Οι διαφαινόμενοι απώτεροι στόχοι των Αμερικανών για το βόρειο τμήμα της Κορεατικής Χερσονήσου δεν αποτελούν ευφάνταστο δημοσιογραφικό «σενάριο». Ακόμη και η δυνατότητα απόκτησης πυρηνικών όπλων απ' τη ΛΔ Κορέας είναι για τις ΗΠΑ απειλή, γιατί κάτι τέτοιο θα κάνει ιδιαίτερα ρηξικέλευθο, επικίνδυνο και ουδόλως αρεστό στους συμμάχους τους το σχέδιο για μερική ή «ριζική αναμόρφωση» του γεωπολιτικού πεδίου στο βόρειο τμήμα της Κορεατικής Χερσονήσου. Είναι χαρακτηριστικό, σ' αυτό το σημείο, να επισημανθεί η αποκάλυψη που έκαναν σε άρθρο τους (πρώτο δεκαήμερο Δεκέμβρη) στην «Ουάσιγκτον Ποστ» δύο πρώην υπουργοί της κυβέρνησης του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον. Ο πρώην υπουργός Αμυνας, Γουίλιαμ Πέρι και ο υφυπουργός Αμυνας Αστον Κάρτερ αποκάλυψαν πως με αφορμή κατασκοπευτικές δορυφορικές φωτογραφίες απ' τον πυρηνικό σταθμό της ΛΔ Κορέας στο Γιονγκμπιόν, που κατέγραφαν ενεργειακή «υπερπαραγωγή» (όπερ «μεταφράστηκε» ως ένδειξη δυνατότητας για κατασκευή πυρηνικών όπλων...), το στρατηγικό επιτελείο της κυβέρνησης Κλίντον μελετούσε πυρετωδώς το πρώτο εξάμηνο του 1993 τη δυνατότητα «προληπτικής στρατιωτικής επέμβασης χειρουργικού τύπου» στο Γιονγκμπιόν!

Τελικά, η απόφαση για στρατιωτική επέμβαση στη ΛΔ Κορέας δεν ελήφθη, γιατί η κυβέρνηση Κλίντον υπολόγισε πως κάτι τέτοιο θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερες απώλειες απ' το προσδοκούμενο κέρδος. Αυτό, με βάση δύο τινά: Αφ' ενός πως μεταξύ της «αποστρατιωτικοποιημένης» ζώνης στη μεθόριο Νότιας Κορέας - ΛΔ Κορέας υπάρχει μία απ' τις μεγαλύτερες πυριτιδαποθήκες του πλανήτη, αφ' ετέρου εξαιτίας του διόλου ευκαταφρόνητου πυραυλικού οπλοστασίου της Πιονγιάνγκ. Εκτιμήθηκε, δηλαδή, πως μία «προληπτικού χαρακτήρα στρατιωτική χειρουργική επέμβαση» κατά της ΛΔ Κορέας θα σήμανε αυτόματα τη χρήση βορειοκορεατικών πυραύλων τύπου «Σκουντ» (που μπορούν να προκαλέσουν μεγάλα πλήγματα στον πληθυσμό των 10.000.000 της Σεούλ και στις αμερικανικές βάσεις της Ν. Κορέας) και των βορειοκορεατικών πυραύλων «Νοντόνγκ» (που ελέγχθηκαν κατά τη διάρκεια δοκιμής το '98 και έχουν αποδεδειγμένα τη δυνατότητα καταφοράς πλήγματος στην Ιαπωνία)...

Κάπως έτσι, και υπό τις τότε πιέσεις συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή, η Ουάσιγκτον προχώρησε στη σύναψη της συμφωνίας του '94 με τη ΛΔ Κορέας, θεωρώντας πως η υποχρέωση της χορήγησης αμερικανικής βοήθειας σε τρόφιμα και καύσιμα αφ' ενός δε θα κόστιζε πολλά, αφ' ετέρου θα «εξαρτούσε» τρόπον τινά τη ΛΔ Κορέας. Απ' την άλλη (σύμφωνα με το άρθρο των Πέρι και Κάρτερ) η υπόσχεση της κυβέρνησης Κλίντον για την κατασκευή δύο σύγχρονων πυρηνικών σταθμών ενέργειας στη ΛΔ Κορέας δόθηκε με την προσμονή(!) πως η κυβέρνηση της χώρας θα κατέρρεε μέσα σε δύο το πολύ τρία χρόνια και ως εκ τούτου θα ματαιωνόταν εκ των πραγμάτων η συγκεκριμένη υποχρέωση... Βέβαια, παρά τις προσδοκίες της Ουάσιγκτον, η κυβέρνηση της ΛΔ Κορέας δεν κατέρρευσε... Αλλά οι Αμερικανοί (είτε επί Προεδρίας Κλίντον, είτε επί Μπους) εξακολουθούν να κωλυσιεργούν στην κατασκευή των δύο πυρηνικών σταθμών με κάθε λογής προσχήματα... Οπερ εξηγεί γιατί περίπου οκτώ χρόνια μετά τη συμφωνία του '94, η κατασκευή των δύο πυρηνικών σταθμών ελαφρού ύδατος παραμένει στο στάδιο της... θεμελίωσης των κτιρίων!