Σταμάτα, γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά... Μια στερεότυπη φράση από άλλες εποχές, που η τρομοκρατημένη κοινωνία φοβόταν ακόμα και «θόρυβο» από τη σκέψη της... Μάθαινε, ως ένα βαθμό, να μη σκέφτεται ελεύθερα, αφού δεν μπορούσε να εκφραστεί ελεύθερα. Μάθαινε να προσέχει και, άρα, να μην είναι, σε καμιά περίπτωση, ο εαυτός της, ή, σωστότερα, αυτό που θα ήθελε, να είναι ο εαυτός της. Αποτέλεσμα; Εβλεπε τα ίδια τα παιδιά της, να κοινωνικοποιούνται, όχι μόνο στο δεδομένο γενικό φόβο, αλλά και με δεδομένο το λειψό - διαστρεβλωμένο εαυτό, που τους έδινε. Φυσικά, υπήρχαν οι εξαιρέσεις του αγωνιστή γονιού ή του θαρραλέου δάσκαλου, όμως, ακόμα και όταν το τίμημα δεν ήταν οι πολύ γνωστές συνέπειες (συλλήψεις, φυλακίσεις, απολύσεις κ.ά.), πάλι η ανάπτυξη του ανθρώπου ήταν λειψή, αφού η γενική κοινωνική συνείδηση, η ατμόσφαιρα, που επικρατεί, παίζει πάντα το ρόλο της.

Εκεί θέλουν να μας γυρίσουν. Με άλλοθι την «ασφάλεια», εισάγουν το λεγόμενο «αστυνομικό της γειτονιάς», που ενεργοποιεί, έτσι και αλλιώς, όλους αυτούς τους παλιούς, αόριστους και γι' αυτό πιο αποτελεσματικούς, φόβους. Ακόμα και όταν με αξιοπρέπεια επιλέγεις να μην έχεις ούτε την «καλημέρα» του αξιωματικού, που θα χρεωθεί τη γειτονιά σου, σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να νιώθεις ασφαλής. Ούτε καν οχυρωμένος στην προσωπική σου ζωή και τα γούστα σου, αφού ο ρόλος του θα είναι, να διεισδύει ακριβώς παντού και σε όλα.

Ισως, αυτή είναι και η κύρια επιδίωξή τους. Δεν τους ενδιαφέρει, ίσως, τόσο πολύ η σχετική πληροφορία, που θα συλλέξουν και η πολύ σχετική αποτελεσματικότητά της. Πιο πολύ, αποβλέπουν «να μας βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι...». Να λειτουργούμε με τον τρόμο τους και, άρα, ακόμα και ασυνείδητα, να λέμε και να κάνουμε αυτό που τους αρέσει, ή, ακόμα χειρότερα, αυτό που πιστεύουμε πως τους αρέσει... Εχει κλίμακες αυτή η τρομοκρατική επίδραση. Από το να επιδιώκεις να γίνεσαι όσο ασήμαντος γίνεται για να μην τραβήξεις την προσοχή, έως να περνάς πληροφορίες για τον γείτονα «ασυνείδητα», καθώς θα μιλάς για το ποδόσφαιρο με τον κοινωνικότατο αστυνομικό της γειτονιάς. Αυτό το χατίρι δεν μπορεί να τους γίνει. Τούτος ο λαός κέρδισε τη δυνατότητά του να σκέπτεται, να οργανώνεται, να αγωνίζεται, να οικοδομεί την προσωπικότητά του, με πολλές θυσίες και πολύ αίμα. Δεν μπορούμε να παραδώσουμε τη ζωή μας, την ίδια τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, στο «φιλικό» αστυνομικό της γειτονιάς.