Δεν υπάρχει καλό ή κακό, αυτά περνάνε στη σκιά. Δείτε πώς συμπεριφέρεται ο ίδιος ο δήμαρχος. Είναι γεωμέτρης στις κινήσεις του. Το στρατηγείο του είναι εγκατεστημένο εκεί που δοκιμάζεται η Αθήνα. Ο ίδιος αστράφτει πάντα μπροστά στα φλας και στήνει με επιμέλεια το σκηνικό του. Ξέρει πού βρίσκεται χωρίς να ξέρει πού πατάει. Γιατί εκεί που πατάει και δε βλέπει είναι το πίσω μέρος του δημαρχιακού μεγάρου, όπως το αποκαλεί, όπου ό,τι ώρα και να πάει κανείς βλέπει όχι μόνο χρήστες που παίρνουν τη δόση τους, αλλά και όλη την ανθρώπινη δυστυχία που συγκεντρώνεται εκεί.

Ο ουδέτερος άνθρωπος δεν πρέπει να βλέπει, η αλήθεια γι' αυτόν δεν είναι θέμα όρασης. Αλλά ακόμα κι αν μια φορά δει- στην καλύτερη των περιπτώσεων - αν, δηλαδή, ο ουδέτερος άνθρωπος παρακολουθήσει έναν χρήστη να παίρνει τη δόση του, είναι σίγουρο πως για το μόνο που θα τον παρακαλέσει είναι, μετά το τέλος της χρήσης, σαν σωστός Ευρωπαίος, να πετάξει την ένεσή του σ' ένα καλάθι αχρήστων, για να μη ρυπάνει το δρόμο.

Αναρωτιέμαι αν ο κόσμος βλέπει πως, ερήμην της Εκκλησίας και του γυαλιστερού καρτούν που την εκπροσωπεί, οι δικοί μας άγιοι, οι διακόσιοι της Καισαριανής, κατεβαίνουν την κλίμακα του Σιναΐτη και μας δίνουν το φιλί της ζωής. Αυτοί προκάλεσαν και προκαλούν το σκάνδαλο της ορθοστασίας μας και μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε μέσα στον αόριστο χρόνο. Τη δύναμη να συνεχίζουμε μέσα στο κοιμητήριο, αυτό εξάλλου δε θέλουν;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καισαριανή. Είμαι γι' αυτό ιστορικά μνησίκακος. Χρωστάω, λοιπόν, μια απάντηση από εκείνη τη νύχτα της επίσκεψης Κλίντον. Αυτό που με ενόχλησε βαθιά ήταν η δήλωση ενός μεγαλόσχημου δημοσιογράφου ότι δυστυχώς η Αθήνα, εκείνο το βράδυ, θύμιζε Ιράν. Γυρνάω κι εγώ ανάποδα τη μικρή του αλήθεια μπροστά σε μια μεγάλη ομορφιά. Του χαρίζω τα ονόματα του Ισπαχάν και των μεγάλων ποιητών Ελ Γκαζαλί, Ομάρ Καγιάμ και Μελβανά Τζελαλουντίν Ρούμι.