Η άφιξη στα Τέμπη είναι όπως πάντα μαγευτική, αλλά αν ο σύγχρονος ταξιδιώτης έχει την υπομονή να μείνει λίγο περισσότερο από ό,τι απαιτεί ένα βιαστικό κερί στο προσκύνημα της Αγίας Παρασκευής και μια γερή δόση φαγητού στο παρακείμενο εστιατόριο, τότε απεκδύεται το ρόλο του τουρίστα και γρήγορα γίνεται περιηγητής. Ανακαλύπτει μιαν άλλη πραγματικότητα και αποκτά την επιθυμία να ξανακάνει τη διαδρομή από το χώρο στάθμευσης μέχρι και το ποταμόπλοιο - ναι, σωστά διαβάσατε - που σας ταξιδεύει έναντι μικρής αμοιβής στα 4,5 χιλιόμετρα του μοναδικού πλωτού τμήματος του Πηνειού ποταμού.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Αφού καταφέρετε να περάσετε μέσα από τα μαγαζάκια - παράγκες με το ετερόκλητο εμπόρευμά τους, αφού επισκεφθείτε τις άθλιες τουαλέτες και δεν παρατηρήσετε την ...ανθρώπινη παρέμβαση στο περιβάλλον και τα ατάκτως ερριμμένα τσιμέντα ή την ελληνική κοιλιοδουλία, αφού λοιπόν αγνοήσετε όλα αυτά, μπορείτε επιτέλους να θαυμάσετε έναν πραγματικά σπάνιο βιότοπο.

Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη, η περισσότερο αθέατη, που κάνει την εμφάνισή της μόνο με μερικές κίτρινες χειρόγραφες πινακίδες, είναι μια διαδρομή που παρακάμπτει όλη αυτή την ασχήμια: Ανακαλύπτεις ένα πλοίο, ένα ποταμόπλοιο για την ακρίβεια, το «Πλοίο της αγάπης», ή στην αγγλική «Love boat», το πρώτο και μοναδικό στον ελλαδικό χώρο, που άρχισε τα ταξίδια του στις 19 Ιουνίου του 1988. Το όνομά του δε σε παραπέμπει στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά, αλλά στον έρωτα του Απόλλωνα για τη Δάφνη.

Ο δρόμος προς την προβλήτα χωμάτινος, η προβλήτα ξύλινη, μικρή, ανθρώπινη, το πλοίο παραδοσιακό, γνώριμο, και η παρουσία του καπετάνιου, του κ. Νικολάου Τσιρίκα, ακόμα πιο συγκινητική· η απλότητα εναλλάσσεται με τη μαγεία. Και τότε εσύ δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς από την προσπάθεια αυτού του ανθρώπου που μοχθεί καθημερινά για να απομακρύνει την περιβάλλουσα ασχήμια και τη ρύπανση. Με προσοχή τον ακούς να σου μιλάει για τα ψάρια του Πηνειού, για τις δυσκολίες κάθε άνοιξης, όταν βουτάει στα νερά για να μετακινήσει τους κορμούς που φράζουν το διάβα του πλοίου, για την ιστορία του προσκυνήματος της Αγίας Παρασκευής και την προσφορά των ανδρών του Λαρισαϊκού Σιδηροδρόμου, ή την αυτοθυσία των Ελλήνων στα Τέμπη κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη μέση περίπου της διαδρομής συναντάμε τον μαρμαρωμένο Απόλλωνα, που στέκει σαν βράχος πια, σε ύψος περίπου 25μ. στην πλευρά του Ολύμπου, εκεί που σήμερα πετάει το σπάνιο είδος της μπλε πεταλούδας. Ο μύθος λέει ότι ο ερωτοχτυπημένος θεός μαρμάρωσε μετά τη «δενδροποίηση» της αγαπημένης του Δάφνης, κόρης του Πηνειού, αφού πρόλαβε να χτίσει το πρώτο μαντείο της Ελλάδας στη θέση Βάρδα κοντά στη σημερινή γέφυρα Λαναρά που βρίσκεται λίγο πιο κάτω.

Το ταξίδι στον Πηνειό φτάνει στο τέλος του. Κι εσύ, όσο κι αν μερικοί συνταξιδιώτες σου σ' αυτά τα 4,5 χιλιόμετρα της πλωτής διαδρομής αναπολούν το Σηκουάνα με τα μεγάλα ποταμόπλοια και τα φουά-γκρα που σερβίρουν - ναι, ειπώθηκε κι αυτό - νιώθεις μιαν ακαταμάχητη γοητεία γι' αυτόν τον «άλλο», τον πραγματικό Πηνειό, που σου τον δίδαξε ένας απλός άνθρωπος.

Καθώς το «Πλοίο της αγάπης» επιστρέφει στην προβλήτα, ακούς τη φωνή του καπετάν Νικόλα να σου δίνει αναλυτικότατες οδηγίες για την ασφαλή σου έξοδο.

Αφήνω τα Τέμπη σκεπτόμενος. Στη μνήμη και στη φωτογραφική μου μηχανή έχουν καταγραφεί εικόνες που δε θα αντικρίσετε ποτέ, αν δε γνωρίσετε από κοντά αυτόν τον τόπο και τον καπετάνιο του, που ταξιδεύει στο παρόν, διδάσκει το παρελθόν και έχει ανάγκη την κινητοποίησή μας για τη διασφάλιση του μέλλοντος.