Πόσο θα 'θελα το νέο έτος να με βρει αλλού. Πού; Οπουδήποτε. Μικρές και μεγάλες αποδράσεις ονειρεύομαι, ταξίδια πραγματικά και ονειρικά θέλω να κάνω. Πώς; Με κάθε τρόπο. Ομως, μονάχα ένα ποίημα μπορεί να με παρασύρει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και να με βοηθήσει να δραπετεύσω. Να πάω ψηλά, να αναπνεύσω, να μυρίσω τα άνθη, να ακούσω τα αηδόνια, να δω τον ήλιο από κοντά χωρίς να καώ, να σκαρφαλώσω στη σελήνη, για να αγναντεύσω τη Γη από κει.

Διαβάζω τη νέα συλλογή ποιημάτων της Μόλλης Βότση: «Ταξίδι στ' όνειρο». Και ξαφνικά νιώθω ότι είμαι απελεύθερη, ότι πετώ, ότι ονειρεύομαι, ότι ταξιδεύω. Ελάτε μαζί μου. Ουδέν ταχύτερον του στίχου...

«Πάμε να φύγουμε απ' τον τόπο αυτόν/ που τώρα πια δεν τον αναγνωρίζω/ από το σκοτεινό βασίλειο των μηχανών/ και των κλειστών μοναχικών ανθρώπων/ με τις τσέπες και τις αδειανές καρδιές/ που σέρνονται στη γη με βήμα κουρασμένο/ χωρίς ψυχή/

...των θλιβερών σκιών που δήθεν αγαπούν, ανασαίνουν/ που δήθεν κλαίνε, ονειρεύονται, ερωτεύονται/ που δήθεν ζουν.

Πάμε να φύγουμε απ' την πόλη αυτή/ μακριά απ' τον άχαρο ουρανό το γκρίζο/ σε μια βουνοκορφή να δούμε την ανατολή, να ακούσουμε να τραγουδούν τ' αηδόνια/ και με ηλιαχτίδες, αγριολούλουδα κι αστροφεγγιές να φτιάξουμε τον όμορφο δικό μας κόσμο/ από την αρχή/

Κι άσε τους άλλους χαμηλά μέσα στην πλάνη τους να αργοπεθαίνουν/ και να νομίζουνε πως ζουν, πως ονειρεύονται, πως αγαπούν».