αλλά και σε όλη την περιοχή. Συνεπώς, σε περίπτωση που αρθούν οι κυρώσεις θα θησαυρίσουν. Για ποιο λόγο λοιπόν να επιθυμούν μία αναδιανομή της πίτας, που δεν είναι άλλη από τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου του ίδιου του Ιράκ, αλλά και της περιοχής; Εκτός και εάν αλλάξουν τα δεδομένα.

Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο στήριξαν τον Σρέντερ και τον «κοκκινοπράσινο» κυβερνητικό συνασπισμό, ο οποίος διατηρεί ακόμη, δηλαδή μέχρι σήμερα, τις αντιρρήσεις του, συντηρώντας τη «διένεξη» μεταξύ των δύο κυριότερων δυνάμεων εντός της βορειοατλαντικής συμμαχίας τα τελευταία 53 χρόνια, της Γερμανίας και των ΗΠΑ.

Οσο για τον Σρέντερ θεωρείται βέβαιο, όπως και στην πρώτη του θητεία έτσι και τώρα, θα προωθήσει όλα τα συμφέροντα, με τον «καλύτερο δυνατό τρόπο», του γερμανικού κεφαλαίου...