Ωστόσο, τα Χριστούγεννα εξακολουθούν να είναι ματωμένα στη μαρτυρική Παλαιστίνη. Το ίδιο και σε κάθε γωνιά του πλανήτη που ο πόνος, το αίμα και το δάκρυ μαρτυρούν τη θυσία εκατομμυρίων ανθρώπων στο βωμό της αυθαιρεσίας και του προνομίου μιας διεθνούς ολιγαρχίας του σύγχρονου, τωρινού καπιταλισμού. Τα φερέφωνά του, με τη μάσκα του λόγιου και του αριστερο-προοδευτικού καλούν τον κόσμο να τον διορθώσει, να τον εκσυγχρονίσει. Γι' αυτούς τους ανθρώπους, το κοινωνικό καπιταλιστικό σύστημα του κεφαλαίου είναι σαν ένα ρολόι που αρκεί να διορθώσεις τους δείκτες του κι όλα θα πάνε καλά. Οι βαθιές αντιθέσεις ομάδων, στρωμάτων και τάξεων και οι ανυπέρβλητες αντιφάσεις που γεννούν είναι, γι' αυτούς, διορθωτικό ζήτημα. Αρκεί να υπάρχει η θέληση «να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό» και θα αρχίσει το κοινωνικό κουβάρι να ξετυλίγεται ή να τυλίγεται ανάποδα.

Η αυξανόμενη οικονομική ανέχεια με προεξέχουσα την επιδεινωνόμενη ανεργία συμπλέκεται με τη χαρακτηριστική ανεπάρκεια όλων των πλευρών της κοινωνίας. Επιστέγασμα όλων αυτών παρουσιάζεται η μεθόδευση του ισχυρού ευρω-ατλαντικού παράγοντα για μια Κύπρο υποταγμένη ως κοινό προτεκτοράτο στη μόνιμη απειλή του τουρκικού μιλιταρισμού και για μια Ελλάδα με μετατοπισμένη την αποκλειστική της επικράτεια «επί το δυτικότερον».

Μοναδική προσδοκία του ανθρώπου, του γενικευμένου μαζικού ανθρώπου είναι ο ερχομός μιας Πανδώρας να του προσφέρει τα καλούδια του κόσμου. Είναι η παραξενιά της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου να είναι ακραίος ντετερμινιστής, δηλαδή πραγματιστής, στα καθημερινά κι ονειροπαρμένος στην έμπρακτη προοπτική της ζωής.

Αυτό αλλάζει κι ορθολογικοποιείται σε περιόδους που βρίσκεται με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο κι ο βαθύς συντηρητισμός εξαναγκάζεται σε εξεγερτική απόγνωση. Τότε, ουαί ταις εξουσίαις! Με το νέο χρόνο όλες οι πλευρές του λαϊκού κινήματος βρίσκονται σε συνθήκες επεξεργασίας κι οργάνωσης. Τα προβλήματα πολλά κι ο ενασχολούμενος κόσμος δυσανάλογα λιγότερος από τις απαιτήσεις των περιστάσεων. Στον πολλαπλό λαβύρινθο των προβλημάτων ξεχωρίζουν εκείνα της ειρήνης και του πολέμου. Αυτό είναι πολύ φυσικό όταν η διεθνής οικονομία χαρακτηρίζεται από τα εμπορευματοποιημένα οπλικά συστήματα κι από το ύψος της πολεμικής τους κατανάλωσης. Κάποτε στον πρώιμο καπιταλισμό η ανθρώπινη αξία μετριόταν από την ικανότητά της να καταναλώνει εμπορεύματα προσωπικής κυρίως χρήσης (ρούχα, παπούτσια, τρόφιμα κλπ.) είτε αυτά ανήκαν στις φυσικές ανάγκες, είτε στις επίκτητες.

Αυτή επενδύει ένα βασικό από πολλές πλευρές τμήμα της στη μιλιταριστική, δηλαδή στρατοκρατική, πολεμική οικονομία. Αυτή η εξέλιξη υποχρεώνει το διεθνές εργατο-λαϊκό κίνημα να στρέφει την αιχμή του δόρατός του κατά της πολεμικής βιομηχανίας και του κάθε λογής ιμπεριαλιστικού πολέμου. Εδώ δεν πρόκειται μόνο για την υπεράσπιση των ανθρωπιστικών αξιών κόντρα στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο. Πρόκειται για έναν κοινωνικό πόλεμο που οδηγεί ιστορικά είτε στην ιμπεριαλιστική καταστροφή της ανθρωπότητας είτε, αντίθετα, στην καταστροφή της πολεμικής οικονομίας του κεφαλαίου.

Πρόκειται για ένα ιστορικό στοίχημα που βάζει η ανθρωπότητα με τον εαυτό της στο όνομα της προοδευτικής της συνέχειας.

Οποιος μπορεί κλέβει, έτσι απλά. Ομως σε πείσμα της αλαζονικής αυταπάτης μιας άνομης κι αντικοινωνικής κολοζωίας, που εν πολλοίς καλλιεργεί ο καπιταλισμός ως υπαρξιακό του άλλοθι, υπάρχει η συνεχής αύξηση της πυρηνικής απειλής και της οικολογικής καταστροφής. Προϋπόθεση της πάλης των τάξεων και των κοινωνικών επαναστάσεων είναι η ύπαρξη της κοινωνίας, της ανθρωπότητας. Αυτό φαίνεται να συνειδητοποιείται, σήμερα. Κατά τα άλλα, Καλή Χρονιά!