Αν και εκπαιδευτικός, εδώ και χρόνια ο Μάνος Λουκάκης, αποφάσισε «δεν αναβάλλω πλέον σφάλματα/ θα σπεύδω,/ στην τσέπη πικραμύγδαλα υπολόγισα». Αποφάσισε να αφοσιωθεί στην - τόσο... άπορη στις μέρες μας - ποίηση. Φέτος κυκλοφόρησε μια ακόμη συλλογή, τιτλοφορημένη με το πικρόγευστο ποίημα «Η ρομάνς της μοδίστρας» (Καστανιώτης). Η ποίηση, για μερικούς ανθρώπους, είναι η εσώτατη ανάγκη. Είναι το «πάλεμά» τους με βιώματα, μνήμες, ιδέες, αγώνες, πόθους, πάθη, συναισθήματα, εικόνες, ανθρώπους. «Πάλεμά» τους και με το λόγο, που «συστρέφει τ' όνειρο στην πιο αιχμηρή γωνία». Γιατί «Κομμάτια τσίγκος είναι τα ποιήματα/ Για να γλιστράει το δάκρυ σαν/ Αχρείαστος ολότελα χρησμός». Για «Ν' αρμαθιάζει ερημίες μεγάλες και σκότη αυγής».

Σ' αυτή τη συλλογή ο Μ. Λουκάκης, εκτός από τα «πικραμύγδαλα» της δικής του ποιητικής ανάγκης, «κοινωνεί» ο ίδιος - και τον αναγνώστη - με άλλους ποιητές. Λ.χ. «Το μαρς του ονείρου» το αφιερώνει στον άδικα ξεχασμένο Γιώργο Σαραντάρη. Κι αλλού με λέξεις ή με στιχουργικά σπαράγματα ποιημάτων «προσκυνητικά» μνημονεύει άλλους ποιητές, λ.χ. τους Βάρναλη, Λειβαδίτη, Καρυωτάκη, Καββαδία. Αισθαντικός, υπονοηματικός, μελαγχολικός, αλλά και αισιόδοξος ο Μ. Λουκάκης ξέρει ότι «Εν' άλγος είναι να φροντίζεις τη διάρκεια των στίχων». «Αλγος», όμως, αναπόφευκτο, καθώς και του «σώματός του η άκρη διεξάγει ποίηση».